bliiw

North Frisian

Etymology

From Proto-Germanic *bilībaną. Cognates include Mooring North Frisian bliwe, Sylt North Frisian bliiv and West Frisian bliuwe.

Verb

bliiw

1. (Föhr-Amrum) to remain, to stay

Conjugation

Conjugation of bliiw

infinitive I	bliiw
infinitive II	tu bliiwen
past participle	blewen
imperative singular	bliiw
imperative plural	bliiw'em
	present	past
1st-person singular	ik bliiw	ik bleew
2nd-person singular	dü blafst	dü bleefst
3rd-person singular	hi/hat/at blaft	hi/hat/at bleew
1st-person dual	wat bliiw	wat bleew
2nd-person dual	jat bliiw	jat bleew
1st-person plural	wi bliiw	wi bleew
2nd-person plural	jam bliiw	jam bleew
3rd-person plural	jo bliiw	jo bleew
	perfect	pluperfect
1st-person singular	ik san blewen	ik wiar blewen
2nd-person singular	dü beest blewen	dü wiarst blewen
3rd-person singular	hi/hat/at as blewen	hi/hat/at wiar blewen
1st-person dual	wat san blewen	wat wiar blewen
2nd-person dual	jat san blewen	jat wiar blewen
1st-person plural	wi san blewen	wi wiar blewen
2nd-person plural	jam san blewen	jam wiar blewen
3rd-person plural	jo san blewen	jo wiar blewen
	future (skel)	future (wel)
1st-person singular	ik skal bliiw	ik wal bliiw
2nd-person singular	dü skääl bliiw	dü wääl bliiw
3rd-person singular	hi/hat/at skal bliiw	hi/hat/at wal bliiw
1st-person dual	wat skel bliiw	wat wel bliiw
2nd-person dual	jat skel bliiw	jat wel bliiw
1st-person plural	wi skel bliiw	wi wel bliiw
2nd-person plural	jam skel bliiw	jam wel bliiw
3rd-person plural	jo skel bliiw	jo wel bliiw