vernaaien

Dutch

Etymology

From ver- +‎ naaien.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aːi̯ən

Verb

vernaaien

1. to adjust, to modify through sewing
2. (vulgar) to screw up, to fuck up

   Synonym: verneuken

Conjugation

Conjugation of vernaaien (weak, prefixed)
infinitive	vernaaien
past singular	vernaaide
past participle	vernaaid
infinitive	vernaaien
gerund	vernaaien n
	present tense	past tense
1st person singular	vernaai	vernaaide
2nd person sing. (jij)	vernaait, vernaai2	vernaaide
2nd person sing. (u)	vernaait	vernaaide
2nd person sing. (gij)	vernaait	vernaaide
3rd person singular	vernaait	vernaaide
plural	vernaaien	vernaaiden
subjunctive sing.1	vernaaie	vernaaide
subjunctive plur.1	vernaaien	vernaaiden
imperative sing.	vernaai
imperative plur.1	vernaait
participles	vernaaiend	vernaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.