Leonard Nowell Mansell Newell

Leonard Nowell Mansell NEWELL [njuel] (pseŭdonimo: Eleno Vinfero; naskita en 1902 en Londono; mortinta en 1968 en trajno al Parizo) estis angla asekuristo kaj esperantisto.

Leonard Nowell Mansell Newell
Persona informo
Aliaj nomoj	Elena Vinfero
Naskiĝo	en 1902 en Londono
Morto	en trajno al Parizo en 1968
Lingvoj	Esperanto
Ŝtataneco	Unuiĝinta Reĝlando (Britio) Unuiĝinta Reĝlando de Granda Britio kaj Irlando (1801–1922)
Okupo
Okupo	esperantisto

Li lernis Esperanton en 1916. De 1925 ĝis 1926 li estis sekretario de la Londona Esperanto-Klubo, de 1926 ĝis 1927 ties vicprezidanto. De 1925 ĝis 1930 li estis ĉefredaktoro de International Language. De 1926 ĝis 1931 li estis membro de administra kaj aliaj komitatoj. Li kunaranĝis la 22-an Universalan Kongreson en Oksfordo 1930 kaj estis ĝenerala sekretario de la 24-a Universala Kongreso en Parizo. En 1933 li laboris por Esperanto ankaŭ en Egiptio.

Li kunlaboris en multaj gazetoj, interalie en Literatura Mondo. En 1928 li kunlaboris en la traduko de La Hantantaj ŝipoj.

Li travivis tempestan, aventuristan vivon en pluraj landoj. Li vivis ĉefe en Aŭstralio, prezidis la Aŭstralian Esperanto-Asocion, redaktis Esperanto-gazeton. Li estis brila Esperanta tradukisto, instruisto kaj prelegisto. Dum vizito al Eŭropo li subite mortis en trajno al Parizo. Li estis enterigita en tombejo en Parizo.

Verkoj

• Concise Course in Esperanto
• Pres-kodo de Esperanto
• Bakŝiŝ, originala novelaro, 1938
• Traduko de Hamleto, 1964.

Li ankaŭ kontribuis al la esperantlingva poemantologio Dekdu Poetoj aperinta en 1934 ĉe la eldonejo Literatura Mondo sub redakto de Kálmán Kalocsay, kiu komentas lin kaj lian poezion tiel :

"Malmulte produktanta, sed multflanka, tre zorge laboranta poeto, cizelanta siajn versojn kun ekstrema artista konscienco. Jen impresisman skizon li donas pri grandurba strato, malvarm-objektive observitan; jen dolĉan melankolion de forvojaĝo li sentigas en mielpezaj versoj, jen la eternan pason kaj pereon li revelacias al ni per martele forĝita poemo, el kiu nin alspiras la frosta blovo de l' senfino. Kaj - subite li ekpinĉas ironian kordon. Poste - per ĉarme ludema kanzono li konfesas sian amon al Parizo. Kvin poemoj - kvin sferoj. Sed ĉiuj kvin artbrile perfektaj en sia speco. Juveloj. ne multaj. Sed ankaŭ la konko ne produktas multajn perlojn."

Recenzoj

Pri Bakŝiŝ

„ La unua literatura volumo de L. N. Newell estas publika pruvo pri lia eksterordinara talento en la du fakoj, nia lingvo kaj nia literaturo. Ĝi skizas la aktualan vivon de burĝaj egiptoj, laŭ la vidpunkto de inteligenta kaj kosmopolita anglo de la burĝa klaso. Jen troviĝas neta observemo, penetra kompreno, kompato, humuro, kaj ironio. En 'la lasta novelo la poeziaj aludoj pri seksa voluptemo memorigas la leganton, ke la aŭtoro ne ligis sin al bazo de Kristana moralo: aliflanke oni vane serĉos por signoj de socialisma moralo. Oni do komprenos, ke Newell verkas laŭ la devizo “La arto nur por la arto”, alivorte, “La arto por la individuo.” Certe ne povas esti dubo, ke la volumo estas unu el la plej gravaj en nia originala literaturo. Ĝi plaĉos precipe al tia elita gusto, kian havas multaj por la verkoj de Kalocasay. Kaj la elita gusto scias bone imponi siajn kriteriojn. Pri la lingvaĵo mi respektoplene malkonsentas la oftajn kunmetitajn verbo- tempojn anstataŭ la simplaj formoj, kaj la oftan uzon de la pasinta verbo, kiam, mia- opinie, la nuntempa verbo plimulte akordus kun la rakonta stilo de Esperanto. ” — K. R. C. STURMER. La Brita Esperantisto - Numero 403, Novembro (1938)

Eksteraj ligiloj

• Poemoj de L.N. NEWELL en Dekdu Poetoj Arkivigite je 2005-01-24 per la retarkivo Wayback Machine
• Bakŝiŝ Arkivigite je 2006-05-19 per la retarkivo Wayback Machine

Por tiu ĉi artikolo estas uzitaj materialoj el la libro Vojaĝo en Esperanto-lando de Boris Kolker kun afabla permeso de la aŭtoro.