Κράτος της Παλαιστίνης

Για την ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης, δείτε: Παλαιστίνη (περιοχή).

Το Κράτος της Παλαιστίνης (αραβικά: دولة فلسطين‎‎, προφέρεται: Dawlat Filastin) είναι ένα μερικώς αναγνωρισμένο κράτος στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, το οποίο αποτελείται από δύο τμήματα αποκομμένα μεταξύ τους, αυτά της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Στην πράξη, κατέχει ένα -υπό αποκλεισμό- τμήμα στην νότια Λωρίδα της Γάζας όπου ασκείται έλεγχος από την ισλαμιστική Χαμάς, καθώς και τμήματα της Δυτικής Όχθης τα οποία διοικεί η αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή Αρχή. Τμήματα της Δυτικής Όχθης (κιμπούτς, δίοδοι και σύνορα με την Ιορδανία) βρίσκονται υπό Ισραλινή κατοχή, ενώ από την επίθεση του 2023 έως και σήμερα η Λωρίδα της Γάζας περνάει σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση υπό τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ. Συνορεύει με το κράτος του Ισραήλ σχεδόν εξ ολοκλήρου, de jure με την Αίγυπτο στα νότια και επίσης de jure με την Ιορδανία στα ανατολικά. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η περιοχή αποτελεί πεδίο εθνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων Παλαιστινίων.

Κράτος της Παλαιστίνης دولة فلسطين Νταουλάτ Φιλαστίν
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικός ύμνος: Φινταΐ (Η λύτρωσή μου)
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Πρωτεύουσα	Ανατολική Ιερουσαλήμ (De jure) Ραμάλα (De facto)
Μεγαλύτερη πόλη	Ράφα
Επίσημες γλώσσες	Αραβική γλώσσα
Πολίτευμα	Ημιπροεδρικό σύστημα
Πρόεδρος Πρωθυπουργός	Μαχμούντ Αμπάς Μοχάμαντ Μουσταφά
Νομοθετικό σώμα	Εθνικό Συμβούλιο
Ημερομηνίες Διακήρυξη Ανεξαρτησίας (από το Ισραήλ) Ίδρυση Παλαιστινιακής Αρχής	15 Νοεμβρίου 1988 4 Μαΐου 1994
Έκταση  • Σύνολο  • Σύνορα	6.020 km2 (170η) 404 (Δυτική Όχθη) 62 (Λωρίδα της Γάζας) km
Πληθυσμός  • Εκτίμηση 2023   • Απογραφή 2017   • Πυκνότητα	5.548.457 (121η)  4.780.978   892,0 κατ./km2 (13η)
ΑΕΠ (ονομαστικό)  • Ολικό  (2007)  • Κατά κεφαλή	4,016 δισ. $
ΔΑΑ (2021)	0,715 (106η) – υψηλός
Νόμισμα	Λίρα Αιγύπτου, Νέο ισραηλινό σεκέλ και Δηνάριο Ιορδανίας
Ζώνη ώρας  • Θερινή ώρα	(UTC +2) (UTC +3)
Internet TLD	.ps
Κωδικός κλήσης	+970

Χαρτονόμισμα της Παλαιστίνης υπό Βρετανική Εντολή

Ιστορικά, πιστεύεται ότι η ονομασία προέρχεται από τους Φιλισταίους. Είναι αρχαιολογικά και ιστορικώς πιθανό να υπάρχει προέλευση και κατά συνέπεια σύνδεση με κάποια φύλα που έφυγαν από την αρχαία Κρήτη και αναφέρονται μεταξύ άλλων σε κείμενα της Γραμμικής Β ως «Πελεστέτ» . Η Γραμμική Β αποτελεί την πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας, μεταγενέστερη μορφή της Γραμμικής Α, και χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή περίοδο, από τον 17ο έως τον 13ο αιώνα π.Χ., κυρίως για την τήρηση λογιστικών αρχείων στα ανάκτορα.

Η ονομασία «Παλαιστίνη» είναι Ελληνική. Οι Ρωμαίοι, τον 2ο αιώνα π.Χ., ονόμαζαν την περιοχή «Παλαιστίνη της Συρίας», ως περιοχή της Συρίας. Το όνομα «Παλαιστίνη» αναβίωσε και καθιερώθηκε επίσημα ως ανεξάρτητο έδαφος από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τις ακτές της Μεσογείου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν δημιουργήθηκε ως κράτος κατ΄ εντολή και παραχωρήθηκε υπό την προστασία των Άγγλων.

Πρωτεύουσα της Παλαιστίνης «ντε γιούρε» είναι η Ανατολική Ιερουσαλήμ, ενώ «ντε φάκτο» είναι η Ραμάλα. Μεγαλύτερη πόλη του κράτους αποτελεί η Γάζα και επίσημη γλώσσα είναι τα αραβικά.

Το κράτος της Παλαιστίνης διοικείται από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και διεκδικεί για το Κράτος της Παλαιστίνης Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ωστόσο, η διεκδικούμενη επικράτειά του κράτους έχει καταληφθεί από το Ισραήλ, μια κατοχή που είναι σε ισχύ από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Η Δυτική Όχθη είναι αυτή τη στιγμή χωρισμένοι σε 165 παλαιστινιακούς θύλακες στους οποίους υπάρχει μερική πολιτική εξουσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, ενώ η επικράτεια του κράτους ουσιαστικά διαμελίζεται από τους 230 ισραηλινούς οικισμούς εντός του εδάφους της, οι οποίοι οικισμοί διοικούνται με βάση τους νόμους του Ισραήλ. Η Γάζα διοικείται από τη Χαμάς και βρίσκεται υπό συνεχή αποκλεισμό από την Αίγυπτο και το Ισραήλ από το 2007.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν ένα σχέδιο διχοτόμησης για την υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη. Το σχέδιο πρότεινε τη δημιουργία δύο κρατών στην Παλαιστίνη, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα αποτελούσε ξεχωριστό κράτος υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ. Αυτό το σχέδιο διχοτόμησης έγινε αποδεκτό από τους εκπροσώπους των Εβραίων αλλά απορρίφθηκε από τους εκπροσώπους των Αράβων. Αμέσως αφότου η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το σχέδιο, υπό την ονομασία Ψήφισμα 181, στην περιοχή ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε. Την επομένη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, γειτονικές αραβικές χώρες εισέβαλαν στην επικράτεια της Παλαιστίνης και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος με στόχο τη δημιουργία μιας αραβικής Παλαιστίνης. Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 ιδρύθηκε η Πανπαλαιστινιακή Κυβέρνηση από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Αυτή η κυβέρνηση ορίστηκε να κυβερνήσει το Προτεκτοράτο της Παλαιστίνης, επικράτεια η οποία κάλυπτε την κατεχόμενη από την Αίγυπτο Λωρίδα της Γάζας. Σύντομα αυτή η εξόριστη παλαιστινιακή κυβέρνηση αναγνωρίστηκε από κάθε αραβικό κράτος της εποχής, εκτός από την Υπεριορδανία, η οποία είχε καταλάβει και αργότερα προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη. Μάλιστα και η σημερινή Ανατολική Ιερουσαλήμ έως το 1967 ήταν υπό ιορδανικό έλεγχο. Αν και η δικαιοδοσία της Πανπαλαιστινιακής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τις εποχής, περιλάμβανε όλη την επικράτεια της πρώην βρετανικής εντολής, η πραγματική δικαιοδοσία της περιοριζόταν στη Λωρίδα της Γάζας. Το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ υπό ιορδανικό έλεγχο και τα Υψίπεδα του Γκολάν που τότε ανήκαν στη Συρία κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967.

Στις 15 Νοεμβρίου 1988 ο τότε Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Οργάνωσης Απελευθέρωσης, ο Γιάσερ Αραφάτ, διακήρυξε την ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης, σε ανακοίνωση που έγινε στο Αλγέρι της Αλγερίας. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο το 1993, δημιουργήθηκε η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, η οποία ανέλαβε να κυβερνήσει (με διαφορετικούς βαθμούς ελέγχους) τις λεγόμενες περιοχές τύπου Α και Β στη Δυτική Όχθη (165 θύλακες). και τη Λωρίδα της Γάζας. Αφού η Χαμάς έγινε το μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου της Παλαιστίνης στις εκλογές του 2006, ξέσπασε μια σύγκρουση μεταξύ αυτής και του κόμματος Φατάχ, η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Γάζας από τη Χαμάς το 2007 (δύο χρόνια μετά την αποδέσμευση του Ισραήλ από τη Γάζα).

Αν και η Παλαιστίνη διεκδικεί την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα της επικράτειας της, η πόλη είναι υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Οι αξιώσεις της Παλαιστίνης και του Ισραήλ για την πόλη δεν αναγνωρίζονται από τα περισσότερα κράτη. Το Κράτος της Παλαιστίνης έχει αναγνωριστεί από 138 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ και από το 2012 έχει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη. Η Παλαιστίνη είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, της Ὃμάδας των 77, της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, καθώς και της Ουνέσκο, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Ετυμολογία

Παρόλο που κατά τη διάρκεια της ιστορίας η έννοια της περιοχής της Παλαιστίνης και η γεωγραφική της έκταση έχει διαφοροποιηθεί, οι σημερινές αντιλήψεις συμφωνούν ότι ως μέρος της Παλαιστίνης πρέπει σήμερα να εκλαμβάνεται το Ισραήλ, η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας. Η γενική χρήση του όρου «Παλαιστίνη» και άλλων όρων με συναφή ετυμολογία για να αναφερθούν σε μια μικρή περιοχή στις νοτιοανατολικές ακτές της Μεσογείου δίπλα στη Συρία λαμβάνει χώρα ιστορικά από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, με τον Ηρόδοτο να είναι ο πρώτος ιστορικός που χρησιμοποιεί τον όρο Παλαιστίνη, τον 5ο αιώνα π.Χ. Οι Ιστορίες του Ηροδότου μιλούν για μια «περιοχή της Συρίας, η οποία ονομάζεται Παλαιστίνη», στην οποία οι Φοίνικες αλληλεπιδρούσαν με άλλους θαλάσσιους λαούς. Ο όρος "Παλαιστίνη" (στα Λατινικά, Palæstina) πιστεύεται ότι ήταν ένας όρος ο οποίος επινοήθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες για την περιοχή της γης που κατείχαν οι Φιλισταίοι, αν και υπάρχουν άλλες εξηγήσεις σχετικά με την προέλευση του όρου.

Ορολογία

Αυτό το άρθρο χρησιμοποιεί τους όρους "Παλαιστίνη", "Κράτος της Παλαιστίνης" και "Κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη" αναλόγως, με βάση το πλαίσιο αναφοράς. Συγκεκριμένα, ο όρος «κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη» αναφέρεται στο σύνολο των παλαιστινιακών εδαφών τα οποία βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ από τον πόλεμο του 1967 και έπειτα. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι αναφορές σε γη και εδάφη αναφέρονται στις περιοχές που διεκδικεί το κράτος της Παλαιστίνης, δηλαδή τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Σύγχρονη εποχή

Το 1917 μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεσηκώθηκαν και οι Άραβες για τη δική τους ανεξαρτησία. Τότε η Αντάντ (δηλ. Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), τους υποσχέθηκαν πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός τους αγώνας.

Ακολούθησε η «Διακήρυξη του Μπάλφουρ», η οποία και προσδιόριζε μία εθνική εστία μόνιμης βάσης των Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης, η οποία κατά τη διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως «κράτος κατ΄ εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία. Καθεστώς το οποίο παρέμεινε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο νεοσυσταθείς Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το 1947 ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ.

Το σχέδιο έγινε αποδεκτό από την εβραϊκή ηγεσία αλλά απορρίφθηκε από την αραβική ηγεσία και η Βρετανία αρνήθηκε να εφαρμόσει το σχέδιο. Την παραμονή της τελικής αποχώρησης των Βρετανών από την Παλαιστίνη, η Εβραϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ, με επικεφαλής τον Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, κήρυξε την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, ασκώντας εξουσία στα εδάφη που επρόκειτο να αποτελέσουν τμήμα του εβραϊκού κράτους σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ. Η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή δεν κήρυξε με τη σειρά της και αυτή ανεξαρτησία, αλλά αντίθετα, συνεργάστηκε με την Υπεριορδανία, την Αίγυπτο, και τα υπόλοιπα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου, ξεκινώντας τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Ισραήλ επεκτάθηκε εδαφικά εις βάρος των Αράβων. Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και η Υπεριορδανία κατέλαβε και στη συνέχεια προσάρτησε τη Δυτική Όχθη. Η Αίγυπτος αρχικά υποστήριξε τη δημιουργία μιας πανπαλαιστινιακής κυβέρνησης αλλά προχώρησε στη διάλυσή της το 1959. Η Υπεριορδανία δεν την αναγνώρισε ποτέ και ανταυτού αποφάσισε να ενσωματώσει τη Δυτική Όχθη σαν μέρος της Ιορδανίας και έτσι συστάθηκε το ανεξάρητο κράτος της Ιορδανίας. Η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία επικυρώθηκε από το κοινοβούλιο της χώρας το 1950 αλλά δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967, όταν το Ισραήλ πολέμησε εναντίον της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, έληξε με την ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, αλλά και του Σινά.

Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ των Αράβων και των Ισραηλινών, σε αυτό που περιγράφεται ως εμφύλιος πόλεμος του 1947-48 στην Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή, ο οποίος οδήγησε στον πρώτο Αραβό-Ισραηλινό Πόλεμο του 1948 (15 Μαΐου 1948 - 10 Μαρτίου 1949), μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. Έπειτα από το τέλος του πολέμου, το προηγούμενο έδαφος της Βρετανικής Εντολής έχει καταλήξει ως εξής:

1. Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ.
2. Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία
3. Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.

Υπολογίσθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.

Το 1964 δημιουργείται εξ ανάγκης η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο PLO, η οποία και τίθεται ως νόμιμη εκπρόσωπος και προστατευτική ομπρέλα των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου, ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO (ή ελληνικά ΟΑΠ) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης. Ο Παλαιστινιακός Εθνικός Χάρτης της ΟΑΠ ορίζει τα σύνορα της Παλαιστίνης το σύνολο της βρετανικής εντολής της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, η ΟΑΠ μετέφερε την έδρα της στην Ιορδανία, αλλά αργότερα μετεγκαταστάθηκε στον Λίβανο το 1971. Από τη σύσταση της ΟΑΠ και μετά οι όροι "Παλαιστίνη" και "Παλαιστίνιος" απέκτησαν διαφορετική έννοια ώστε να εκφράζουν τις επιταγές της ΟΑΠ, με τους δύο αυτούς όρους να χρησιμοποιούνται στο εξής μόνο για τους αραβόφωνους πληθυσμούς της περιοχής, ενώ παλαιότερα αναφέρονταν σε κάθε άτομο της γεωγραφικής και ιστορικής Παλαιστίνης, δηλαδή Εβραίους, Άραβες, Δρούζους, Βεδουίνους κ, ά. ανεξαρτήτως θρησκείας.

Η σύνοδος κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου τον Οκτώβριο του 1974 οδήγησε στην αναγνώριση της ΟΑΠ ως τον «μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού» και επιβεβαίωσε «το δικαίωμά του να συγκροτήσει ένα ανεξάρτητο κράτος». Τον Νοέμβριο του 1974, η ΟΑΠ αναγνωρίστηκε ως αρμόδιος φορέας για όλα τα θέματα που αφορούν την Παλαιστίνη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δίνοντάς της καθεστώς παρατηρητή ως «μη κρατική οντότητα» στον ΟΗΕ. Μετά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1988, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε τη διακήρυξη ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης και αποφάσισε να χρησιμοποιεί την ονομασία «Παλαιστίνη» αντί της «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Παρά την απόφαση αυτή, η ΟΑΠ δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς σαν κυβέρνηση της Παλαιστίνης.

Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το επονομαζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης», δεν είναι ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, οπότε την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Το 1979, μέσω των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ, η Αίγυπτος αποχώρησε από οποιαδήποτε αξίωση της στη λωρίδα της Γάζας. Τον Ιούλιο του 1988, η Ιορδανία παραιτήθηκε των αξιώσεων της στη Δυτική Όχθη, τις οποίες μετέφερε στην ΟΑΠ (με εξαίρεση την κηδεμονία του Όρου του Ναού). Τον Νοέμβριο του 1988, το νομοθετικό σώμα του ΟΑΠ, αν και βρισκόταν στην εξορία, κήρυξε την ίδρυση του «Κράτους της Παλαιστίνης». Τον επόμενο μήνα, η διακήρυξη αναγνωρίστηκε από πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Στην παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το Κράτος της Παλαιστίνης περιγράφεται ότι βρίσκεται πάνω σε «παλαιστινιακό έδαφος», χωρίς να διευκρινίζεται τι είναι αυτό το Παλαιστινιακό έδαφος. Επειδή αυτό το παλαιστινιακό έδαφος δεν αναγνωρίζεται, ορισμένες από τις χώρες που αναγνώρισαν το κράτος της Παλαιστίνης από το 1988 και έπειτα αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη με βάση τα «σύνορα του 1967», αναγνωρίζοντας έτσι ως έδαφος της Παλαιστίνης μόνο τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και όχι ολόκληρη την Παλαιστίνη με το Ισραήλ. Η αίτηση ένταξης που υπέβαλε η Παλαιστίνη στον ΟΗΕ διευκρίνιζε επίσης ότι βασίζεται στα «σύνορα του 1967». Κατά τις διαπραγματεύσεις για τις Συμφωνίες του Όσλο, η ΟΑΠ αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ και το Ισραήλ αναγνώρισε την ΟΑΠ ως εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού. Η Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1988 περιλάμβανε μια έκκληση του Εθνικού Συμβουλίου της Παλαιστίνης για διαπραγματεύσεις με βάση το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η απόφαση αυτή έγινε γνωστή και ως Ιστορικός Συμβιβασμός, υποδηλώνοντας την αποδοχή μιας λύσης δύο κρατών και την αποδοχή της νομιμότητας του Κράτους του Ισραήλ.

Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία επί κανενός εδάφους και επομένως δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 «Κράτους της Παλαιστίνης».

Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα «Κράτος της Παλαιστίνης στα δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ». Το ισχυριζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης» αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης (από το 2013) αναγνωρίζεται από το 70% των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, όχι όμως από το Ισραήλ. Αφού το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη από την Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο, άρχισε να εγκαθιστά Εβραίους σε αυτά τα εδάφη δημιουργώντας ισραηλινούς οικισμούς. Η διοίκηση του αραβικού πληθυσμού αυτών των εδαφών γινόταν από την Ισραηλινή Πολιτική Διοίκηση του Συντονιστή των Κυβερνητικών Δραστηριοτήτων στα Εδάφη και από τοπικά δημοτικά συμβούλια τα οποία προϋπήρχαν της ισραηλινής εισβολής και κατάληψης αυτών των εδαφών. Το 1980, το Ισραήλ αποφάσισε να αναβάλει επαόριστον τις εκλογές για τα δημοτικά συμβούλια και να ιδρύσει ανταυτού τους Συνδέσμους των Χωριών, οι οποίες περιείχαν αξιωματούχους υπό ισραηλινή επιρροή. Αργότερα αυτό το νέο σχήμα έγινε αναποτελεσματικό για το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους και έτσι η ισραηλινή κυβέρνηση άρχισε να τους διαλύει, με τον τελευταίο Σύνδεσμο που διαλύεται να είναι αυτός της Χεβρώνας, τον Φεβρουάριο του 1988.

Διαδήλωση ενάντια σε ισραηλινό οδόφραγμα στο Καφρ Καντούμ, Μάρτιος 2012

Το 1993, στις Συμφωνίες του Όσλο, το Ισραήλ αναγνώρισε ότι η διαπραγματευτική ομάδα της ΟΑΠ «αντιπροσωπεύει τον παλαιστινιακό λαό», σαν αντάλλαγμα για την αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ειρηνικά από την ΟΑΠ. Επίσης αποδέχτηκε τα ψηφίσματα 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και απόρριψε σαν λύσεις τη βία και την τρομοκρατία. Ως αποτέλεσμα, το 1994 η ΟΑΠ ίδρυσε την εδαφική διοίκηση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής η οποία ασκεί ορισμένες κυβερνητικές λειτουργίες σε τμήματα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Το 2007, η κατάληψη της Λωρίδας της Γάζας από τη Χαμάς δίχασε πολιτικά και εδαφικά τους Παλαιστίνιους. Η Φατάχ του Αμπάς κυβερνούσε τμήματα της Δυτικής Όχθης και με τη μορφή της Παλαιστινιακής Αρχής διατηρούσε και διατηρεί διεθνή αναγνώριση, ενώ η Χαμάς εξασφάλισε τον έλεγχό της στη Λωρίδα της Γάζας. Τον Απρίλιο του 2011, τα παλαιστινιακά κόμματα υπέγραψαν συμφωνία συμφιλίωσης, αλλά η εφαρμογή της δεν προχώρησε έως ότου σχηματίστηκε κυβέρνηση ενότητας στις 2 Ιουνίου 2014

Σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Όσλο, το Ισραήλ επέτρεψε στην ΟΑΠ να ιδρύσει προσωρινούς διοικητικούς θεσμούς στα παλαιστινιακά εδάφη, με τη μορφή της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Στις περιοχές τύπου Β οι Παλαιστίνιοι ανέλαβαν μόνο τον πολιτικό έλεγχο, στις περιοχές τύπου Α οι Παλαιστίνιοι ανέλαβαν τόσο τον πολιτικό έλεγχο όσο και την ασφάλεια της περιοχής, ενώ στις περιοχές τύπου Γ το Ισραήλ είχε πλήρη έλεγχο. Το 2005, μετά την εφαρμογή του σχεδίου μονομερούς απεμπλοκής του Ισραήλ, η Εθνική Αρχή της Παλαιστίνης απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (εκτός από τα σύνορά της, τον εναέριο χώρο και τα χωρικά της ύδατα). Μετά την παλαιστινιακή πολιτική σύγκρουση το 2006, η Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (είχε ήδη την πλειοψηφία στο παλαιστινιακό κοινοβούλιο) και η Φατάχ ανέλαβε επί της ουσίας τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης. Από το 2007, η Λωρίδα της Γάζας κυβερνάται από τη Χαμάς, ενώ από το 2023/2024 περιοχές της Λωρίδας καταλαμβάνονται από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ. Η Δυτική Όχθη κυβερνάται από την αναγνωρισμένη Παλαιστινιακή Αρχή, εκτός από τμήματα που έχει καταλάβει το Ισραήλ.

Γεωγραφία

Οι περιοχές που διεκδικεί το κράτος της Παλαιστίνης χωρίζονται από το Ισραήλ. Το παλαιστινιακό κράτος βρίσκεται στην περιοχή του Λεβάντε. Η Λωρίδα της Γάζας βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα δυτικά και συνορεύει με την Αίγυπτο στα νότια και το Ισραήλ στα βόρεια και ανατολικά. Η Δυτική Όχθη συνορεύει με την Ιορδανία στα ανατολικά και το Ισραήλ στα βόρεια, νότια και δυτικά. Οι δύο θύλακες χωρίζονται, έτσι, από το Ισραήλ και δεν αποτελούν ενιαία έκταση. Αν το Ισραήλ συμφωνούσε στην ανεξαρτησία του κράτους και η Παλαιστίνη αναγνωριζόταν διεθνώς σαν ανεξάρτητο κράτος, θα ήταν το 163ο μεγαλύτερο κράτος στον κόσμο.

Η Παλαιστίνη υποφέρει από μια σειρά περιβαλλοντικών προβλημάτων. Η Λωρίδα της Γάζας αντιμετωπίζει πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα (π.χ. ερημοποίηση, αλμυροποίηση του γλυκού νερού, κακή/ανεπαρκή επεξεργασία λυμάτων, διάδοση ασθενειών που μπορούν να μεταδοθούν μέσω του νερού, υποβάθμιση του εδάφους, εξάντληση και μόλυνση των υπόγειων υδάτινων πόρων). Η Δυτική Όχθη επίσης αντιμετωπίζει τα ίδια περιβαλλοντικά προβλήματα. Όμως η πρόσβαση στο γλυκό νερό για τους κατοίκους της Δυτικής Όχθης είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά είναι περιορισμένη λόγω της διαμάχης με το Ισραήλ.

Η Παλαιστίνη αποτελεί μέρος τριών διακριτών οικοπεριοχών: της περιοχής κωνοφόρων-σκληρόφυλλων-πλατύφυλλων δασών της Ανατολικής Μεσογείου, της Αραβικής ερήμου και της θαμνώδους ερήμου της Μεσοποταμίας.

Κλίμα

Οι θερμοκρασίες στην Παλαιστίνη διαφέρουν αρκετά ανάλογα με την εποχή. Το κλίμα στη Δυτική Όχθη είναι ως επί το πλείστον μεσογειακό, ελαφρώς ψυχρότερο στις περιοχές που έχουν μεγαλύτερο υψόμετρο. Στα ανατολικά, η Δυτική Όχθη περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της ερήμου της Ιουδαίας, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής ακτογραμμής της Νεκράς Θάλασσας. Η Ανατολική Δυτική Όχθη χαρακτηρίζεται από ζεστό και ξηρό κλίμα. Η Γάζα έχει ένα ζεστό ημίξηρο κλίμα με ήπιους χειμώνες και ξηρά ζεστά καλοκαίρια. Η άνοιξη στην Παλαιστίνη ξεκινά την περίοδο Μαρτίου-Απριλίου και οι πιο ζεστοί μήνες του χρόνου είναι ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, φτάνοντας ακόμη και τους 33 βαθμούς Κελσίου κατά μέσο όρο. Ο πιο κρύος μήνας είναι ο Ιανουάριος όπου οι θερμοκρασίες μειώνονται περίπου στους 7 βαθμούς Κελσίου. Οι βροχοπτώσεις στην Παλαιστίνη είναι λιγοστές, φτάνοντας τα 116 χιλιοστόμετρα το έτος. Στην Παλαιστίνη οι περισσότερες βροχοπτώσεις καταγράφονται την περίοδο Νοεμβρίου-Μαρτίου.

Διεθνής αναγνώριση

Σήμερα 138 ανεξάρτητες χώρες μέλη του ΟΗΕ και 2 μη μέλη (Δυτική Σαχάρα και Βατικανό) αναγνωρίζουν επισήμως την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης.

Το Κράτος της Παλαιστίνης έχει λάβει επίσημη αναγνώριση από 138 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ. Από το 2012 έχει λάβει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη.

Στις 29 Νοεμβρίου 2012, με ψήφους 138 υπέρ και 9 κατά (με 41 αποχές και 5 απουσίες, όπου η Ελλάδα και η Κύπρος ψήφισαν υπέρ), η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το ψήφισμα 67/19, αναβαθμίζοντας την Παλαιστίνη από «οντότητα-παρατηρητής» σε «κράτος παρατηρητή χωρίς ιδιότητα μέλους» στο πλαίσιο του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών. Η υιοθέτηση αυτού του ψηφίσματος περιγράφηκε σαν αναγνώριση της κυριαρχίας της ΟΑΠ στη χώρα. Το νέο καθεστώς της Παλαιστίνης είναι ισοδύναμο με αυτό της Αγίας Έδρας. Τα Ηνωμένα Έθνη επέτρεψαν στην Παλαιστίνη να μετονομάσει την ονομασία του αντιπροσωπευτικού της γραφείου στον ΟΗΕ σε «Μόνιμη Αποστολή του Κράτους-Παρατηρητή της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη» και η Παλαιστίνη έδωσε εντολή στους διπλωμάτες της να εκπροσωπήσουν επίσημα το «Κράτος της Παλαιστίνης» αντί της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, ο Αρχηγός Πρωτοκόλλου του ΟΗΕ Ιότσολ Γιουν δήλωσε ότι η Γραμματεία του ΟΗΕ θα χρησιμοποιεί σε όλα τα επίσημα έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών την ονομασία «Κράτος της Παλαιστίνης», αναγνωρίζοντας έτσι την ονομασία «Κράτος της Παλαιστίνης» ως το επίσημο όνομα του κράτους για όλους τους σκοπούς του ΟΗΕ· Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, ένα υπόμνημα των Ηνωμένων Εθνών συζητούσε την κατάλληλη ορολογία η οποία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος 67/19 της γενικής συνέλευσης. Σημειώθηκε στο υπόμνημα ότι πλέον δεν υπήρχε νομικό κώλυμα για τη χρήση της ονομασίας Παλαιστίνη με στόχο τη γεωγραφική αναφορά στο Παλαιστινιακό έδαφος. Ταυτόχρονα, εξηγήθηκε ότι δεν υπήρχε εμπόδιο στη συνέχιση της χρήσης του όρου «Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ» ή άλλων ονομασιών για τα Παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία η Συνέλευση μπορεί κατ'επιλογήν να χρησιμοποιήσει. Σήμερα, το 2022, 138 (το 71,5% των κρατών μελών του ΟΗΕ) από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Πολλές από τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζουν ωστόσο την ΟΑΠ ως «εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού ». Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΑΠ έχει εξουσιοδότηση από το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο να εκτελεί τα καθήκοντα της διακυβέρνησης του Κράτους της Παλαιστίνης.

Ιστορία

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2004, ο ισραηλινός στρατός για πρώτη φορά κινήθηκε ύστερα από τέσσερα χρόνια συγκρούσεων στο μεγαλύτερο στρατόπεδο Παλαιστινίων προσφύγων, σκοτώνοντας 28 Παλαιστινίους και τραυματίζοντας άλλους 108.

Τοπικές εκλογές 2005

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2005 διεξήχθη ο τρίτος γύρος των τοπικών εκλογών, στις οποίες επιβλήθηκε μάλιστα απαγόρευση κατοχής όπλων σε δημόσιους χώρους.

Εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας το 2008-2009

Τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν στις 18 Δεκεμβρίου του 2008 ότι αναστέλλουν τη διανομή τροφίμων στους Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας επειδή τελείωσαν οι προμήθειες.

Στις 27 Δεκεμβρίου του 2008 η Λωρίδα της Γάζας υπέστη σφοδρή επίθεση από αέρος κατόπιν μονομερούς παραβίασης της εκεχειρίας από το Ισραήλ. Ακολούθησε και εισβολή χερσαίων δυνάμεων, στις αρχές του επόμενου χρόνου. Εκατοντάδες άτομα σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Στις 17 Ιανουαρίου του 2009 το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερή εκεχειρία, η οποία άρχισε να ισχύει από τα μεσάνυχτα της 17 προς 18 Ιανουαρίου τοπική ώρα. Η Χαμάς την απέρριψε λόγω της παραμονής των ισραηλινών δυνάμεων στα παλαιστινιακά εδάφη.

Πολιτικές εξελίξεις

Στις 7 Μαρτίου του 2009 παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Σαλάμ Φαγιάντ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης» στο πλαίσιο της διαδικασίας συμφιλίωσης με τη Χαμάς. Τον Μάιο του 2009 οι παλαιστινιακές παρατάξεις Φατάχ και Χαμάς συμφώνησαν να συγκροτηθεί κοινή δύναμη ασφαλείας στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία θα ασκεί καθήκοντα μέχρι τις επερχόμενες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2010. Τον Ιούνιο του 2014 σχηματίστηκε και ορκίστηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή της Φάταχ και της Χαμάς.

Πρόεδρος της Παλαιστίνης

Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 ο Μαχμούτ Αμπάς, πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, ορίστηκε «Πρόεδρος της Παλαιστίνης» από ένα σημαντικό όργανο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ).

Πολιτική και διακυβέρνηση

Το κατεστραμμένο κτίριο του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου στην πόλη της Γάζας, σύγκρουση Γάζας-Ισραήλ, Σεπτέμβριος 2009

Το Κράτος της Παλαιστίνης αποτελείται από τα παρακάτω όργανα. Όλα αυτά έχουν σχέση με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης:

• ο Πρόεδρος του Κράτους της Παλαιστίνης ο οποίος διορίζεται από το Παλαιστινιακό Κεντρικό Συμβούλιο
• το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο είναι το νομοθετικό σώμα που εξέδωσε την ανακήρυξη του 1988 που ίδρυσε το κράτος της Παλαιστίνης
• η Εκτελεστική Επιτροπή της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκτελεί τις λειτουργίες μιας εξόριστης κυβέρνησης διατηρώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο εξωτερικών σχέσεων με τα περισσότερα κράτη του κόσμου.

Τα παραπάνω πρόκειται για διαφορετικές κρατικές αρχές από τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο και το Υπουργικό Συμβούλιο της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, θεσμοί οι οποίοι συνδέονται με την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

Το ιδρυτικό έγγραφο του Κράτους της Παλαιστίνης είναι η Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Το Παλαιστινιακό Εθνικό Σύμφωνο της ΟΑΠ και ο Βασικός Νόμος της Παλαιστίνης της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής είναι δύο άσχετα πράγματα.

Διοικητικές διαιρέσεις

Το Κράτος της Παλαιστίνης χωρίζεται σε δεκαέξι διοικητικές κυβερνείου.

Όνομα κυβερνείου	Έκταση σε τ.χλμ.	Πληθυσμός	Πυκνότητα πληθυσμού (ανά τ.χλμ.)	Μουχάφαδα (πρωτεύουσα της περιοχής)
Τζενίν	583	311.231	533,8	Τζενίν
Τούμπας	402	64.719	161.0	Τούμπας
Τουλκάρμ	246	182.053	740.0	Τούλκαρμ
Ναμπλούς	605	380.961	629.7	Ναμπλούς
Καλκιλία	166	110.800	667.5	Καλκίλια
Σαλφίτ	204	70.727	346.7	Σαλφίτ
Ραμάλα αλ-Μπιρέ	855	348.110	407.1	Ραμάλα
Ιεριχώ αλ-Αγουάρ	593	52.154	87.9	Ιεριχώ
Ιερουσαλήμ	345	419.108	1214.8	Ιερουσαλήμ (ντε γιούρε, βλέπε την παρακάτω σημείωση)
Βηθλεέμ	659	216.114	927,9	Βηθλεέμ
Χεβρώνα	997	706.508	708,6	Χεβρώνα
Βόρεια Γάζα	61	362.772	5947.1	Τζαμπάλια
Γάζα	74	625.824	8457.1	Γάζα
Ντέιρ αλ-Μπαλάχ	58	264.455	4559.6	Ντέιρ αλ-Μπαλάχ
Χαν Γιουνίς	108	341.393	3161.0	Χαν Γιουνίς
Ράφα	64	225.538	3524.0	Ράφα

Τα στοιχεία από την Ιερουσαλήμ περιλαμβάνουν την κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ με τους Εβραίους κατοίκους της.

Χάρτης των ισραηλινών οικισμών στη Δυτική Όχθη. Με γαλάζιο χρώμα εμφανίζονται οι περιοχές υπό ισραηλινό έλεγχο.

Τα κυβερνεία της Παλαιστίνης στη Δυτική Όχθη ομαδοποιούνται σε τρεις ομάδες σύμφωνα με τη Συμφωνία του Όσλο 2. Οι περιοχές τύπου Α αποτελούν το 18% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης και η διοίκηση τους έχει περάσει στην αρμοδιότητα της παλαιστινιακής κυβέρνησης. Οι περιοχές τύπου Β αποτελούν το 22% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης και η διοίκηση τους έχει περάσει στην αρμοδιότητα της παλαιστινιακής κυβέρνησης, ενώ η ασφάλεια αυτών των περιοχών είναι κοινή ισραηλινοπαλαιστινιακή αρμοδιότητα. Οι περιοχές τύπου Γ εκτός της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αποτελούν το 60% της επικράτειας της Δυτικής Όχθης και διοικείται από την Ισραηλινή Πολιτική Διοίκηση, με τη διαφορά ότι η παλαιστινιακή κυβέρνηση παρέχει εκπαίδευση και ιατρικές υπηρεσίες στους 150.000 Παλαιστίνιους της περιοχής. Πάνω από το 99% των περιοχών τύπου Γ βρίσκονται εκτός ορίων για τους Παλαιστίνιους. Υπάρχουν περίπου 330.000 Ισραηλινοί που ζουν σε οικισμούς σε περιοχές τύπου Γ. Αν και οι περιοχές τύπου Γ βρίσκονται υπό πλήρη στρατιωτικό νόμο, οι Ισραηλινοί που ζουν εκεί δικαιούνται πλήρη αστικά δικαιώματα.

Η Ανατολική Ιερουσαλήμ (η οποία περιλαμβάνει την επικράτεια ενός μικρού δήμου στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο οποίος δήμος δεν έπεσε στον έλεγχο των Ιορδανών το 1948 και ένα σημαντικό τμήμα της Δυτικής Όχθης όπως ήταν πριν το 1967) διοικητικά ανήκει στο Διαμέρισμα Ιεροσολύμων του Ισραήλ, αλλά διεκδικείται από την Παλαιστίνη ως τμήμα του Κυβερνείου της Ιερουσαλήμ. Η Ανατολική Ιερουσαλήμ προσαρτήθηκε στο Ισραήλ το 1967, κατ' εφαρμογή του ισραηλινού νόμου, ενώ η δικαιοδοσία και η διοίκηση της περιοχής πέρασε στο Ισραήλ. Η προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ στηρίχθηκε και από ένα νόμο του 1948 ο οποίος τροποποιήθηκε για τον σκοπό αυτό. Η υποτιθέμενη προσάρτηση επιβεβαιώθηκε συνταγματικά (κατ' εμμέσως) στον Βασικό Νόμο για την Ιερουσαλήμ του 1980, αλλά αυτή η προσάρτηση δεν αναγνωρίζεται από καμία άλλη χώρα. Το 2010 ζούσαν 456.000 κάτοικοι στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, εκ των οποίων το 60% ήταν Παλαιστίνιοι και το 40% Ισραηλινοί. Ωστόσο, από τα τέλη της δεκαετίας του 2000, το Τείχος Ασφαλείας της Δυτικής Όχθης, το οποίο έχει χτιστεί από το Ισραήλ, έχει ουσιαστικά επαναπροσαρτήσει στη Δυτική Όχθη δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους που έχουν στην κατοχή τους ισραηλινές ταυτότητες, αφήνοντας την Ανατολική Ιερουσαλήμ δυτικά του τείχους με μια μικρή ισραηλινή πλειοψηφία (60%).

Εξωτερικές σχέσεις

Η εκπροσώπηση του Κράτους της Παλαιστίνης σε διεθνείς οργανισμούς και τη διεθνή κοινότητα γίνεται από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Στα κράτη που αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης η ΟΑΠ διατηρεί πρεσβείες. Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκπροσωπείται σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς ως μέλος, συνδεδεμένο μέλος ή παρατηρητής. Λόγω της έλλειψης οριστικών πηγών, σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αδύνατο να διακρίνουμε εάν η συμμετοχή της Παλαιστίνης σε ένα διεθνή οργανισμό γίνεται από την ΟΑΠ ως εκπρόσωπος του Κράτους της Παλαιστίνης, ή από την ΟΑΠ ως μη κρατική οντότητα ή από την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

Διεθνής αναγνώριση

Χάρτης της διεθνούς αναγνώρισης του Κράτους της Παλαιστίνης

Στις 15 Δεκεμβρίου 1988, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης που έγινε τον Νοέμβριο του 1988 με το ψήφισμα 43/177.

Σήμερα, το 2022, 138 (το 71,5% των κρατών μελών του ΟΗΕ) από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Πολλές από τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζουν ωστόσο την ΟΑΠ ως «εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού ». Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΑΠ έχει εξουσιοδότηση από το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο να εκτελεί τα καθήκοντα της διακυβέρνησης του Κράτους της Παλαιστίνης.

Στις 29 Νοεμβρίου 2012, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πέρασε το ψήφισμα 67/19, με το οποίο αναβάθμισε την Παλαιστίνη ως «κράτος-παρατηρητή μη μέλος» στα Ηνωμένα Έθνη. Η έγκριση αυτού του ψηφίσματος περιγράφηκε σαν μια ντε φάκτο αναγνώριση του κυρίαρχου κράτους της Παλαιστίνης".

Το 2013 το σουηδικό κοινοβούλιο αναβάθμισε το καθεστώς του παλαιστινιακού αντιπροσωπευτικού γραφείου στη Σουηδία σε πλήρη πρεσβεία. Στις 3 Οκτωβρίου 2014, ο νεοεκλεγείς Σουηδός πρωθυπουργός Στέφαν Λεβέν, στην εναρκτήρια ομιλία του στο κοινοβούλιο, ανέφερε ότι η Σουηδία θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Η επίσημη απόφαση της αναγνώρισης της Παλαιστίνης ελήφθη στις 30 Οκτωβρίου. Έτσι η Σουηδία έγινε το πρώτο μέλος που αναγνώρισε την ΕΕ (εξαιρουμένου του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ, το οποίο την αναγνώρισε, σε κάποιες περιπτώσεις, από το 1988-89) το οποίο αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης. Τα περισσότερα από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ αποφεύγουν να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος και εκείνα που το αναγνωρίζουν —π.χ. η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Σλοβακία— το έκαναν πριν από την ένταξη, δηλαδή την αναγνώρισαν όσο ακόμα ήταν κομμουνιστικά κράτη. Τον Φεβρουάριο του 2015, ο Μαχμούντ Αμπάς επισκέφθηκε τη Σουηδία για να εγκαινιάσει τη νέα πρεσβεία της Παλαιστίνης στη Σουηδία. Ο Πρωθυπουργός της Σουηδίας, Στέφαν Λόφβεν, δήλωσε: «Σύμφωνα με την άποψή μας, η Παλαιστίνη είναι από εδώ και πέρα κράτος».

Στις 13 Οκτωβρίου 2014, η Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους (με 274 ψήφους υπέρ και 12 ψήφους κατά). Η Βουλή των Κοινοτήτων υποστήριξε την κίνηση «ως συμβολή στην εξασφάλιση μιας λύσης δύο κρατών μέσω διαπραγματεύσεων»—αν και στην ψηφοφορία συμμετείχαν λιγότεροι από τους μισούς βουλευτές της Βουλής των Κοινοτήτων. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφορίας: η τρέχουσα πολιτική της είναι ότι «επιφυλάσσεται του δικαιώματος να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος διμερώς τη στιγμή την οποία θα επιλέξουμε να το κάνουμε και όταν [κρίνουμε] ότι μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην ειρήνευση της περιοχής».

Στις 2 Δεκεμβρίου 2014, το γαλλικό κοινοβούλιο ψήφισε με 331 ψήφους υπέρ και 151 κατά ένα ψήφισμα με το οποίο παρότρυνε τη γαλλική κυβέρνηση να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως ανεξάρτητο κράτος. Το κείμενο του ψηφίσματος, το οποίο προτάθηκε από τους κυβερνώντες Σοσιαλιστές και υποστηρίχθηκε από αριστερά κόμματα και ορισμένους συντηρητικούς, ζητούσε από την κυβέρνηση «να χρησιμοποιήσει την αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους [σαν όπλο] με στόχο την οριστική επίλυση της σύγκρουσης».

Στις 31 Δεκεμβρίου 2014, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καταψήφισε ένα ψήφισμα το οποίο απαιτούσε την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και τη διεθνή αναγνώριση της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας έως το 2017. Οκτώ μέλη ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος (Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Αργεντινή, Τσαντ, Χιλή, Ιορδανία, Λουξεμβούργο), ωστόσο, μετά από επίπονες προσπάθειες των ΗΠΑ και του Ισραήλ για την ακύρωση του ψηφίσματος, το ψήφισμα δεν συγκέντρωσε τις ελάχιστες εννέα ψήφους οι οποίες είναι προαπαιτούμενες για να εγκριθεί ένα ψήφισμα. Η Αυστραλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες καταψήφισαν το ψήφισμα, ενώ άλλα πέντε κράτη απείχαν.

Παιδιά κρατούν μια παλαιστινιακή σημαία στη Δυτική Όχθη.

Στις 16 Ιανουαρίου 2015, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ανακοίνωσε ότι, εφόσον ότι η Παλαιστίνη αναγνωρίστηκε σαν κράτος-παρατηρητής στον ΟΗΕ από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, πρέπει να θεωρείται «κράτος» για τους σκοπούς της προσχώρησης στο Καταστατικό της Ρώμης.

Στις 13 Μαΐου 2015, το Βατικανό ανακοίνωσε ότι μετέβαλλε την αναγνώριση του από την ΟΑΠ στο κράτος της Παλαιστίνης, επιβεβαιώνοντας την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους από το Βατικανό, αλλά και σαν αποτέλεσμα του ψηφίσματος του ΟΗΕ του 2012. Ο Μονσινιόρ Αντουάν Καμιλιέρι, υπουργός Εξωτερικών του Βατικανού, δήλωσαν ότι η αλλαγή ήταν σύμφωνη με την εξελισσόμενη θέση της Αγίας Έδρας, η οποία μεταφέρθηκε ανεπίσημα στο Κράτος της Παλαιστίνης μετά την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στους Αγίους Τόπους τον Μάιο του 2014.

Στις 23 Δεκεμβρίου 2015, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο απαιτούσε να περάσει στα χέρια της παλαιστινιακής κυβέρνησης η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων που βρίσκονται στα παλαιστινιακά εδάφη (τα οποία βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή). Κάλεσε το Ισραήλ να σταματήσει την εκμετάλλευση και την πρόκληση ζημιάς στους φυσικούς πόρους της Παλαιστίνης. Επίσης περιέγραψε ότι οι πράξεις του Ισραήλ θέτουν σε κίνδυνο τους φυσικούς πόρους της Παλαιστίνης, ότι αποτελούν αιτία απώλειας εσόδων και αναγνώρισε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να ζητήσουν αποζημίωση για τις εκτεταμένες καταστροφές που έχουν προκληθεί. Η πρόταση εγκρίθηκε με 164 ψήφους υπέρ και 5 κατά (κατά ψήφισε ο Καναδάς, οι Ομόσπονδες Πολιτείες της Μικρονησίας, το Ισραήλ, οι Νήσοι Μάρσαλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες).

Έπαρση της παλαιστινιακής σημαίας στον ΟΗΕ

Τον Αύγουστο του 2015, οι εκπρόσωποι της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη παρουσίασαν μια πρόταση, συγκεκριμένα ένα ψήφισμα με το οποίο τα κράτη-παρατηρητές μη μέλη των Ηνωμένων Εθνών, δηλαφή η Παλαιστίνη και η Αγία Έδρα, θα είχαν το δικαίωμα να υψώσουν τις σημαίες τους στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών. Αρχικά οι Παλαιστίνιοι παρουσίασαν την πρωτοβουλία τους ως κοινή προσπάθεια με την Αγία Έδρα (Βατικανό), κάτι το οποίο η Αγία Έδρα διέψευσε.

Σε επιστολή του προς τον Γενικό Γραμματέα και τον Πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης, ο πρεσβευτής του Ισραήλ στον ΟΗΕ Ρον Πρόσορ χαρακτήρισε το βήμα «άλλη μια κυνική κατάχρηση του ΟΗΕ... σε μια προσπάθεια απόκτησης πολιτικών πόντων».

Μετά την ψηφοφορία, η οποία εγκρίθηκε με 119 ψήφους υπέρ και 8 ψήφους κατά (45 χώρες απείχαν) η πρέσβειρα των ΗΠΑ Σαμάνθα Πάουερ δήλωσε ότι «η ύψωση της παλαιστινιακής σημαίας δεν θα φέρει τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους πιο κοντά». Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαρκ Τόνερ, χαρακτήρισε αυτή την κίνηση «αντιπαραγωγική» απόπειρα επιδίωξης διεκδικήσεων κρατικής υπόστασης οι οποίες δεν προέρχονται από ένα διακανονισμό ο οποίος έχει συμφωνηθεί με διαπραγματεύσεις.

Στην ίδια την τελετή, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν δήλωσε ότι η περίσταση ήταν μια «ημέρα υπερηφάνειας για τον παλαιστινιακό λαό σε όλο τον κόσμο, μια ημέρα ελπίδας» και δήλωσε ότι «τώρα είναι η ώρα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων για την επίτευξη ενός ειρηνικού διακανονισμού και, επιτέλους, τη δημιουργία δύο κρατών για δύο λαούς».

Νομική υπόσταση

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία απόψεων σχετικά με το καθεστώς του Κράτους της Παλαιστίνης. Διάσταση απόψεων υπάρχει όχι μόνο μεταξύ των νομικών αναλυτών αλλά και μεταξύ των κρατών. Η ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους, αν και αμφιλεγόμενη, αποτελεί πραγματικότητα στις απόψεις των κρατών που έχουν συνάψει διμερείς διπλωματικές σχέσεις.

Νόμος και ασφάλεια

Το κράτος της Παλαιστίνης διαθέτει πολλές δυνάμεις ασφαλείας (συμπεριλαμβανομένης της Πολιτικής Αστυνομίας, των Δυνάμεων Εθνικής Ασφάλειας και των Υπηρεσιών Πληροφοριών της Παλαιστίνης) με σκοπό τη διατήρηση της ασφάλειας και την προστασία των Παλαιστινίων πολιτών και του Παλαιστινιακού Κράτους.

Δημογραφία

Το προσδόκιμο ζωής στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2020 τα 75,9 χρόνια (73,8 χρόνια οι άνδρες και 78,1 οι γυναίκες). Όπως και το Ισραήλ το κράτος της Παλαιστίνης είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένο και ο πληθυσμός του ξεπερνά τα 5,2 εκατομμύρια άτομα σε μια έκταση που δεν ξεπερνά τα 6.200 τ.χλμ.

Όπως και στο Ισραήλ, ο πληθυσμός αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς, και έχει πολλαπλασιαστεί από το 1900. Βασικός λόγος για την υπεργεννητικότητα στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ είναι η προσπάθεια κατοχύρωσης της υπεροχής στην περιοχή της Παλαιστίνης, ειδικά μετά το 1948, και η ζωή έτσι έχει γίνει πιο δύσκολη για τους κατοίκους.

Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Κεντρικό Γραφείο Στατιστικής, το Κράτος της Παλαιστίνης είχε πληθυσμό 4.420.549 κατοίκων το 2013. Σε μια έκταση 6.020 τ.χλμ., το 2013 η Παλαιστίνη είχε πυκνότητα πληθυσμού που έφτανε περίπου τους 827 ανθρώπους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Το 2017 η πυκνότητα του πληθυσμού στον πλανήτη Γη έφτανε τα 25 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Υγεία

Σύμφωνα με το Παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας, το 2017 στην Παλαιστίνη υπήρχαν 743 κέντρα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (583 στη Δυτική Όχθη και 160 στη Γάζα) και 81 νοσοκομεία (51 στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, 30 στη Γάζα).

Το 2009 ιδρύθηκε η Αλυσίδα Υγείας για τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη. Είναι μια συνεργασία πάνω από 70 τοπικών και διεθνών ΜΚΟ με υπηρεσίες του ΟΗΕ για να παράσχουν ένα πλαίσιο παροχής υπηρεσιών υγείας στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Η όλη πρωτοβουλία στήθηκε με τη στήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ). Το παλαιστινιακό υπουργείο υγείας έχει θέση συμπροέδρου στην Παλαιστινιακή Αλυσίδα Υγείας, ώστε να υπάρχει ευθυγράμμιση με τις εθνικές πολιτικές και σχέδια για την υγεία. Η έκθεση του Γενικού Διευθυντή του ΠΟΥ, η οποία δημοσιεύτηκε στις 1 Μαΐου 2019, περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούν στα παλαιστινιακά εδάφη, τους κύριους στόχους για τη βελτίωση της παροχής υπηρεσιών αλλά και τα εμπόδια που αποτρέπουν την επίτευξη αυτού του στόχου, σύμφωνα με τη στρατηγική συνεργασίας του ΠΟΫ με τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη για την περίοδο 2017–2020.

Εκπαίδευση

Παλαιστίνια κορίτσια στη Ναμπλούς

Το 2014, μια έκθεση του Αναπτυξιακού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών υποστήριξε ότι το ποσοστό αλφαβητισμού στην Παλαιστίνη έφτανε το 96,3%, ποσοστό υψηλό για τα διεθνή πρότυπα. Στον πληθυσμό άνω των 15 ετών, το 5,9% των γυναικών είναι αναλφάβητες σε σύγκριση με το 1,6% για τους άνδρες. Ο αναλφαβητισμός μεταξύ των γυναικών μειώθηκε από το ποσοστό 20,3% το 1997 σε λιγότερο από 6% το 2014.

Θρησκεία

Απεικόνιση ενός σπιτιού Χριστιανών Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, περίπου το 1850. Πίνακας του Ουίλιαμ Χένρυ Μπάρτλετ.

Το 93% των Παλαιστινίων είναι μουσουλμάνοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα Σουνίτες Μουσουλμάνοι, ενώ υπάρχει επίσης μια μικρή μειονότητα Αχμαντίγια στη χώρα. Το 15% των Μουσουλμάνων στην Παλαιστίνη δεν ανήκει σε κάποιο δόγμα και θεωρούν τους εαυτούς τους απλά Μουσουλμάνους. Υπάρχουν και λίγοι Σιίτες. Οι Παλαιστίνιοι Χριστιανοί αντιπροσωπεύουν μια σημαντική μειονότητα, καθώς το 6% των κατοίκων είναι Χριστιανοί. Υπάρχουν και κάποιες πολύ μικρότερες θρησκευτικές κοινότητες που ζουν στη χώρα (π.χ. Δρούζοι και Σαμαρείτες).

Οικονομία

Τουρισμός

Ο τουρισμός στα εδάφη που διεκδικεί η κυβέρνηση της Παλαιστίνης (Ανατολική Ιερουσαλήμ, Δυτική Όχθη, Λωρίδα της Γάζας) βρίσκεται σε πορεία συνεχούς ανάπτυξης. Το 2010, 4,6 εκατομμύρια άτομα επισκέφθηκαν τα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ το 2009 τα παλαιστινιακά εδάφη επισκέφθηκαν 2,6 εκατομμύρια άτομα. Από αυτούς, οι 2,2 εκατομμύρια ήταν ξένοι και οι υπόλοιποι 2,7 εκατομμύρια ήταν Παλαιστίνιοι (εσωτερικός τουρισμός). Οι περισσότεροι τουρίστες έρχονται μόνο για λίγες ώρες ή ως μέρος μιας ημερήσιας διαδρομής. Το τελευταίο τρίμηνο του 2012 περισσότεροι από 150.000 επισκέπτες έμειναν σε ξενοδοχεία στη Δυτική Όχθη. Το 40% των φιλοξενούμενων ήταν Ευρωπαίοι και το 9% ήταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Ο ταξιδιωτικός οδηγός Lonely Planet γράφει ότι «η Δυτική Όχθη δεν είναι το πιο εύκολο μέρος για να ταξιδέψει κάποιος, αλλά η προσπάθεια ανταμείβεται πλουσιοπάροχα». Το 2013, η υπουργός Τουρισμού της Παλαιστινιακής Αρχής, Ρούλα Μαάγια, δήλωσε ότι η κυβέρνησή της στοχεύει να ενθαρρύνει την ανάπτυξη του τουρισμού στην Παλαιστίνη, αλλά αυτό θεωρείται δύσκολο καθώς η Ισραηλινή κατοχή της περιοχής αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για να γίνει ο τουρισμός μεγάλη πηγή εισοδήματος για τους Παλαιστίνιους. Η πολιτική θεωρήσεων (βίζας) που εφαρμόζεται στο Ισραήλ ισχύει και στην Παλαιστίνη. Η πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ελέγχεται πλήρως από την κυβέρνηση του Ισραήλ. Η είσοδος στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη απαιτεί μόνο έγκυρο διεθνές διαβατήριο.

Τεχνολογία και επικοινωνίες

Το Παλαιστινιακό Κεντρικό Γραφείο Στατιστικής και το Υπουργείο Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής ανέφεραν ότι υπήρχαν 4,2 εκατομμύρια συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας στην Παλαιστίνη το 2020. Στα τέλη του 2010 υπήρχαν 2,6 εκατομμύρια συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας, ενώ ο αριθμός των συνδρομητών συνδέσεων ασύμμετρης ψηφιακής συνδρομητικής γραμμής στην Παλαιστίνη αυξήθηκε σε περίπου 363 χιλιάδες το 2020, από 119 χιλιάδες στα τέλη του 2010. Το 97% των παλαιστινιακών νοικοκυριών διαθέτουν σύνδεση κινητής τηλεφωνίας, ενώ το ποσοστό ιδιοκτησίας έξυπνων τηλεφώνων στα παλαιστινιακά νοικοκυριά φτάνει το 86% (91% στη Δυτική Όχθη και 78% στη Λωρίδα της Γάζας). Περίπου το 80% των παλαιστινιακών νοικοκυριών έχουν σύνδεση στο διαδίκτυο και περίπου το ένα τρίτο διαθέτει υπολογιστή στο σπίτι τους. Στις 12 Ιουνίου 2020, η Παγκόσμια Τράπεζα ενέκρινε επιχορήγηση 15 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ για το Εγχείρημα "Τεχνολογία για τη νεολαία και τις θέσεις εργασίας" με στόχο να βοηθήσει τις παλαιστινιακές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην πληροφορική να αναβαθμίσουν τις δυνατότητες τους και να δημιουργήσουν περισσότερες ποιοτικές θέσεις εργασίας. Ο Κανθάν Σανκάρ, Διευθυντής της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα δήλωσε: «Ο τομέας της πληροφορικής έχει τη δυνατότητα να συμβάλει σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη. Μπορεί να προσφέρει ευκαιρίες στη νεολαία της Παλαιστίνης, η οποία αποτελεί το 30% του πληθυσμού και υποφέρει από οξύ πρόβλημα ανεργίας».

Οικονομικές υπηρεσίες

Η Νομισματική Αρχή της Παλαιστίνης έχει εκδώσει κατευθυντήριες γραμμές για τη λειτουργία και την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικών πληρωμών, (π.χ. ηλεκτρονικά πορτοφόλια, προπληρωμένες κάρτες).

Υδάτινοι πόροι

Τα παλαιστινιακά εδάφη χαρακτηρίζονται από σοβαρή έλλειψη νερού, κυρίως λόγω της ισραηλινής κατοχής. Οι υδατικοί πόροι της Παλαιστίνης ελέγχονται πλήρως από το Ισραήλ και η διαίρεση των υπόγειων υδάτων υπόκειται στις διατάξεις της Συμφωνίας του Όσλο 2.

Γενικά, η ποιότητα του νερού στη λωρίδα της Γάζας είναι αρκετά χειρότερη από αυτή στη Δυτική Όχθη. Στα παλαιστινιακά εδάφη τουλάχιστον το ένα τρίτο, ακόμη και το μισό από το παραδιδόμενο νερό χάνεται στα δίκτυα διανομής και δεν καταλήγει στο καταναλωτή. Ο διαρκής αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας και ο πόλεμος της Γάζας έχουν προκαλέσει σοβαρές ζημιές στις υποδομές στη Λωρίδα της Γάζας. Όσον αφορά τα λύματα, οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού δεν έχουν τη δυνατότητα να επεξεργαστούν όλα τα παραγόμενα λύματα, προκαλώντας σοβαρή ρύπανση των υδάτων. Η ανάπτυξη των υποδομών για το νερό και τη διαχείριση των υδάτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βοήθεια από το εξωτερικό.

Πολιτισμός

Μέσα ενημέρωσης

Υπάρχουν πολλές εφημερίδες, πρακτορεία ειδήσεων και δορυφορικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, οι οποίοι εδρεύουν στο κράτος της Παλαιστίνης. Τα πρακτορεία ειδήσεων της περιλαμβάνουν το πρακτορείο ειδήσεων Μαάν, το Ουαφά και το Δίκτυο Ειδήσεων της Παλαιστίνης. Το Al-Aqsa TV, το Al-Quds TV και το Sanabel TV είναι τα κύρια δορυφορικά κανάλια της χώρας.

Αθλητισμός

Το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στην Παλαιστίνη. Η εθνική Παλαιστίνης εκπροσωπεί τη χώρα σε διεθνείς διοργανώσεις ποδοσφαίρου. Το ράγκμπι είναι δημοφιλές άθλημα.

Τέχνες

• Αμίντ Ζαγάλ (γεν. 1991), Παλαιστίνιος τραγουδιστής και καλλιτέχνης.

Τα Παλαιστινιακά εδάφη σε χάρτες μέχρι το 1947

• 
  Η Παλαιστίνη το 1759
• 
  Η Παλαιστίνη το 1851
• 
  Η Παλαιστίνη το 1864
• 
  Η Παλαιστίνη το 1900
• 
  Η Παλαιστίνη το 1915
• 
  Η Παλαιστίνη το 1920
• 
  Η Παλαιστίνη το 1924
• 
  Η Παλαιστίνη το 1947

Βιβλιογραφία

• Bercovitch, Jacob· Zartman, I. William (2008). Bercovitch, Jacob· Kremenyuk, Victor· Zartman, I. William, επιμ. The SAGE Handbook of Conflict Resolution (illustrated έκδοση). SAGE Publications. ISBN 978-1-4129-2192-3. 
• Brownlie, Ian· Goodwin-Gill, Guy S.· Talmon, Stefan· Jennings, Robert (1999). The Reality of International Law: Essays in Honour of Ian Brownlie (illustrated, reprint έκδοση). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-826837-6. 
• Gerson, Allan (1978). Israel, the West Bank and International Law. London: Frank Cass. (ISBN 978-0-7146-3091-5).
• Grant, Thomas D. (1999). The Recognition of States: Law and Practice in Debate and Evolution. ISBN 978-0-275-96350-7. 
• Hillier, Tim (1998). Sourcebook on Public International Law (illustrated έκδοση). Routledge. ISBN 978-1-85941-050-9. 
• Kassim, Anis F. (1997). The Palestine Yearbook of International Law 1989 (illustrated έκδοση). Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 978-90-411-0342-0.  p. 49 p. 279 p. 291 p. 294
• Kellerman, Aharo n (1993). Society and Settlement: Jewish Land of Israel in the Twentieth Century. Albany, New York. σελ. 352. ISBN 978-0-7914-1295-4. 
• Kogan Page (2004). Middle East Review (27th, illustrated έκδοση). Kogan Page. ISBN 978-0-7494-4066-4. 
• Le More, Anne (2008). International Assistance to the Palestinians After Oslo: Political Guilt, Wasted Money (illustrated έκδοση). ISBN 978-0-415-45385-1. 
• Osmańczyk, Edmund Jan· Mango, Anthony (2003). Encyclopedia of the United Nations and International Agreements (3rd έκδοση). Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-93921-8. 
• Quigley, John B. (2005). The Case for Palestine: An International Law Perspective (2nd, revised έκδοση). Duke University Press. ISBN 978-0-8223-3539-9. 
• Rubin, Don (1999). The World Encyclopedia of Contemporary Theatre: The Arab World (illustrated, reprint έκδοση). Taylor & Francis. ISBN 978-0-415-05932-9. 
• Sayigh, Yezid (1999). Armed Struggle and the Search for State: The Palestinian National Movement, 1949–1993 (illustrated έκδοση). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-829643-0. 
• Segal, Jerome M. (1997). Tomis Kapitan, επιμ. Philosophical Perspectives on the Israeli–Palestinian Conflict (illustrated έκδοση). M.E. Sharpe. ISBN 978-1-56324-878-8. 
• Silverburg, Sanford R. (2002). Palestine and International Law: Essays on Politics and Economics. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company. ISBN 978-0-7864-1191-7. 
• Takkenberg, Alex (1998). The Status of Palestinian Refugees in International Law (illustrated έκδοση). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-826590-0. 
• Talmon, Stefan (1998). Recognition of Governments in International Law: With Particular Reference to Governments in Exile (illustrated έκδοση). ISBN 978-0-19-826573-3. 
• Europa World Year Book 2. 2004. ISBN 978-1-85743-255-8. 
• The Middle East and North Africa 2004 (50th, illustrated έκδοση). Routledge. 2004. ISBN 978-1-85743-184-1. 

Περαιτέρω ανάγνωση

• Arzt, Donna E. (1997). Refugees into Citizens: Palestinians and the End of the Arab-Israeli Conflict (illustrated έκδοση). Council on Foreign Relations. ISBN 978-0-87609-194-4. 
• Fowler, Michael· Bunck, Julie Marie (1995). Law, Power, and the Sovereign State: The Evolution and Application of the Concept of Sovereignty. ISBN 978-0-271-01471-5. 
• Peters, Joel (1992). Israel and Africa: The Problematic Friendship (illustrated έκδοση). I.B.Tauris. ISBN 978-1-870915-10-6. 
• Shatz, Adam, "We Are Conquerors" (review of Tom Segev, A State at Any Cost: The Life of David Ben-Gurion, Head of Zeus, 2019, 804 pp., (ISBN 978-1-78954-462-6)), London Review of Books, vol. 41, no. 20 (24 October 2019), pp. 37–38, 40–42. "Segev's biography... shows how central exclusionary nationalism, war and racism were to Ben-Gurion's vision of the Jewish homeland in Palestine, and how contemptuous he was not only of the Arabs but of Jewish life outside Zion. [Liberal Jews] may look at the state that Ben-Gurion built, and ask if the cost has been worth it." (p. 42 of Shatz's review.)
• Taylor & Francis Group· Dean, Lucy (2003). The Middle East and North Africa 2004: 2004 (illustrated έκδοση). Routledge. ISBN 978-1-85743-184-1. 
• Tessler, Mark A. (1994). A History of the Israeli–Palestinian Conflict (2nd, illustrated έκδοση). Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-35848-6. 
• Watson, Geoffrey R. (2000). The Oslo Accords: International Law and the Israeli–Palestinian Peace Agreements (illustrated έκδοση). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-829891-5.