ایرانی نو

زبان ایرانی نو

زبان‌های ایرانی نو اصطلاحاً به زبان‌هایی گفته می‌شود که از سال ۲۵۴ آغاز می‌شوند که شامل زبان پارسی (فارسی)، پشتو، کردی، آسی، بلوچی و ... هستند.^[۱] به لحاظ تاریخی ایرانی نو مانند هر اصطلاحی که برای تعریف یک دورۀ زبانی به کار می‌رود از منظر جامعه‌شناسی زبان با تأکید بر زبان‌ها یا زبان‌های غالب تعیین می‌شود.^[۲]

زبان‌های ایرانی نو به دو دسته بخش می‌شوند:

غربی
شرقی

زبان‌های ایرانی نو با این که در ایران، افغانستان و تاجیکستان متمرکز شده‌اند اما گستره جغرافیایی بسیار وسیع‌تری را در بر می‌گیرند، شامل مناطقی در قفقاز، آسیای میانه، ترکستان چین، پامیر، ترکیه، سوریه، عراق و شبه قاره هند.

زبان‌های ایرانی‌تبار غربی

زبان‌های ایرانی‌تبار غربی به دو گروه شمال غربی و جنوب غربی دسته‌بندی می‌شوند. این زبان‌ها غالبا بازمانده زبان‌های زبان مادی، پهلوی اشکانی، آذری باستان، پارسی میانه، پارسی باستان و دری زرتشتی هستند.

گروه شمال غربی:

گروه جنوب غربی:

زبان‌های ایرانی‌تبار شرقی

دسته شرقی زبان‌های ایرانی نو که اغلب در کشورهای افغانستان، پاکستان، تاجیکستان، روسیه و گرجستان رایج‌اند یه چند گروه تقسیم می‌شوند که عبارتند از:

پانویس

↑ ابوالقاسمی، تاریخ زبان فارسی، 283.
↑ اشمیت، رودیگر: راهنمای زبان‌های ایرانی (جلد دوم)، تهران: انتشارات ققنوس، ص ۴۰۹.

منابع

ابوالقاسمی، محسن (۱۳۷۳). تاریخ زبان فارسی. تهران: سمت.

[1] ابوالقاسمی، تاریخ زبان فارسی، 283.

[2] اشمیت، رودیگر: راهنمای زبان‌های ایرانی (جلد دوم)، تهران: انتشارات ققنوس، ص ۴۰۹.

[۱]

[۲]