رباخواری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رباخواری، نزول خوار'''<ref>{{یادکرد وب|عنوان=نزول در زندگی|نشانی=https://www.hamshahrionline.ir/news/261859/نزول-در-زندگی|وبگاه=همشهری آنلاین|تاریخ=2014-06-08|بازبینی=2021-06-20|کد زبان=fa}}</ref><ref>{{یادکرد وب|عنوان=نزول|نشانی=http://ensani.ir/fa/article/field/2219/%D9%86%D8%B2%D9%88%D9%84|وبگاه=ensani.ir|بازبینی=2021-06-20}}</ref> به عمل دریافت ربا گفته می‌شود که معمولاً به صورت شغل در جوامع گذشته و امروزی می‌باشد و فرد رباخوار با دریافت وثیقه و تضمین از فرد وام‌گیرنده، به وی به جنس یا پول وام با بهره می‌دهد. گاهی اوقات ربا به معنی سود بیش از حد و گاهی به عنوان هر نوع سودی در نظر گرفته می‌شود. به صورت تاریخی در جوامع مسیحی و اسلامی گرفتن هر نوع سودی بر روی پول ممنوع بوده‌است. مذمت رباخواری در بسیاری متون در بسیاری کشورها یافت می‌شود. مهمترین تغییر در تاریخ رباخواری در کشورهای غربی در سال ۱۵۴۵ میلادی توسط هنری هشتم صورت گرفت که بر اساس آن گرفتن سود بر روی پول آزاد گردید.<ref>Eisenstein, Charles: Sacred Economics: Money, Gift, and Society in the Age of Transition</ref>

تاریخ رباخواری به هزاران سال پیش از میلاد باز می‌گردد. در زمان‌های گذشته بانک به معنی فعلی وجود نداشت و از این رو بیشتر رباخواران افراد حقیقی بودند که اموال خود را به صورت وام با سود به بقیه می‌دادند. در این زمان هر کس که مایل بود می‌توانست این کار را انجام دهد. در [[امپراتوری روم|امپراطوریامپراتوری روم]] سود معمولاً بین ۴ تا ۱۲ بود ولیکن سودهای بالاتر به اندازه ۲۴ و ۴۸ نیز گاهی وجود داشت. دلیل اینکه سودها همه مضرب ۴ بودند ممکن است به ضعف رومیان در ریاضیات یا استفاده از اعداد رومی مرتبط باشد. در این زمان معمولاً رباخواران بزرگ افراد بسیار ثروتمند بودند که حاضر بودند ریسک کرده و پول خود را برای سود بیشتر وام دهند. به دلیل سود بالای این وامها و افزایش مالیاتها در آخرین روزهای امپراطوریامپراتوری روم یک [[طبقه کارگر]] دائم به نام "سرف (Serf)" در این امپراطوریامپراتوری ایجاد شد که تفاوت زیادی با بردگی نداشت. اولین [[شورای نخست نیقیه|شورای نیقیه]] که [[مسیحیت]] را به عنوان مذهب رسمی امپراطوریامپراتوری روم برگزید گرفتن هرنوع سود را برای روحانیون ممنوع کرد.

در یونان پیش از وضع قانون معروف سولون و در روم پیش از قانون الواح دوازده‌گانه رباخواری، به صورت کستردهگسترده و نامحدود رباخواری رواج داشت و پیش از این قوانین اگر بدهکار نمی‌توانست وام خود را پس دهد برده رباخوار می‌شد ولی قانون سولون جلوی این رفتار ناشایست را گرفت و آن را ملغی کرد.

برخی از شوالیه‌ها صرّاف بودند و از راه بهره و نزول ثروتمند می‌شدند. از مردم روم، به نرخ کم وام می‌گرفتند و به ساکنان ایالت‌ها، به میزان گران‌تر، قرض می‌دادند. آنان بیش‌تر برای سناتورهامعاملهسناتورها معامله می‌کردند. چنان‌چه بروتروس، دوست [[سیسرون]] که از اعضای مهمّ مجلس سنا و از اشخاص پاک‌دامن آن زمان به‌شمار می‌رفت، از سوی اسکاپتیوس به یکی از سرزمین‌های جزیره قبرس، به نرخ ۴۸ درصد، مبلغی قرض داد و چون آن شهر نتوانست در تاریخ مشخص شده، قرض خود را بپردازد، اسکاپتیوس سوارانی از حاکم خواست و تالار شورای شهر را به محاصره درآورد تا آن‌که پنج نفر از اعضای شورا از گرسنگی مردند.