γεγενημένω

See also: γεγενημένῳ

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.nɔː/ → /ʝe.ʝe.niˈme.no/ → /ʝe.ʝe.niˈme.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡe.ɡe.nɛː.mé.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡe.ɡe.ne̝ˈme.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝe.ʝe.niˈme.no/

Participle

γεγενημένω • (gegenēménō)

1. masculine/neuter nominative/accusative/vocative singular of γεγενημένος (gegenēménos)