Καρλότα του Βελγίου

Η Καρλόττα του Βελγίου (γαλλ. Charlotte de Belgique, 7 Ιουνίου 1840 – 19 Ιανουαρίου 1927) ήταν πριγκίπισσα του Βελγίου και μετέπειτα αρχιδούκισσα της Αυστρίας και αυτοκράτειρα του Μεξικού.

Καρλόττα
Πριγκίπισσα του Βελγίου Αυτοκράτειρα του Μεξικού
Αυτοκρατορική σύζυγος του Μεξικού
Περίοδος	10 Απριλίου 1864 – 15 Μαιου 1867
Στέψη	10 Απριλίου 1864
Προκάτοχος	Άννα Μαρία ντε Ουάρτε ι Μουνίς
Διάδοχος	Κατάργηση μοναρχίας
Γέννηση	7 Ιουνίου 1840 Παλάτι του Λάκεν, Βρυξέλλες, Βέλγιο
Θάνατος	19 Ιανουαρίου 1927 (86 ετών) Μέισε, Βέλγιο
Τόπος ταφής	Βασιλική Κρύπτη, Λάκεν
Σύζυγος	Μαξιμιλιανός Α΄ του Μεξικού
Επίγονοι	Θετοί Αυγουστίν ντε Ιτουρμπίδε ι Γκριν Σαλβαδόρ ντε Ιτουρμπίδε ι Μαρσάν
Πλήρες όνομα
Μαρία Καρλόττα Αμαλία Αυγούστα Βικτωρία Κλημεντίνη Λεοπολδίνα Γαλλικά: Marie Charlotte Amélie Augustine Victoire Clémentine Léopoldine Γερμανικά: Maria Charlotte Amelie Augusta Viκtoria Clementina Leopoldina Ολλανδικά: Maria Charlotta Amelia Augusta Victoria Clementina Leopoldina Ισπανικά: María Carlota Amelia Augusta Victoria Clementina Leopoldina
Οίκος	Σαξονίας-Κόμπουργκ & Γκότα (από την γέννηση) Αψβούργων-Λωρραίνης (από τον γάμο)
Πατέρας	Λεοπόλδος Α΄ του Βελγίου
Μητέρα	Λουίζα της Ορλεάνης
Θρησκεία	Ρωμαιοκαθολικισμός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Βιογραφία

Νεανικά χρόνια

Η Μαρία Καρλόττα Αμαλία Αυγουστίνα Βικτωρία Κλημεντίνη Λεοπολδίνα γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1840 στο Παλάτι του Λάκεν των Βρυξελλών και ήταν το τέταρτο παιδί και η μοναχοκόρη του Λεοπόλδου Α΄ του Βελγίου και της δεύτερης συζύγου του, Λουίζας της Ορλεάνης. Ονομάσθηκε Καρλόττα προς τιμήν της πρώτης συζύγου του πατέρα της, Καρλόττας της Ουαλίας, η οποία πέθανε κατά τη διάρκεια του τοκετού το 1817.

Γάμος

Στα νιάτα της η Καρλόττα έμοιαζε με τη μητέρα της και διαπιστώθηκε ότι η ομορφιά της διέθετε ευαίσθητα χαρακτηριστικά. Σε συνδυασμό με την ιδιότητά της ως μοναδική κόρη του βασιλιά Λεοπόλδου, ήταν μια επιθυμητή νύφη. Στις 27 Ιουλίου 1857 παντρεύτηκε τον δεύτερο εξάδελφό της Μαξιμιλιανό, Αρχιδούκα της Αυστρίας.

Αυτοκράτειρα του Μεξικού

Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 ο φιλόδοξος Ναπολέων Γ΄ ξεκίνησε τη γαλλική παρέμβαση στο Μεξικό. Η Γαλλία, πρόθυμη να μετατρέψει το Μεξικό σε δορυφορικό κράτος, έψαξε για ένα κατάλληλο πρόσωπο για να υπηρετήσει ως ο ονομαστικός αυτοκράτορας του Μεξικού.

Η επιλογή ήταν ο Μαξιμιλιανός, ο οποίος, παρότι ήταν κυβερνήτης των αυστριακών κτίσεων στη Λομβαρδία και τη Βενετία, δεν είχε καμία πραγματική εξουσία στην Ιταλία και ήταν πρόθυμος για έναν πιο απαιτητικό ρόλο. Στις 10 Απριλίου 1864 ο Μαξιμιλιανός στέφθηκε αυτοκράτορας του Μεξικού και η Καρλόττα ως σύζυγός του αυτοκράτορα.

Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά. Η Καρλόττα μαζί με τον σύζυγό της είχαν υιοθετήσει για καθαρά πολιτικούς λόγους, τα δύο εγγόνια του Αυγουστίνου Α΄, πρώην Βασιλιά του Μεξικού, τον Ωγουστίν δε Ιτουρμπίδε υ Γκρην και τον εξάδελφό του, Σαλβαδόρ δε Ιτουρμπίδε υ Μαρσάν, και είχαν αποφασίσει να τα μεγαλώσουν ως κανονικούς διαδόχους του θρόνου του Μεξικού.

Η βασιλεία τους σημαδεύτηκε από τις δαπανηρές ανακαινίσεις των κατοικιών τους, τη συνεχή παρουσία φρουράς για την προστασία τους από επαναστάτες και τη γαλλική εισβολή στο Μεξικό, υπό τη στήριξη του Βελγίου και της Αυστρίας, που οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο. Παρά την αρχική υποστήριξη του Μαξιμιλιανού από μικρή μερίδα συντηρητικών, η απόφασή του να απαλλοτριώσει τον κληρικό πλούτο τον αποξένωσε από την Εκκλησία και τους συντηρητικούς. Οι εξεγέρσεις των Μεξικανών υπό τον Χουάρες, σε συνδυασμό με την ρήξη Γαλλίας και Μαξιμιλιανού για τη διαχείριση των οικονομικών, έφεραν τη χώρα σε έκρυθμη κατάσταση. Στις αρχές του 1866 ο Ναπολέων Γ΄ απέσυρε τα γαλλικά στρατεύματα αφήνοντας το Μαξιμιλιανό χωρίς σύμμαχο. Η Καρλόττα έφυγε από το Μεξικό μαζί με τους γιους της για να μεταπείσει το Ναπολέοντα, ενώ λίγους μήνες μετά ο Μαξιμιλιανός συνελήφθη και, παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις της Καρλόττας για βοήθεια στο Ναπολέοντα Γ΄ και στον Πάπα Πίο Θ΄ στο Βατικανό, εκτελέστηκε στις 19 Ιουνίου 1867.

Χηρεία και επιστροφή στην Ευρώπη

Ήδη κατά την προσπάθεια διάσωσης του Μαξιμιλιανού, η Καρλόττα παρουσίασε συμπτώματα παράνοιας και νευρικού κλονισμού, που σύντομα της προκάλεσαν αίσθημα καταδίωξης. Όταν ο αδελφός της, βασιλιάς Λεοπόλδος Β΄, έμαθε για τη συμπεριφορά της αδελφής του στη Ρώμη, έστειλε τον αδελφό τους, Φίλιππο, να την συνοδεύσει πίσω στο Μιραμάρε, όπου έμεινε περιορισμένη και φρουρούμενη από Αυστριακούς στρατιώτες. Στο μεταξύ, τα νέα για τη μοίρα του Μαξιμιλιανού έφτασαν στην Ευρώπη, αλλά οι συγγενείς της Καρλόττας της έκρυψαν την αλήθεια. Λόγω της τραγικής της σωματικής και ψυχικής κατάστασης, τόσο οι Βέλγοι όσο και οι Αυστριακοί συγγενείς της διεκδικούσαν την κηδεμονία της. Τελικά, η νύφη της, Μαρία Ερριέττα, έπεισε την αυστριακή πλευρά να επιτρέψει στην Καρλόττα να επιστρέψει στο Βέλγιο.

Μετά τη δολοφονία του Μαξιμιλιανού, η Καρλόττα επέστρεψε στο Βέλγιο και έμεινε στο Παλάτι του Τερβύρεν και μετά στο Παλάτι του Λάκεν. Οι δύο υιοθετημένοι γιοι της έφυγαν για σπουδές στην Αγγλία. Όταν τελικά έμαθε τι συνέβη στο Μαξιμιλιανό, συνετρίβη. Το 1869 επέστρεψε στο Τερβύρεν, αλλά μετά την καταστροφή του από πυρκαγιά εγκαταστάθηκε στο Παλάτι Μπουσού στο Μέισε. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Λεοπόλδος Β΄ νοιαζόταν για την αδελφή του. Η χήρα Καρλόττα έγραφε γράμματα για τη βαθιά ευγνωμοσύνη για τη φροντίδα που έλαβε από τον αδελφό της και τα ανίψια της.

Έως το τέλος της ζωής της, έμεινε αποκομμένη από τα κοσμικά και περνούσε περιόδους γαλήνης ή έντονης μονομανίας. Για να παραμένει απασχολημένη, έκανε μεγάλους περιπάτους, κεντούσε, έπαιζε χαρτιά και άκουγε μουσική. Άλλες στιγμές έκανε συζητήσεις με φανταστικά πρόσωπα ή κατέστρεφε αντικείμενα. Έμεινε βαθιά ερωτευμένη με τον σύζυγό της. Μετά το θάνατό του λάτρευε όλα τα σωζόμενα υπάρχοντα που είχε απολαύσει από κοινού.

Παρά την κατοχή του Βελγίου από τους Γερμανούς κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ζωή της παρέμεινε ίδια. Έχοντας τον τίτλο της αρχιδούκισσας της Αυστρίας, συμμάχου των Γερμανών, ήταν ασφαλής.

Θάνατος

Πέθανε από πνευμονία, που προκλήθηκε από τη γρίπη, στις 19 Ιανουαρίου 1927 στο Παλάτι Μπουσού σε ηλικία 86 ετών. Θάφτηκε στη Βασιλική Κρύπτη της Εκκλησίας της Παναγίας του Λάκεν.

Τίτλοι

• 7 Ιουνίου 1840 – 27 Ιουλίου 1857: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Καρλόττα του Βελγίου, Πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα
• 27 Ιουλίου 1857 – 10 Απριλίου 1864: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Υψηλότητα Η Αρχιδούκισσα Καρλόττα της Αυστρίας, Πριγκίπισσα Καρλόττα του Βελγίου, Πριγκίπισσα της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα, Δούκισσα της Σαξονίας, Βασιλική Πριγκίπισσα της Ουγγαρίας και της Βοημίας
• 10 Απριλίου 1864 – 15 Μαΐου 1867: Η Αυτοκρατορική της Μεγαλειότητα Καρλόττα, Αυτοκράτειρα του Μεξικού
• 15 Μαΐου 1867– 19 Ιανουαρίου 1927: Η Αυτοκρατορική της Μεγαλειότητα Η Αυτοκράτειρα Καρλόττα του Μεξικού

Τιμητικές διακρίσεις

• Αυστριακή Αυτοκρατορία: Κυρία του Τάγματος του Έναστρου Σταυρού -
• Ισπανία ! Ισπανία: 525η Κυρία του Τάγματος της Βασίλισσας Μαρίας Λουίζας -
• Μάλτα: Κυρία Μεγαλόσταυρου της Τιμής και της Αφοσίωσης του Κυρίαρχου Στρατιωτικού Τάγματος της Μάλτας -
• Μεξικανική Αυτοκρατορία: Μεγαλόσταυρος του Αυτοκρατορικού Τάγματος του Αγίου Καρόλου - (Δεύτερη Μεξικανική Αυτοκρατορία).

Βιβλιογραφία

• Prince Michael of Greece (1998). The Empress of Farewells: The Story of Charlotte, Empress of Mexico. New York. .
• del Paso, Fernando (1987). Noticias del Imperio. México. 
• Bibesco, Princesse Marthe (1962). Charlotte et Maximilien. Paris. 
• Castelot, André (1985). Maximiliano y Carlota. La Tragedia de la Ambición. México. 
• Corti, Conte Egon Caesar (1924). Maximilian und Charlotte von Mexiko. Nach dem bisher unveröffentlichten Geheimarchive des Kaisers Maximilian und sonstigen unbekannten Quellen. 2 vols. Zurich, Leipzig, Viena. 
• Corti, Conte Egon Caesar (1953). Maximilian von Mexiko. Die Tragödie eines Kaisers. Francfort del Meno. 
• Desternes, Suzanne· Chandet, Henriette (1964). Maximilien et Charlotte. Paris. 
• Gómez Tepexicuapan, Amparo (2001). Igler, Susanne· Spiller, Roland, επιμ. Carlota en México. Más nuevas del imperio. Francfort del Meno: Estudios interdisciplinarios acerca de Carlota de México. σελίδες 27–40. 
• Miguel de Grecia (2000). La Emperatriz del Adiós. El trágico destino del emperador Maximiliano y su mujer Carlota. Barcelona. 
• Harding, Bertita (1934). Phantom Crown: The story of Maximilian and Carlota of Mexico. New York. 
• Haslip, Joan (1972). The Crown of Mexico: Maximilian and his Empress Carlota (2nd έκδοση). New York. 
• Hyde, Montgomery H. (1946). Mexican Empire. The history of Maximilian and Carlota of Mexico. London. 
• Igler, Susanne (2002). Carlota de México. Mexico. 
• ——— (2006). Carlota de México. Grandes Protagonistas de la Historia Mexicana (2nd έκδοση). 
• ——— (2007). De la intrusa infame a la loca del castillo: Carlota de México en la literatura de su 'patria adoptiva'. Frankfurt: Peter Lang. 
• Kerckvoorde, Mia (1981). Charlotte: La passion et la fatalité. Paris. 
• Maria y Campos, Armando (1944). Carlota de Bélgica: La infortunada Emperatriz de México. México. 
• Praviel, Armand (1937). La vida trágica de la emperatriz Carlota. Buenos Aires. 
• Ridley, Jasper (2001). Maximilian & Juarez. London: Phoenix Press. 
• Vázquez-Lozano, Gustavo (2016). Emperor Maximilian I of Mexico: The Life of the Only European Monarch in Mexico. Cambridge: Charles River Editors.