اترنت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِتِرنِت''' یا '''اِثِرنِت''' {{به انگلیسی|Ethernet}} (در انگلیسی به صورت '''ایترنت''' ({{IPAc-en|ˈ|i:|θ|ər|n|ɛ|t}}) تلفظ می‌شود) یکی از [[فناوری]]‌های مبتنی بر Frame در [[شبکه]]‌های [[رایانه]] برای شبکه‌های محلی (LAN) می‌باشد. این نام از مفهوم [[فیزیکی]] نظریه های [[نظریه‌های اتر|ether]] گرفته شده‌است. این فناوری وضعیت سیم‌کشی و استانداردهای سیگنالینگ در لایهٔ فیزیکی و همچنین قالب‌های آدرسی همچون [[آدرس مک]] در لایهٔ Data link را معین می‌کند.

اترنت به‌عنوان استاندارد [[آی‌تریپل‌ئی ۸۰۲|IEEE۸۰۲٫۳]] شناخته می‌شود با ترکیب کابل‌های [[زوج به‌هم‌تابیده|زوج به هم تابیده]] برای اتصال نقاط انتهایی شبکه و [[فیبر نوری]] برای اتصال‌های اصلی (Back bone)(ستون فقرات شبکه) سایت یک سطح گسترده‌ای از فناوری LAN متصل از طریق سیم را پوشش می‌دهد. این فناوری از دههٔ ۱۹۹۰ میلادی تاکنون بکارگرفته شده‌است و جایگزین استانداردهایی همچون [[حلقه رمز|Token ring,Ring]] و [[اف‌دی‌دی‌آی|FDDI]] و ARCNET می‌باشد. در سال‌های اخیر [[وای-فای]] و شبکه‌های [[بی‌سیم]] براساس [[آی‌تریپل‌ئی ۸۰۲٫۱۱|استاندارد]] IEEE۸۰۲٫۱۱]] در خانه و ادارات کوچک گسترش یافته و باعث تقویت اترنت در نصب آن در مقیاس‌های بزرگتر گریده است.

اترنت در [[زیراکس پارک|شرکت PARC Xerox PARC]] در سال‌های ۱۹۷۵–۱۹۷۳ پایه‌ریزی شد. [[رابرت متکالف|Robert Metcalfe]] و Dacid Boggs خلاصه‌ای از Ethernet را تا قبل از مارس ۱۹۷۴ نوشتند و ارائه کردند. در مارس ۱۹۷۴ شخصی بنام R.Z.Bachrach یادداشتی به Metcalfe و Boggs و مدیرشان نوشت، مبنی بر اینکهًاینکه از لحاظ تکنیکی یا مفهومی چیزمورد جدیدی در پیشنهاد شما نمی‌باشد و تجزیه و تحلیل نشان خواهد داد که سیستم شما دچار خطا می‌شود. اشکال این آنالیزتحلیل این بود که به اثر پدیدهٔ Channel capture توجه نشده بود کهو تا سال ۱۹۹۴ به آن پی نبرده شد. در سال ۱۹۷۵ شرکت زیراکس (Xerox) این موضوع را به نام Metcalfe و Boggs به همراه Chuck thackerThacker و Lampson[[باتلر لامپسن|Butler Lampson]] به‌عنوان مخترعان تحت کناممخترع‌های سیستم ارتباط داده‌ایداده‌ای، چندین نقطه‌اینقطهٔ همراه با تشخیص تصادف ثبت کرد. در سال ۱۹۷۶ بعد از اینکه سیستمسامانه در PARC توسعهگسترش یافت، Metcalfe و Boggs حاصل کارشان را در یک مقاله منتشر کردند.

Metcalfe در سال ۱۹۷۹ از شرکت [[زیراکس (شرکت)|زیراکس]] جدا شد تا بتواند استفاده از کامپیوترهایرایانه‌های شخصی و شبکه‌های محلی را گسترش دهد از اینرو [[۳کام|شرکت 3Com]] را تأسیس کرد. او شرکت‌های [[دیجیتال ایکویپ‌منت کورپوریشن|DEC]], INTel و Xerox متقاعدرا قانع کرد تا به منظور توسعهگسترش Ehternet به‌عنوان یک استاندارد با همدیگر همکاری کنند. از اینرواین‌رو استاندارد DIX برگرفته از (Digital/ INTel/ Xerox) نام گرفت که استانداردی برای Ethernet با سرعتی برابر ۱۰ مگابیت بر ثانیه با آدرس‌های مبدأ و مقصد ۴۸ بیتی و یک فیلد ۱۶ بیتی جهت نوع بستهبسته‌های اطلاعاتیداده‌های Ethernet.

اولیننخستین استاندارد در ۳۰ سپتامبر ۱۹۸۰ منتشر شد که رقیبی برای دو سیستمسامانه بزرگ ARCNET , Token ring می‌بودبود. اما بزودی آن دو سیستم بزرگ زیر موج‌های عظیم تجهیزات Ethernet مدفون شدند. در واقع شرکت 3Com تبدیل به یک شرکت اصلی و پیشرو گردید.

سیستم‌هایسامانه‌های Ethernet با سیم‌های [[زوج به‌هم‌تابیده|زوج به هم تابیده]] از اواسط دهه ۱۹۸۰ توسعه یافتند. همراه با شروع StarLAN، که LOBASE –T شناخته شده‌است. این سیستم‌ها جایگزین [[کابل کواکسیال|کابل هم‌محور]] (کواکسیال) شدند که شبکه‌های Ethernet اولیه مبتنی بر آن بود شده. شبکه‌های اولیه به‌وسیله Hub به کابل‌های UTP متصل بودند که با استفاده از [[دسترسی چندگانه با قابلیت شنود سیگنال حامل|CSMA/CD]] سوئیچهاسوئیچ‌ها جایگزین آن‌ها شدند.

Ethernet به‌طور کلی بر این نظریه بنا شد: ارتباط [[کامپیوتر]]ها بر روی [[کابل کواکسیال]] که به‌عنوان یک وسیله انتقال عمل می‌کند و به صورت انشعاب تزریقی به کامپیوتر وصل می‌شود بدین معنا که به کمک یک ابزار محکم شونده بروی کابل. سوزنی به هسته کابل تزریق می‌شود و به مرکز کابل می‌رسد و این کابل به نام 10Base5هم[[اترنت گسترده|10Base5]]<nowiki/>هم مشهور است که عدد ۱۰سرعت۱۰ سرعت انتقال بر حسب مگا بیت بر ثانیه عدد ۵ طول حداکثر هر قطعه کابل بدون نیاز به تکرارکننده را بر حسب۱۰۰مترحسب ۱۰۰متر مشخص می‌کرد روش بکار گرفته شده شباهت زیادی به سیستم‌های رادیوئی داشت اگرچه تفاوت‌های پایه‌ای با هم داشتند همچون این واقعیت که تشخیص تصادم در یک سیستم ارسال در کابل ساده‌تر از ارسال رادیو است. کابل مشترک که [[کانال مخابراتی|کانال ارتباطی]] مشترک را ایجاد می‌کند به ether (اتر) مربوط شده‌است و از این مبناست که نام Ethernet اقتباس شده‌است.

پایانه‌های Ethernet با ارسال بسته‌های اطلاعاتی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند هر پایانه دارای یک آدرس ۴۸ بیتی ([[آدرس مک|MAC]]) می‌باشد که به صورت سخت‌افزاری در [[کارت شبکه]] (NIC) قرار دارد و کارت شبکه بسته‌های اطلاعاتی که آدرس پایانه‌های دیگر را دارند قبول نمی‌کند.

علی‌رغم تغییرات مهم در Ethernet از یک کابل ضخیم کوکسیال که با سرعت Gbit/s۱s ۱ کار می‌کنند از آنجا که همگی از یک قالب اطلاعاتی استفاده می‌کنند قابلیت اتصال به یکدیگر را دارند. امروزه با توجه به فراگیری Ethernet و کاهش هزینه سخت‌افزاری آن اغلب تولیدکنندگان بردهای اصلی (mother board) که دارای کارت Ethernet باشد تولید می‌کنند که باعث عدم نیاز به یک کارت شبکه جدا و صرفه جوئی در فضای بکار رفته می‌شود.

برای بیشتر کردن طول ارتباط از یک [[تکرارگر|تکرارکننده (Repeater)]] Ehternet استفاده می‌کنند. تکرارکننده سیگنال را از یک کابل Ehternet می‌گیرد و آن را در کابل دیگر تکرار می‌کند. اگر یک تصادم تشخیص داده شود، تکرارکننده یک سیگنال تمامی در گاه‌ها ارسال می‌کند تا از تشخیص تصادم مطمئن شود. به‌وسیله تکرارکننده‌ها می‌توان پنج قطعه بین دو کامپیوتر را متصل کرد بطوری‌که سه مورد از آن‌ها می‌توانند دستگاه‌های متصل شده باشند. تکرارکننده‌ها قادر به تشخیص ختم غیرمعمول در یک ارتباط شوند و نتیجتاً انتقال اطلاعات را به ان ارتباط متوقف می‌کنند. چنانچه در یکی از قسمت‌های متصل به درگاه تکرارکننده خطایی به‌علت قطع کابل اتفاق بیفتاد، تکرارکننده به انتقال اطلاعات در دیگر درگاه‌ها ادامه می‌دهد. البته به اینکه کدامیک از قسمت‌ها قطع شده و باعث عدم دسترسی به Serverها شده می‌تواند تأثیر در غیرقابل استفاده بودن شبکه داشته باشد.

کاربران هزینه‌های کابل کشی به صورت ستاره‌ای را متوجه شدند و سازندگان تجهیزات شروع به ساخت تکرارکننده‌های با چندین درگاه شدند تکرارکننده‌های با چندین درگاه بنام Hub Ehternet شناخته شدند. شرکتهایی مثل [[دیجیتال ایکویپ‌منت کورپوریشن|DEC]] و Syn optic Hub هائی که چندین قسمت کواکسیال ۱۰BASE۲ را متصل می‌کنند تولید کردند که می‌توانستند به یکدیگر یا شاهد راه اصلی کواکسیال متصل شوند. بهترین مثال محصول DELNI مربوط به شرکت DEC است.

شبکه‌های Ehternet با کابل‌های زوج به هم تابیده با شبکه StarLAN شروع شد و به‌وسیله ۱۰BASE-T ادامه یافت این شبکه‌ها به صورت نقطه به نقطه طراحی شده بودند بطوری‌که ختم ارتباط درون دستگاه صورت می‌گرفت. این موضوع نقش Hubها را از یک دستگاه خاص بکار گرفته شده در مرکز شبکه‌های بزرگ به یک دستگاه که برای ارتباط بین بیش از دو دستگاه نیاز باشد تبدیل کرد. ساختار درختی منتج از این شبکه‌های Ehternet قابلیت اعتماد بیشتری داشتند بطوری‌که اگر در یک ارتباط دچار خطا می‌شد تأثیری بر روی دیگر تجهیزات شبکه نمی‌گذاشت اگرچه خطا در یک Hub یا ارتباط بین Hub هنوز می‌توانست بر روی کاربران اثر بگذارد. اگرچه هنوز شبکه‌های زوج بهم تابیده به صورت نقطه به نقطه‌است و درون سخت‌افزار خاتمه می‌یابند از اینرو فای مورد نیاز برای یک درگاه خیلی کاهش یافت و امکان طراحی Hubها با تعداد پورتهای بیشتری را میسر کرد و امکان اینکه درگاه‌های Ehternet را بر روی بردهای اصلی قرار دهند میسر کرد. با وجود طراحی ستاره‌ای شبکه، شبکه هایHub Ehternet هنوز به صورت یک طرفه و [[دسترسی چندگانه با قابلیت شنود سیگنال حامل|CSMA/CD]] کار می‌کردند. هر بسته اطلاعاتی به هر درگاهی در Hub ارسال می‌شد که این مسئله مشکل پهنای باند و امنیت را حل نمی‌کرد. راندمان کلی یک Hub به یک ارتباط محدود می‌شد و همه ارتباطات بایستی در همان سرعت کار می‌کردند. طبیعتاً تصادم راندمان را کاهش می‌دهد. در بدترین حالت وقتی تعداد زیادی کامپیوتر در یک کابل طولانی حجم زیادی از اطلاعات را ارسال می‌کنند، افزایش تصادم باعث کاهش شدید راندمان و کارایی می‌شود با این وجود [[زیراکس|شرکت Xerox]] گزارشی در سال ۱۹۸۰ منتشر کرد که در آن ۲۰ دستگاه سریع بسته‌های اطلاعاتی در اندازه‌های مختلف را انتقال داده بودند، این نتیجه نشانگر این مطلب بود که حتی برای کوچک‌ترین بسته‌های اطلاعاتی (۶۴ بایتی) داشتن یک راندمان ۹۰٪ در شبکه LAN طبیعی است. این موضوع عامل رقابت شبکه‌های مبتنی بر Token بود (مثل Token bus ,و [[حلقه رمز|Token ring]]) که همگی پس از افزودن یک کامپیوتر در شبکه با کاهش کارایی روبرو بودند.

[[رده:اترنت| ]]