Παραγουάη

Δημοκρατία της Παραγουάης República del Paraguay Tetã Paraguái
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: Paz y justicia «Ειρήνη και δικαιοσύνη»
Εθνικός ύμνος: Paraguayos, República o Muerte «Παραγουανοί, Δημοκρατία ή Θάνατος»
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο Η θέση της Παραγουάης (πράσινο)
Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη	Ασουνσιόν 25°16′S 57°40′W
Επίσημες γλώσσες	Ισπανικά Γκουαρανί
Πολίτευμα	Προεδρική Δημοκρατία
Πρόεδρος Αντιπρόεδρος	Σαντιάγο Πένια Πέδρο Αλιάνα
Ανεξαρτησία Από την Ισπανία Ισχύον Σύνταγμα	15 Μαΐου 1811 20 Ιουνίου 1992
Έκταση  • Σύνολο  • % Νερό  • Σύνορα	406.752 km2 (60η) 2,3 3.995 km
Πληθυσμός  • Εκτίμηση 2024   • Πυκνότητα	7.656.215 (103η)  18,8 κατ./km2 (206η)
ΑΕΠ (ΙΑΔ)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	64,405 δισ. $   9.396 $
ΑΕΠ (ονομαστικό)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	27,441 δισ. $   4.003 $
ΔΑΑ (2021)	0,717 (105η) – υψηλός
Νόμισμα	Γκουαρανί (PYG)
Ζώνη ώρας  • Θερινή ώρα	(UTC -4) (UTC -3)
ISO 3166-1	PY
Internet TLD	.py
Οδηγούν στα	δεξιά
Κωδικός κλήσης	+595

Η Δημοκρατία της Παραγουάης είναι χώρα στη Νότια Αμερική με πληθυσμό 7.656.215 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2024 και έκταση 406.750 τ.χλμ. Πολλές φορές αναφέρεται ως «καρδιά της Αμερικής» (Corazón de América), για τη Νότια Αμερική μαζί με τη Βολιβία και τη Βραζιλία.

Ετυμολογία

Το όνομα της χώρας οφείλεται στον ποταμό Παραγουάη, που αποτελεί το σπουδαιότερο γεωγραφικό στοιχείο στη χώρα και ταυτόχρονα διακριτό φυσικό όριο. Υπάρχουν τουλάχιστον 4 τέσσερις ερμηνείες για την προέλευση του ονόματος του ποταμού

Στη γλώσσα γκουαρανί το Para=μεγάλο ποτάμι ή θάλασσα, Gua=από ή που ανήκει σε ένα μέρος, Y=νερό ή ποταμός ή λίμνη. Αυτό σημαίνει:

• «Νερό ή ποταμός που ανήκει στη θάλασσα» (Ατλαντικός Ωκεανός).

• «Νερό ή ποταμός που ανήκει σε μεγάλο ποτάμι» (για τον ποταμό Παρανά).

• «Νερό ή ποταμός που έρχεται από θάλασσα" ή "από το μέρος όπου βρίσκεται θάλασσα" (την υδάτινη περιοχή Πανταλάντ]]

Η τέταρτη εκδοχή κάνει λόγο για παραφθορά του Payaguá-y, "ποταμού των Payaguás", που ήταν φυλή που κατοικούσε στις όχθες.

Ιστορία

Πριν από την ανεξαρτησία

Η χώρα ανακαλύφθηκε από τους Ισπανούς στα μέσα του 16ου αιώνα. Η πρωτεύουσα Ασουνσιόν ιδρύθηκε στις 15 Αυγούστου του 1537 από τον Ισπανό εξερευνητή Χουάν ντε Σαλασάρ ι Εσπινόσα. Τον 18ο αιώνα η πόλη, ήδη σημαντικό αποικιακό κέντρο, έγινε επίσης έδρα Ιησουιτών (με τις ρεντουσιόνες, που αποσκοπούσαν στον προσηλυτισμό των Γκουαρανί και λειτουργούσαν σε καθεστώς κοινοκτημοσύνης) και άλλων ιεραποστόλων, οι οποίοι συνέβαλαν έτσι στην ανάπτυξη της περιοχής. Με την εκδίωξη των Ιησουιτών το 1767 τερματίστηκε το έργο των ρεντουσιόνες. Οι έποικοι ξεπέρασαν κάθε όριο σε αγριότητα, καταστρέφοντας τα κοπάδια και λεηλατώντας τα αγροκτήματα, εξανδραποδίζοντας παράλληλα τους ιθαγενείς. Ωστόσο, το 1776 η αποικία απώλεσε μέρος της σημασίας της και μετατράπηκε σε επαρχία της Αντιβασιλείας του Ρίο δε λα Πλάτα, με έδρα το Μπουένος Άιρες. Ακολούθησε η επανάσταση εναντίον των Ισπανών και η διακήρυξη ανεξαρτησίας, από τον στρατιωτικό Χοσέ Γκασπάρ Ροδρίγκες Φράνσια στις 15 Μαΐου του 1811. Η ιστορία της χώρας μετά την ανεξαρτησία χαρακτηρίζεται από πολιτική αστάθεια, πολέμους με τις γειτονικές της χώρες και ταραχές.

Μεταποικιακή ιστορία

Η μεταποικιακή ιστορία της χώρας, μπορεί να χωριστεί στις εξής περιόδους:

1811 - 1816:  Ίδρυση και εδραίωση ανεξαρτησίας

1816 - 1840:  Κυβερνήσεις του Χοσέ Γκασπάρ Ροδρίγκες Φράνσια

1840 - 1865:  Κυβερνήσεις των Κάρλος Αντόνιο Λόπες και Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες

1865 - 1870:  Πόλεμος της Τριπλής Συμμαχίας

1870 - 1904: Μεταπολεμική ανασυγκρότηση και Κυβερνήσεις του Κόμματος Κολοράδο

1904 - 1932:  Κυβερνήσεις του Φιλελεύθερου Κόμματος και προοίμιο του Πολέμου του Τσάκο

1932 - 1935:  Πόλεμος του Τσάκο (με τη Βολιβία)

1935 - 1940:  Επαναστατικές κυβερνήσεις του κόμματος Φεμπρερίστα και του Χοσέ Φέλιξ Εστιγαρίμπια

1940 - 1948:  Κυβέρνηση Ιγκίνιο Μονινίγο

1947 - 1954:  Εμφύλιος πόλεμος και επανεμφάνιση του Κόμματος Κολοράδο

1954 - 1989:  Δικτατορία του Αλφρέδο Στρέσνερ

1989 ως σήμερα:  Μετάβαση στη Δημοκρατία

Η Ασουνσιόν

Η διακυβέρνηση του Κάρλος Αντόνιο Λόπες ήταν υπέρ των διεθνών ανοιγμάτων, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν δικτάτορας. Επίσης, κατασκεύασε οδικά έργα και οικοδόμησε εκπαιδευτήρια, προσπαθώντας να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των αυτοχθόνων. Τον διαδέχθηκε ο Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες, ο οποίος συνδέθηκε με τον καταστροφικό Πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας (1864-1870). Η Παραγουάη έκανε τον πόλεμο της Τριπλής Συμμαχίας με τη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη και ηττήθηκε το 1870, έπειτα από πέντε χρόνια. Την ίδια χρονιά σκοτώθηκε σε μάχη ο μεταρρυθμιστής ηγέτης, Φρανσίσκο Σολάνο Λόπες. Επρόκειτο για τον αιματηρότερο πόλεμο στη Λατινική Αμερική. Ως αποτέλεσμα, η Παραγουάη έχασε πολλά εδάφη, τα οποία κέρδισαν η Βραζιλία και η Αργεντινή. Υποχρεώθηκε επίσης να ανεχθεί την παρουσία δυνάμεων κατοχής στα εδάφη της, έως το 1876.

Το 1871 θεσπίστηκε νέο Σύνταγμα και άρχισαν προσπάθειες για ανοικοδόμηση της χώρας. Ιδρύθηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα ή Φιλελεύθερο Κόμμα και το Κόμμα Κολοράδο ή Αστικό Κόμμα.

Στον άλλο μεγάλο πόλεμο, τον Πόλεμο του Τσάκο (1932-1935), η Βολιβία ηττήθηκε. Η Παραγουάη επανέφερε την κυριαρχία της εδαφικά στην περιοχή του Τσάκο. Το 1938 ο πόλεμος τέλειωσε και τυπικά, με την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας, υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών και έπειτα από μεσολάβηση άλλων γειτονικών χωρών της Λατινικής Αμερικής. Με βάση τη συμφωνία, η Παραγουάη εξασφάλισε έκταση περίπου 51.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων και η Βολιβία αρκέστηκε σε διευκολύνσεις με σκοπό τη διακίνηση των εμπορευμάτων της προς τις ακτές του Ατλαντικού. Συνέπεια του πολέμου αυτού ήταν η δυσαρέσκεια των στρατιωτικών και αξιωματικών, οι οποίοι συσπειρώθηκαν στο Κόμμα της Μεταρρύθμισης το 1936 και καταλήφθηκε η πρωτεύουσα. Εγκαθιδρύθηκε στην εξουσία ο Συνταγματάρχης Ραφαέλ Φράνκο, ο οποίος πραγματοποίησε μεταρρυθμίσεις σε αγροτικό και κοινωνικό επίπεδο και κρατικοποιήθηκαν οι βιομηχανίες. Τα νέα μέτρα προκάλεσαν την αντίδραση των συντηρητικών, οι οποίοι ανακατέλαβαν την εξουσία το 1937, έπειτα από αντεπανάσταση. Το 1940 η κυβέρνηση του στρατηγού Χοσέ Φέλιξ Εστιγαρίμπια θέσπισε νέο Σύνταγμα. Λίγο μετά, ο στρατηγός σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα και η πολιτική αστάθεια επανήλθε.

Έπειτα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επακολούθησε πολιτική αστάθεια εξαιτίας των διαφορών μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, που κορυφώθηκαν με τον εμφύλιο πόλεμο του 1947. Το 1948 την εξουσία ανέλαβε ο διορισμένος από το Κογκρέσο Φεδερίκο Τσάβες, που κυβέρνησε απολυταρχικά. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες ασταθείς κυβερνήσεις ως το 1954, οπότε εγκαθιδρύθηκε το στρατιωτικό καθεστώς του Αλφρέδο Στρέσνερ. Ο τελευταίος παρέμεινε στην εξουσία επί 30 και πλέον χρόνια και επί των ημερών του από τη μια εκσυγχρονίστηκε με αργό ρυθμό η χώρα, ενώ από την άλλη η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν η χειρότερη στην αμερικανική ήπειρο. Επίσης, κυριαρχούσαν η διαφθορά και οι διασυνδέσεις με εμπόρους ναρκωτικών.

Το σχίσμα στους κόλπους του Κόμματος Κολοράδο στη δεκαετία του ‘80, όπως και η ηλικία του Στρέσνερ, ο χαρακτήρας του καθεστώτος, η οικονομική παρακμή και η διεθνής απομόνωση επέφεραν την έναρξη διαδηλώσεων από την Αντιπολίτευση προτού διεξαχθούν οι εκλογές του 1988 και τη σταδιακή πτώση του καθεστώτος.

Ο ηγέτης του Αυθεντικού Ριζοσπαστικού Φιλελεύθερου Κόμματος (PLRA) Ντομίνγκο Λάινο, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Αντιπολίτευση, με συνεχείς διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης.

Στις εκλογές του 1988, που διεξήχθησαν σε κλίμα διώξεων με συλλήψεις μελών της Αντιπολίτευσης και φυλακίσεις, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το 88,7% των ψήφων είχε κερδίσει ο Στρέσνερ. Η Εθνική Συντονιστική Επιτροπή αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα αυτά.

Στις 3 Φεβρουαρίου του 1989 ο Στρέσνερ ανατράπηκε σε στρατιωτικό πραξικόπημα και εξορίστηκε στη Βραζιλία. Ακολούθησε φιλελεύθερη περίοδος, με τη διεξαγωγή ελεύθερων δημοτικών εκλογών, τον Μάιο του 1991. Την ίδια χρονιά, οι ηγέτες της Παραγουάης, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης υπέγραψαν συμφωνία για τη συγκρότηση κοινής αγοράς των χωρών της Νοτίου Αμερικής. Πρόκειται για τη Μερκοσούρ, που εξελίχθηκε στη Νοτιοαμερικανική Κοινότητα των Εθνών.

Ακολούθησε περίοδος πολιτικής αστάθειας, με συνεχείς εναλλαγές προέδρων, ώσπου νέος Πρόεδρος ανέλαβε ο Λουίς Γκονσάλες Μάτσι, το 1999. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία ως το 2003. Κατηγορήθηκε όμως το 2002 για βασανιστήρια και για παράνομες επενδύσεις. Παράλληλα, τα μέτρα της κυβέρνησής του για ιδιωτικοποιήσεις και σφιχτή εισοδηματική πολιτική, πυροδότησαν ταραχές και βίαιες διαμαρτυρίες. Η χώρα κηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ο Πρόεδρος παραπέμφθηκε τελικά σε δίκη, για να απαλλαχθεί από τις κατηγορίες. Νικητής των προεδρικών εκλογών του 2003 αναδείχθηκε ο Νικάνορ Ντουάρτε Φρούτος και το 2008 κέρδισε τις εκλογές ο αριστερός Φερνάντο Λούγο.

Διακυβέρνηση

Το πολίτευμα της χώρας είναι Προεδρική Δημοκρατία και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι τόσο Αρχηγός Κράτους όσο και Αρχηγός Κυβερνήσεως, στα πλαίσια πολυκομματικού συστήματος. Η Κυβέρνηση ασκεί την εκτελεστική εξουσία. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση και τα δύο σώματα του Εθνικού Κογκρέσου, την 80μελή Βουλή των Αντιπροσώπων και την 45μελή Γερουσία, τα μέλη των οποίων εκλέγονται κάθε πενταετία. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από την κυβέρνηση και τα κοινοβουλευτικά σώματα. Το νομοθετικό σύστημα της χώρας βασίζεται στο δίκαιο των Ρωμαίων και στους κώδικες της Αργεντινής και της Γαλλίας.

Εκλογές

Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 75 ετών.

Διοικητική διαίρεση

Διοικητικά η χώρα διαιρείται σε 17 νομούς και στη μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας Ασουνσιόν (distrito capital).

Η διοικητική διαίρεση της Παραγουάης

1. Αμαμπάι
2. Άνω Παραγουάης
3. Άνω Παρανά
4. Γκουαϊρά
5. Ιταπούα
6. Κααγουασού
7. Καασαπά
8. Κανιντεγιού
9. Κονσεπσιόν
10. Κορδιγιέρα
11. Μισιόνες
12. Νιεεμπουκού
13. Παραγουαρί
14. Πρεσιδέντε Άγιες
15. Σαν Πέδρο
16. Σεντράλ
17. Μποκερόν
18. Μητροπολιτική Περιοχή Ασουνσιόν

Πόλεις

Ο Καθεδρικός Ναός της Ασουνσιόν

Μεγαλύτερες πόλεις 2002 )

• Ασουνσιόν 512.000
• Σιουδάδ ντελ Έστε 222.000
• Σαν Λορένσο 204.000
• Λούκε 171.000
• Καπιατά 154.000
• Λαμπαρέ 120.000
• Φερνάντο ντε λα Μόρα 114.000
• Λίμπιο 73.000
• Νιέμπι 72.000
• Ενκαρνασιόν (67.000), κτισμένη στη δεξιά όχθη του Παρανά. Πρόκειται για λιμάνι και βιομηχανικό κέντρο.

Δημογραφία

Η ανάπτυξη του πληθυσμού (1961-2003) από στοιχεία του FAOSTAT (πληθυσμός σε χιλιάδες)

Νεαρή γκουαρανί

Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 1,16% (εκτίμηση 2015). Ο αριθμός των γεννήσεων είναι 16,37/1000 κατοίκους και των θανάτων 4,68/1000 κατοίκους (εκτίμηση 2015).

Οι σημερινοί κάτοικοι αποτελούν προϊόν επιμειξίας των Γκουαρανί (ή Τουπί) με Ισπανούς εποίκους, από την οποία προέρχονται οι μεστίσος (μιγάδες). Η Παραγουάη παρουσιάζει μικρή πληθυσμιακή πυκνότητα και ομοιογένεια, καθώς το 95% των κατοίκων είναι μεστίσος. Οι λιγοστοί αυτόχθονες, οι οποίοι υποδιαιρούνται σε επιμέρους εθνολογικές ομάδες, βρίσκονται στο Τσάκο και ασχολούνται με την αλιεία και με το κυνήγι. Η μεγαλύτερη πυκνότητα του πληθυσμού παρατηρείται στις κορδιλιέρες, σε αγροτικές περιοχές. Ο αστικός και ο αγροτικός πληθυσμός κατανέμονται σε ίδιο ποσοστό (50% και οι δύο). Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 75,8 χρόνια (73,1 χρόνια οι άνδρες και 78,8 οι γυναίκες).

Από άποψη θρησκείας, το 90% των κατοίκων είναι Χριστιανοί Καθολικοί και υπάρχουν επίσης μειονότητες Προτεσταντών (10%), 9.193 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 86.790 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.

Η γλώσσα γκουαρανί ομιλείται στη χώρα μαζί με την ισπανική. Σχεδόν το 90% των κατοίκων ομιλεί την γκουαρανί. Πρόκειται για το κοινό γλωσσικό ιδίωμα των αυτοχθόνων κατοίκων του νότου. Ήταν αρχαίοι λαοί και τους συνάντησαν οι Ισπανοί εξερευνητές τον 16ο αιώνα, στις όχθες του ποταμού Παραγουάη.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα αμφίδρομο ρεύμα μεταναστών, ενώ υπάρχουν πολλές παροικίες Ιαπώνων, Ρώσων, Ιταλών, Πολωνών κλπ. στη χώρα. Παράλληλα, 1,5 περίπου Παραγουανοί ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό.

Οικονομία

Το κέντρο της πόλης Ενκαρνασιόν

Η Παραγουάη είναι αναπτυσσόμενη χώρα σύμφωνα με τον Δείκτη Οικονομικής Ανάπτυξης του 2005 με 0,755. Με 4.000 δολάρια ΗΠΑ κατά κεφαλήν ΑΕΠ ετησίως, αποτελεί τη δεύτερη φτωχότερη χώρα στη Νότια Αμερική. Το ΑΕΠ της χώρας είναι $ 29,930,000,000 (94η στον κόσμο, εκτίμηση 2004). Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 2,80% (εκτίμηση 2004). Το 35% του πληθυσμού, ή γύρω στο 1.000.000 κάτοικοι είναι φτωχοί, ενώ το 15,9 %, είναι άνεργοι.

Η οικονομία βασίζεται στον πρωτογενή τομέα, αν και οι καλλιέργειες καλύπτουν μόλις το 5,6% της επιφάνειας στη χώρα. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και εκτρέφονται άλογα, βοοειδή, πρόβατα και χοίροι. Σημαντικό μέρος των εσόδων προέρχεται και από τα δασοκομικά προϊόντα, όπως η τανίνη και το ματέ. Το ματέ είναι το εθνικό ποτό της χώρας και περιέχει καφεΐνη. Από αυτό παρασκευάζεται αφέψημα, σαν το τσάι. Ο βιομηχανικός τομέας είναι απαρχαιωμένος και περιορίζεται σε μονάδες μεταποίησης γεωργικών κυρίως προϊόντων. Μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού απασχολείται στην επεξεργασία καπνού, στη βαμβακουργία και σε εργοστάσια επεξεργασίας δέρματος και ξύλου.

Επίσης, η χώρα αποτελεί τον τρίτο μεγαλύτερο εξαγωγέα σόγιας στον κόσμο. Εξαιτίας του ότι αποτελεί περίκλειστη χώρα, η οικονομία της εξαρτάται από τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Το μεγάλο πρόβλημα από τη δεκαετία του ‘80 και έπειτα είναι η διόγκωση του εξωτερικού χρέους.

Ο ορυκτός πλούτος της χώρας είναι μικρός. Στο κράτος υπάρχουν μόνο ελάχιστα κοιτάσματα από μαγγάνιο, χαλκό, σίδηρο και ουράνιο.

Νομισματική μονάδα είναι το γκουαρανί. Το 2018 το 1 ευρώ ισοδυναμούσε με 6.750 γκουαρανί σε αξία.

Μεταφορές

Αναφορικά με τις συγκοινωνίες, το οδικό δίκτυο καλύπτει 29.500 χλμ. με βάση στοιχεία του 1999. Η χώρα συνδέεται με τη Βραζιλία μέσω της Γέφυρας της Φιλίας, η οποία συνδέει τις δύο όχθες του ποταμού Παρανά, και με τη Βολιβία. Το σιδηροδρομικό δίκτυο συνδέεται με εκείνο της Αργεντινής στο Ποσάδας, με πλοία. Κυριότερο λιμάνι είναι η Ασουνσιόν. Στην Παραγουάη λειτουργούν πολλά αεροδρόμια (881 με βάση στοιχεία του 2006), με μεγαλύτερα αυτά που είναι κοντά στην πρωτεύουσα και στο Πουέρτο Στρέσνερ. Η εθνική αεροπορική εταιρεία λέγεται Lineas Aereas Paraguayas και η τουριστική κίνηση είναι αρκετά περιορισμένη. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Πολιτισμός

Τοπίο στο Γκραν Τσάκο

Η πολιτιστική παράδοση της Παραγουάης είναι γενικώς φτωχή. Οι ιθαγενείς Γκουαρανί ασχολούνταν με την κεραμική. Από αρχιτεκτονική άποψη διασώθηκαν κάποια αποικιακά κτήρια.

Στα ανατολικά της χώρας βρίσκονται θρησκευτικά κτήρια, όπως εκείνα των ιεραποστολών Λα Σαντίσμα Τρινιδάδ δε Παρανά και Χεσούς δε Ταβαράνκε, που οικοδομήθηκαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα από τους Ιησουίτες. Το 1993 ανακηρύχθηκαν από την UNESCO Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Στην πόλη Σιουδάδ ντε λ’ Έστε αξίζει κανείς να επισκεφθεί τους καταρράκτες του ποταμού Ιγκουασού, στο Τριπλό Σύνορο, εκεί όπου η Παραγουάη συναντά την Αργεντινή και τη Βραζιλία. Οι εν λόγω καταρράκτες αποτελούν τους μεγαλύτερους στον κόσμο.

Κατάταξη σε διεθνείς δείκτες

Οργανισμός	Δείκτης	Κατάταξη
Ίδρυμα Κληρονομιάς/The Wall Street Journal	Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας, 2007	99 επί συνόλου 157
The Economist	Worldwide Quality of Life Index, 2005	???
The Economist	Δείκτης Δημοκρατίας, 2006	71 επί συνόλου 167
Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα	Παγκόσμιος Δείκτης Ελευθερίας του Τύπου, 2006	82 επί συνόλου 168
Διεθνής Διαφάνεια	Δείκτης Διαφθοράς, 2008	138 επί συνόλου 180
Πρόγραμμα Ανάπτυξης Ηνωμένων Εθνών	Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης	95 επί συνόλου 177

Παραπομπές

• Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, εκδόσεις ΔΟΜΗ 2006, τόμος 7, σελ. 456-477
• Sandra Bao, Ben Greensfelder and Carolyn Hubbard, Lonely Planet Guide: Argentina, Uruguay and Paraguay

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Οικονομικά στοιχεία (ισπανικά και αγγλικά)
• Encyclopaedia Britannica Paraguay Ιστορία και πολιτισμός της χώρας
• Paraguay Convention & Visitor's Bureau
• Δορυφορικές φωτογραφίες από τις κυριότερες πόλεις της χώρας
• Paraguay.com Στοιχεία για τη χώρα
• Παραγουάη στο Curlie