berouwen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch berouwen, from Old Dutch beriuwan, beruwan. Equivalent to be- +‎ rouwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈrɑu̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧rou‧wen
• Rhymes: -ɑu̯ən

Verb

berouwen

1. (ergative) to (cause to) regret, to rue, to repent

   Snel getrouwd, lang berouwd. ― Quickly married, long repented.

Inflection

Conjugation of berouwen (weak, prefixed)
infinitive	berouwen
past singular	berouwde
past participle	berouwd
infinitive	berouwen
gerund	berouwen n
	present tense	past tense
1st person singular	berouw	berouwde
2nd person sing. (jij)	berouwt, berouw2	berouwde
2nd person sing. (u)	berouwt	berouwde
2nd person sing. (gij)	berouwt	berouwde
3rd person singular	berouwt	berouwde
plural	berouwen	berouwden
subjunctive sing.1	berouwe	berouwde
subjunctive plur.1	berouwen	berouwden
imperative sing.	berouw
imperative plur.1	berouwt
participles	berouwend	berouwd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• berouw

Descendants

• Negerhollands: berouw, berow