Ρικαρδιανή Βιβλιοθήκη
Η Ρικαρδιανή Βιβλιοθήκη (ιταλικά: Biblioteca Riccardiana), είναι ιστορική βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας που ιδρύθηκε το 1659.
 Ρικαρδιανή Βιβλιοθήκη | |
| Τύπος | Δημόσια Βιβλιοθήκη |
|---|---|
| Ίδρυση | 1659 |
| Τοποθεσία |  Ιταλία, Φλωρεντία |
| Συντεταγμένες | 43°46′31.63″N 11°15′19.93″E / 43.7754528°N 11.2555361°E |
| Συλλογή | |
| Νόμιμη κατάθεση | Ναι |
| Ιστότοπος | |
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ Ρικαρδιανή Βιβλιοθήκη πήρε το όνομά της από την οικογένεια Ρικκάρντι, μια πλούσια φλωρεντινή οικογένεια που συνέλεγε σπάνια βιβλία από τα μέσα του 19ου αιώνα. Το 1659, ο μαρκήσιος Γαβριήλ Ρικκάρντιαγόρασε το Ανάκτορο των Μεδίκων από νεότερο μέλος της οικογένειας των Μεδίκων[1],[2]. Αγόρασε επίσης κάποια γειτονικά κτίρια, τα οποία κατεδάφισε για να μπορέσει να κτίσει μία πρόσθετη πτέρυγα για να στεγάσει τη βιβλιοθήκη. Μέχρι το θάνατό του, το 1688, η βιβλιοθήκη φιλοξενούσε 5.000 έντυπα αρχεία και 149 χειρόγραφα[2]. Η οικογένεια Ρικκάρντι συνέχισε να παραγάγει καταρτισμένους βιβλιόφιλους που εμπλούτισαν τη συλλογή.
Η βιβλιοθήκη ήταν πολύ γνωστή στην Ευρώπη και από το 1737 υποδέχθηκε ερευνητές και μελετητές[1] . Για να εξασφαλίσει τη διατήρηση της βιβλιοθήκης και να καθοδηγεί τους μελετητές, η οικογένεια Ρικκάρντι προσέλαβε μόνιμο βιβλιοθηκάριο τον 18ο αιώνα. Ένας από αυτούς ήταν πολύ γνωστός στον επιστημονικό κόσμο της εποχής: ο Τζιοβάννι Λαμί, ο οποίος κατείχε τη θέση από το 1732 έως το 1770 [3]. Ο διάσημος βιβλιοθηκάριος της Λαυρεντιανής Βιβλιοθήκης, Άντζελο Μπαντίνι, επισκεπτόταν συχνά το Λαμί και τη Ρικαρδιανή κατά την εφηβεία του[4]. Ωστόσο, στα τέλη του 18 αι., η οικογένεια Ρικάρδι καταστράφηκε.
Επί την περίοδο του Ναπολέοντα Α' και του Βασιλείου της Ιταλίας, η πόλη της Φλωρεντίας αγόρασε τη βιβλιοθήκη το 1813 και την άνοιξε στο κοινό, πριν τη δωρίσει στο κράτος το 1815 [5],[1]. Από το 1890 έως το 1904, στέγαζε επίσης την Ιταλική Εταιρεία του Δάντη[6] , που ιδρύθηκε το 1888.
Σήμερα, η Ρικαρδιανή Βιβλιοθήκη είναι κρατική δημόσια βιβλιοθήκη.
Αρχιτεκτονική
ΕπεξεργασίαΗ κατασκευή και ο εσωτερικός σχεδιασμός είναι έργο του Τζοβάνι Μπατίστα Φοτζίνι και η διακόσμηση του Λούκα Τζορντάνο[2].
Η βιβλιοθήκη αποτελείται από μία και μοναδική αίθουσα, μακρόστενη. Τα ράφια καταλαμβάνουν όλο το ύψος των επιμήκων τοίχων, ενώ τα ανώτερα βιβλία είναι προσβάσιμα μέσω μιας στοάς[2].
Μόνο η οροφή είναι διακοσμημένη με αλληγορικές τοιχογραφίες[5].
Ένα μικρό παράρτημα, γνωστό ως Αίθουσα Εκθέσεων, προστέθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και ανακαινίστηκε το 1786[5].
Συλλογές
ΕπεξεργασίαΗ συλλογή της Riccardiana αποτελείται από έργα αντιπροσωπευτικά του ευρωπαϊκού πολιτισμού από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα. Νέες ανακαλύψεις σημειώθηκαν επίσης σε συλλογές που δεν είχαν δημοσιευθεί προηγουμένως- για παράδειγμα, στον Κώδικα Vaglienti βρέθηκε η παλαιότερη μετάφραση του Κορανίου σε ευρωπαϊκή γλώσσα, η οποία χρονολογείται από το 1212-1213. Οι τρέχουσες αγορές αποσκοπούν στην ενίσχυση αυτής της πτυχής των συλλογών. Μεταξύ των κυριότερων έργων περιλαμβάνονται [1] :
- ένα χειρόγραφο του 15ου αιώνα (Riccardianus ms 492), που περιέχει τα Βουκολικά, τα Γεωργικά και την Αινειάδα του Βιργίλιου, οι εικονογραφήσεις του οποίου αποδίδονται στον Μπενότσο Γκοτσόλι [7],
- Μία Πραγματεία Μαθηματικών, σε εικονογραφημένο χειρόγραφο που ανήκε στους Μεδίκους,
- ένα αντίγραφο της Φυσικής Ιστορίας του Πλίνιου του Πρεσβύτερου, που χρονολογείται από τον 10ο και 11ο αιώνα,
- το Tristano, μια τοσκάνικη μετάφραση του μύθου του Τριστάνου και της Ιζόλδης,
- ένα εικονογραφημένο ψαλτήρι του 13ου αιώνα και η Biblia Atlantica (12ος αιώνας),
- το ταξιδιωτικό ημερολόγιο του Οντόριτς του Πορντενόνε στην Ινδία (1318),
- ένα ανώνυμο εγχειρίδιο αριθμητικής των αρχών του 14ου αιώνα, το Arte dell'abbaco[8] ,
- ένα αντίγραφο της Θείας Κωμωδίας που μεταγράφηκε από τον Φραντσέσκο ντι Σερ Νάρντο στο πρώτο μισό του 14ου αιώνα και περιέχει τα όπλα του Αλιγκιέρι.
Εκτός από αυτά τα διάσημα έργα, διαθέτει αρκετά χειρόγραφα των Pico della Mirandola, Marsilio Ficino, Petrarch, Boccaccio και Leon Battista Alberti[5],[1].
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Biblioteca Riccardiana». archive.wikiwix.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2022.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Guillaume Laubier, Jacques Bosser, Bibliothèques du monde, Paris, Éditions de la Martinière, 2003. ISBN 2-7324-2745-4.
- ↑ Emmanuelle Chapron, « Voyageurs et bibliothèques dans l’Italie du XVIIIe siècle : des Mirabilia au débat sur l’utilité publique », Bibliothèque de l’École des Chartes, t. 162, 2004, p. 467
- ↑ Emmanuelle Chapron, « Le métier de bibliothécaire au XVIIIe siècle : Angelo Maria Bandini à Florence (1726-1803) », Revue d’histoire moderne et contemporaine, no 51-2, avril-juin 2004, p. 61
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Laubier, Bosser, op. cit., p. 77
- ↑ «Società Dantesca Italiana». archive.wikiwix.com. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2022.
- ↑ Courcelle, Pierre (1939). «La tradition antique dans les miniatures inédites d'un Virgile de Naples». Mélanges de l'école française de Rome 56 (1): 249–279. doi:. https://www.persee.fr/doc/mefr_0223-4874_1939_num_56_1_7304.
- ↑ Maryvonne Spiesser, Les manuels d’arithmétique pour les marchands dans la France du XVe siècle, Bulletin de l’APMEP no 444, 2003, p. 32-50. Version intégrale avec quelques corrections : CultureMATH - 29/09/2006.