koltuk

Karaim

Etymology

From Proto-Turkic *kol.

Noun

koltuk

1. armpit

References

• N. A. Baskakov, S.M. Šapšala, editor (1973), “koltuk”, in Karaimsko-Russko-Polʹskij Slovarʹ [Karaim-Russian-Polish Dictionary], Moscow: Moskva, →ISBN

Turkish

Etymology

Inherited from Ottoman Turkish قولتق (koltuk, “armpit; armchair”), from a development of Proto-Turkic *kol (“upper arm”).

Pronunciation

• IPA^(key): [koɫtuk]

• Audio:

  (file)

Noun

koltuk (definite accusative koltuğu, plural koltuklar)

1. armchair

Declension

Inflection
Nominative	koltuk
Definite accusative	koltuğu
	Singular	Plural
Nominative	koltuk	koltuklar
Definite accusative	koltuğu	koltukları
Dative	koltuğa	koltuklara
Locative	koltukta	koltuklarda
Ablative	koltuktan	koltuklardan
Genitive	koltuğun	koltukların

Related terms

• kol
• koltuk altı

 

References

• Nişanyan, Sevan (2002–) “koltuk”, in Nişanyan Sözlük