| dbo:abstract
|
- Stigand (mort el 1072) fou un clergue anglès de l'Anglaterra de la preconquesta normanda. El 1020 ja tenia el càrrec de capellà i conseller reial. Fou nomenat el 1043, i posteriorment i Arquebisbe de Canterbury. Stigand fou el conseller de diversos membres de les dinasties reials angleses Anglosaxona i Normanda, al servei de sis reis successius. Fou excomunicat per diversos papes pel seu , ocupant alhora les seus de Winchester i Canterbury. Fou finalment deposat el 1070, i les seves finques i fortuna personal foren confiscades per Guillem el Conqueridor. Stigand fou empresonat a Winchester, on morí sense haver recuperat la llibertat. (ca)
- Stigand (* vor 1020; † wohl 22. Februar 1072) war ein angelsächsischer Prälat in der Zeit der normannischen Eroberung Englands. Er war Bischof von Winchester, bevor er Erzbischof von Canterbury wurde. Stigand wurde erstmals 1020 als Kaplan des anglo-skandinavischen Königs Knut der Große erwähnt und war später auch der Kaplan von dessen Sohn Harald I. Nach dem Tod des letzteren scheint er der wichtigste Berater von Knuts Witwe Emma gewesen zu sein. 1043 wurde er zum Bischof von East Anglia mit Sitz in geweiht, 1047 wurde er Bischof von Winchester. Er unterstützte den Earl Godwin von Wessex in seiner Auseinandersetzung mit König Eduard dem Bekenner und vermittelte 1052 den Frieden zwischen den beiden. Im gleichen Jahr wurde der Erzbischof von Canterbury Robert von Jumièges geächtet und vertrieben und Stigand wurde zum Nachfolger ernannt. Er behielt mehrere Abteien in seinem Besitz ebenso wie die Bischofswürde von Winchester, die er von nun an in Personalunion mit Canterbury führte.Papst Leo IX. und seine beiden Nachfolger, die Robert als rechtmäßigen Erzbischof ansahen, verweigerten ihm jedoch die Anerkennung. Erst 1058 erhielt er von Gegenpapst Benedikt X. das Pallium, jedoch wurde dieser im Jahr darauf selbst abgesetzt und exkommuniziert. Stigand wird von normannischen Geschichtsschreibern als der Kleriker bezeichnet, der Harald Godwinson, den Sohn Godwins von Wessex, im Januar 1066 zum König krönte, und wird auf dem Teppich von Bayeux in dieser Rolle auch aufgeführt. Es ist jedoch wahrscheinlich, dass die Zeremonie mit Rücksicht auf Stigands kontroverse Stellung von Aldred, dem Erzbischof von York, vorgenommen wurde. So sollte unter Umständen die Rechtmäßigkeit der Krönung angezweifelt werden, da Stigand auch der Vorwurf der Simonie gemacht wurde. Mediävisten nennen Stigand zudem gerne auch als Beispiel, dass um die Mitte des 11. Jahrhunderts der Simonievorwurf vor allem mit polemischen Absichten benutzt wurde, um jemandem gezielt zu schaden. So soll der normannische Chronist Wilhelm von Malmesbury „alle möglichen Leute als Simonisten“ denunziert haben, „vor allem Erzbischof Stigand von Canterbury, der sich als Repräsentant der angelsächsischen Partei nach der Eroberung nicht halten konnte, obwohl seine kirchliche Amtsführung keinen Anstoß erregt hatte. Selbst sein Nachfolger Lanfranc wurde von Eadmer als Simonist verdächtigt.“ Stigand unterwarf sich im Herbst 1066 nach dessen Eroberung dem Normannen Wilhelm dem Eroberer und assistierte auch bei dessen Krönung am 25. Dezember 1066. Wilhelm besetzte daraufhin hohe Ämter seines neuen Reiches vornehmlich mit eigenen Getreuen und nahm Stigand so bei seiner Rückkehr in die Normandie 1067 mit, wohl aus dem Grund, ihn nicht nur seiner Ämtern zu entheben, sondern auch räumlich von diesen zu trennen. Im Jahr 1070 wurde er von den päpstlichen Legaten auch offiziell abgesetzt und in Winchester eingesperrt, wo er vermutlich am 22. Februar 1072 starb. (de)
- Stigand —antes del 1020 - 22 de febrero de 1072— fue un clérigo inglés, último arzobispo de Canterbury anglosajón antes de la invasión normanda de Inglaterra. En 1020 tenía ya el cargo de capellán y consejero real. Fue nombrado en 1043, y posteriormente obispo de Winchester y arzobispo de Canterbury. Stigand fue consejero de diversos miembros de las dinastías reales inglesas anglosajona y normanda, al servicio de seis reyes sucesivos. Fue excomulgado por diversos papas debido a su pluralismo de beneficios eclesiásticos, ocupando al mismo tiempo las sedes de Winchester y Canterbury. Finalmente fue despojado de sus títulos en 1070, y sus fincas y fortuna personal fueron confiscadas por Guillermo el Conquistador. Stigand fue encarcelado en Winchester, donde murió. Sirvió al rey Canuto II de Dinamarca como capellán en la fundación real de en 1020 y fue su consejero entonces y después. Siguió en su puesto durante los reinados de los hijos de Canuto, Haroldo Harefoot y Hardeknut. Cuando el hijastro de Canuto Eduardo el Confesor sucedió a Hardeknut, Stigand se convirtió en algo similar al principal administrador de Inglaterra. Los escritores monásticos de la época le acusaron de extorsionar dinero y tierras a la Iglesia. Hacia el 1066, los únicos propietarios más ricos que Stigand fueron los de Harold Godwinson y los de la corona. En 1043 Eduardo nombró a Stigand para la sede episcopal de Elmham. Cuatro años después, en 1047 fue nombrado obispo de Winchester y en 1052 de la archidiócesis de Canterbury, que Stigand gobernó conjuntamente con la de Winchester. Cinco papas, sucesivamente, incluyendo a Nicolás II y Alejandro II, excomulgaron a Stigand por este pluralismo de sedes. Sitgand estuvo presente en el lecho de muerte de Eduardo y en la coronación de Haroldo II de Inglaterra en 1066. Tras la muerte de Harold, se sometió a Guillermo el Conquistador. En el día de Navidad de ese mismo año, , arzobispo de York, coronó a Guillermo como rey de Inglaterra, puesto que la excomunión impedía que Stigand celebrase la ceremonia, A pesar de la condena y de la creciente presión a la que fue sometido, Stigand continuó participando en la corte y consagrando obispos, hasta que fue depuesto en 1070 por el legado pontificio y encarcelado en Winchester. Su intransigencia hacia el papado fue usada como propaganda por los partidarios normandos de la reforma de la Iglesia en Inglaterra. (es)
- Stigand est un ecclésiastique anglais mort le 21 ou le 22 février 1072. Il est archevêque de Cantorbéry de 1052 à 1070. Issu d'une famille anglo-scandinave, Stigand entre au service du roi Knut le Grand en tant que chapelain de la fondation royale d'Ashingdon en 1020. Il joue ensuite un rôle de conseiller auprès du roi, puis de ses fils et successeurs. Sous le règne d'Édouard le Confesseur, Stigand semble devenir le principal responsable de l'administration du royaume. Il est nommé évêque d'Elmham en 1043, puis évêque de Winchester quatre ans plus tard. En 1052, il est choisi pour succéder à l'archevêque de Cantorbéry Robert de Jumièges, qui s'est enfui d'Angleterre. Comme son prédécesseur n'est pas mort, il ne bénéficie pas d'une légitimité incontestée, et plusieurs évêques anglais élus dans les années qui suivent préfèrent être sacrés par son homologue d'York, voire par le pape. Ayant conservé le siège de Winchester en plus de celui de Cantorbéry, Stigand accumule au fil des ans une immense fortune personnelle : il est le troisième homme le plus riche d'Angleterre en 1066, après le roi Édouard et le comte Harold Godwinson. Cette année-là, il assiste aux derniers instants du roi, puis au couronnement de son successeur, Harold. Après la mort de ce dernier à la bataille d'Hastings en octobre, il se soumet à Guillaume le Conquérant. Le jour de Noël, il assiste au sacre de Guillaume, mais n'y officie pas : c'est l'archevêque d'York Ealdred qui couronne le nouveau roi. En dépit de pressions croissantes, Stigand continue à apparaître à la cour et à consacrer des évêques pendant plus de trois ans. Il est déposé en 1070 par des légats pontificaux et emprisonné à Winchester, où il trouve la mort deux ans plus tard. Par la suite, les Normands noircissent volontiers son image pour justifier de la nécessité de réformer le clergé anglais. (fr)
- Stigand (died 1072) was an Anglo-Saxon churchman in pre-Norman Conquest England who became Archbishop of Canterbury. His birth date is unknown, but by 1020 he was serving as a royal chaplain and advisor. He was named Bishop of Elmham in 1043, and was later Bishop of Winchester and Archbishop of Canterbury. Stigand was an advisor to several members of the Anglo-Saxon and Norman English royal dynasties, serving six successive kings. Excommunicated by several popes for his pluralism in holding the two sees, or bishoprics, of Winchester and Canterbury concurrently, he was finally deposed in 1070, and his estates and personal wealth were confiscated by William the Conqueror. Stigand was imprisoned at Winchester, where he died without regaining his liberty. Stigand served King Cnut as a chaplain at a royal foundation at Ashingdon in 1020, and as an advisor then and later. He continued in his role of advisor during the reigns of Cnut's sons, Harold Harefoot and Harthacnut. When Cnut's stepson Edward the Confessor succeeded Harthacnut, Stigand in all probability became England's main administrator. Monastic writers of the time accused Stigand of extorting money and lands from the church, and by 1066 the only estates richer than Stigand's were the royal estates and those of Harold Godwinson. In 1043 Edward appointed Stigand to the see of Elmham. Four years later he was appointed to the see of Winchester, and then in 1052 to the archdiocese of Canterbury, which Stigand held jointly with Winchester. Five successive popes, including Nicholas II and Alexander II, excommunicated Stigand for holding both Winchester and Canterbury. Stigand was present at the deathbed of King Edward and at the coronation of Harold Godwinson as king of England in 1066. After Harold's death, Stigand submitted to William the Conqueror. On Christmas Day 1066 Ealdred, the Archbishop of York, crowned William King of England. Stigand's excommunication meant that he could only assist at the coronation. Despite growing pressure for his deposition, Stigand continued to attend the royal court and to consecrate bishops, until in 1070 he was deposed by papal legates and imprisoned at Winchester. His intransigence towards the papacy was used as propaganda by Norman advocates of the view that the English church was backward and needed reform. (en)
- Stigand (Anglia orientale, ... – Winchester, 22 febbraio 1072) è stato un arcivescovo cattolico inglese, vissuto a cavallo della Conquista normanna dell'Inghilterra, arcivescovo di Canterbury dal 1052 all'11 aprile 1070, quando fu deposto e sostituito da Lanfranco. (it)
- Stigand (Norfolk, voor 1000 - Winchester, 1072) was een Engels kerkelijk leider in de jaren onmiddellijk voor en tijdens de Normandische verovering van Engeland. Hoewel zijn geboortedatum onbekend is diende hij rond 1020 reeds als koninklijke kapelaan en adviseur. Hij werd in 1043 genoemd als bisschop van Elmham en was later bisschop van Winchester en aartsbisschop van Canterbury. Stigand trad op als adviseur van verschillende leden van de en Engelse koninklijke dynastieën. Hij diende zes opeenvolgende koningen. Vanwege zijn pluralisme, hij bezette tegelijkertijd twee bisschopszetels, die van Winchester en Canterbury, werd hij door verschillende pausen geëxcommuniceerd. Hij werd uiteindelijk in 1070 afgezet. Zijn landgoederen en persoonlijke bezittingen werden in beslag genomen door Willem de Veroveraar. Stigand werd opgesloten in Winchester, waar hij twee jaar later in gevangenschap stierf. Stigand diende vanaf 1020 koning Knoet de Grote als kapelaan verbonden aan een koninklijke stichting in Ashingdon. Vanaf dat jaar en later was hij ook een van de adviseurs van de koning. Deze rol behield hij tijdens het bewind van Knoets zonen, Harold Hazenvoet en Hardeknoet. Nadat Knoets stiefzoon Eduard de Belijder koning Hardeknoet was opgevolgd, werd Stigand op administratief vlak waarschijnlijk de belangrijkste man van Engeland. Monastieke schrijvers uit deze tijd beschuldigden Stigand van het afpersen van geld en landerijen die eigendom waren van de kerk. Rond 1066 waren de enige landgoederen, die rijker waren dan die van Stigand, de koninklijke domeinen en die van Harold Godwinson. In 1043 benoemde Eduard Stigand tot bisschop van Elmham. Vier jaar later in 1047, werd hij benoemd tot . Weer vijf jaar later in 1052 volgde zijn benoeming tot aartsbisschop van Canterbury. Zijn bisschopszetel in Winchester gaf Stigand echter niet op. Vijf opeenvolgende pausen, onder wie Nicolaas II en Alexander II excommuniceerden Stigand, omdat hij weigerde de bisschopszetel van Winchester op te geven. Stigand was in 1066 aanwezig bij het sterfbed van koning Eduard en bij de daaropvolgende kroning van Harold Godwinson als koning van Engeland. Na de dood van Harold in de fameuze slag bij Hastings onderwierp Stigand zich aan Willem de Veroveraar. Op eerste kerstdag 1066 kroonde Ealdred, de aartsbisschop van York, Willem de Veroveraar tot Koning van Engeland. Stigands excommunicatie betekende dat hij bij de kroning alleen maar een ondersteunende rol had. Ondanks toenemende druk voor zijn afzetting, bleef Stigand het koninklijk hof bezoeken en bisschoppen wijden. In 1070 werd hij echter door pauselijke legaten afgezet en gevangengezet in Winchester. Zijn onverzettelijkheid tegenover het pausdom werd door de Normandiërs als een propagandamiddel ingezet om aan te tonen dat de Engelse kerk achterlijk was en nodig hervormd moest worden. (nl)
- Estigando (em inglês antigo: Stigand; em latim: Stigandus) ou Estiganto (em latim: Stigantus; antes de 1020 — 22 de fevereiro de 1072) foi um clérigo inglês, último Arcebispo da Cantuária anglo-saxã antes da invasão normanda da Inglaterra. Em 1020 já tinha o cargo de capelão e conselheiro real. Foi nomeado bispo de Elmham em 1043, e posteriormente bispo de Winchester e arcebispo da Cantuária. Estigando foi conselheiro de diversos membros das dinastias reais inglesas anglo-saxãs e normanda, a serviço de seis reis sucessivos. Foi excomungado por diversos papas por seu pluralismo, ocupando ao mesmo tempo as sés de Winchester e Cantuária. Foi finalmente despojado de seus títulos em 1070, e suas fazendas e fortuna pessoal foram confiscadas por Guilherme, o Conquistador. Estigando foi encarcerado em Winchester, onde morreu. Serviu ao rei Canuto II da Dinamarca (r. 1016–1035) como capelão na fundação real de em 1020 e foi seu conselheiro então e depois. Seguiu em seu posto durante os reinados dos filhos de Canuto, Haroldo Pé-de-Lebre (r. 1035–1040) e Hardacanuto (r. 1035–1042). Quando o enteado de Canuto, Eduardo, o Confessor, sucedeu a Hardacanuto, Estigando se converteu em algo similar ao principal administrador de Inglaterra. Os escritores monásticos da época acusaram-lhe de extorquir dinheiro e terras à Igreja. Desde 1066, os únicos proprietários mais ricos que Estigando eram Haroldo II (r. 1066) e a coroa. Em 1043 Eduardo nomeou a Estigando para a sé episcopal de Elmham. Quatro anos depois, em 1047 foi nomeado bispo de Winchester e em 1052 da arquidiocese da Cantuária, que Estigando governou conjuntamente com a de Winchester. Cinco papas, sucessivamente, incluindo a Nicolau II (1059–1061) e Alexandre II (1061–1073), excomungaram a Estigando por este pluralismo de sés. Estigando esteve presente no leito de morte de Eduardo e na coroação de Haroldo II da Inglaterra em 1066. Depois da morte de Haroldo, submeteu-se a Guilherme, o Conquistador. No dia de Natal desse mesmo ano, Aldredo, arcebispo de Iorque, coroou a Guilherme como rei de Inglaterra, já que a excomunhão impedia que Estigando celebrasse a cerimônia. Apesar da condenação e da crescente pressão à que foi submetido, Estigando continuou participando na corte e consagrando bispos, até que foi deposto em 1070 pelo legado pontifício e encarcerado em Winchester. Sua intransigência para o papado foi usada como propaganda pelos partidários normandos da reforma da Igreja na Inglaterra. (pt)
- Стиганд (англ. Stigand; умер 22 февраля 1072) — последний архиепископ Кентерберийский англосаксонского государства, чьё неканоническое назначение стало одной из причин поддержки папой римским нормандского завоевания Англии. (ru)
- Stigand (zm. 1072) – angielski duchowny przed inwazją Normanów na Anglię. Jego data narodzin jest nieznana, ale w 1020 roku służył jako kapelan królewski i doradca. W 1043 roku był mianowany , a później biskupem Winchesteru i arcybiskupem Canterbury. Stigand działał jako doradca kilku członków anglosaskiej i normandzkiej dynastii królewskiej z Anglii, służąc sześciu kolejnym królom. Ekskomunikowany przez kilku papieży za piastowanie jednocześnie dwóch biskupstw (w Winchesterze i Canterbury), został ostatecznie usunięty z urzędu w 1070 roku, a jego posiadłości i majątek osobisty zostały skonfiskowane przez Wilhelma Zdobywcę. Stigand został uwięziony w Winchesterze, gdzie zmarł, nie odzyskawszy wolności. Stigand służył królowi Kanutowi Wielkiemu jako kapelan w ufundowanym w 1020 przez władcę kościele w Ashingdon, a później także jako doradca. Rolę tę pełnił także podczas panowania synów Kanuta Wielkiego – Harolda I Zajęczej Stopy i Hardekanuta. Kiedy pasierb Kanuta Wielkiego, Edward Wyznawca, zastąpił na tronie Hardekanuta, Stigand prawdopodobnie został głównym zarządcą Anglii. Zakonni kronikarze z czasów Stiganda oskarżali go o wyłudzanie pieniędzy i ziemi od Kościoła. W 1066 roku bogatsze od posiadłości Stiganda były tylko dobra królewskie Harolda II Godwinsona. W 1043 roku Edward mianował Stiganda biskupem , cztery lata później, w 1047 roku biskupem Winchesteru, a w 1052 roku metropolitą Canterbury. Ostatnie dwie funkcje Stigand sprawował jednocześnie, za co ekskomunikowało go pięciu kolejnych papieży (od Leona IX do Aleksandra II). Stigand był obecny przy łożu śmierci króla Edwarda i podczas koronacji Harolda II Godwinsona na króla Anglii w 1066 roku. Po śmierci Harolda Stigand został poddanym Wilhelma Zdobywcy. W Boże Narodzenie 1066 roku arcybiskup Yorku koronował Wilhelma na króla Anglii. Ekskomunika Stiganda oznaczała, że mógł on tylko asystować przy obrzędzie. Pomimo rosnących nacisków, aby usunąć Stiganda ze stanowiska, przebywał on na dworze królewskim aż do 1070 roku, gdy został usunięty z urzędu przez legatów papieskich i uwięziony w Winchesterze. Jego nieposłuszeństwo wobec papiestwa było wykorzystywane w celach propagandowych przez Normanów, wskazujących, że angielski Kościół jest zacofany i wymaga reform. (pl)
- Стіганд (? — 1072) — релігійний діяч у Англії до вторгнення норманів. Стіганд був радником при кількох членах англо-саксонських та норманських королівських династій, служив послідовно шести королям. Перші наявні згадки про Стіганда у письмових джерелах стосуються його служби як капелана та радника у короля Канута Великого. Потому він продовжував служити і синам Канута, Гарольду та Хардекнуду, а також його побічному сину Едуарду Сповіднику. У 1043 році Едуард призначив Стіганда єпископом . За чотири роки, у 1047, його було призначено єпископом Вінчестера, а у 1052 — архієпископом Кентерберійським, при цьому Стіганд зберігав за собою посаду єпископа Вінчестерського. За таке обіймання двох посад його було відлучено від церкви Папою Левом IX, потім це відлучення підтверджувалось і наступними Папами. Стіганд був присутнім при смерті короля Едуарда Сповідника та при коронації Гарольда Годвінсона у 1066 році. Пізніше нормани стверджували, що саме Стіганд коронував Гарольда, а це, через відлучення Стіганда, робило коронацію незаконною та виправдовувало захоплення влади Вільгельмом Завойовником. Після смерті Гарольда Стіганд присягнув Вільгельму і на Різдво 1066 року асистував Елдреду, архієпископу Йоркському, на коронації. Ще кілька років Стіганд продовжував обіймати посаду архиєпископа, але у 1070 Синод англійської церкви під головуванням папського легата усунув Стіганда з посади, після чого його було заарештовано та ув'язнено у Вінчестері, де він і помер у 1072 році. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Stigand (mort el 1072) fou un clergue anglès de l'Anglaterra de la preconquesta normanda. El 1020 ja tenia el càrrec de capellà i conseller reial. Fou nomenat el 1043, i posteriorment i Arquebisbe de Canterbury. Stigand fou el conseller de diversos membres de les dinasties reials angleses Anglosaxona i Normanda, al servei de sis reis successius. Fou excomunicat per diversos papes pel seu , ocupant alhora les seus de Winchester i Canterbury. Fou finalment deposat el 1070, i les seves finques i fortuna personal foren confiscades per Guillem el Conqueridor. Stigand fou empresonat a Winchester, on morí sense haver recuperat la llibertat. (ca)
- Stigand (Anglia orientale, ... – Winchester, 22 febbraio 1072) è stato un arcivescovo cattolico inglese, vissuto a cavallo della Conquista normanna dell'Inghilterra, arcivescovo di Canterbury dal 1052 all'11 aprile 1070, quando fu deposto e sostituito da Lanfranco. (it)
- Стиганд (англ. Stigand; умер 22 февраля 1072) — последний архиепископ Кентерберийский англосаксонского государства, чьё неканоническое назначение стало одной из причин поддержки папой римским нормандского завоевания Англии. (ru)
- Stigand (* vor 1020; † wohl 22. Februar 1072) war ein angelsächsischer Prälat in der Zeit der normannischen Eroberung Englands. Er war Bischof von Winchester, bevor er Erzbischof von Canterbury wurde. Stigand wurde erstmals 1020 als Kaplan des anglo-skandinavischen Königs Knut der Große erwähnt und war später auch der Kaplan von dessen Sohn Harald I. Nach dem Tod des letzteren scheint er der wichtigste Berater von Knuts Witwe Emma gewesen zu sein. (de)
- Stigand —antes del 1020 - 22 de febrero de 1072— fue un clérigo inglés, último arzobispo de Canterbury anglosajón antes de la invasión normanda de Inglaterra. En 1020 tenía ya el cargo de capellán y consejero real. Fue nombrado en 1043, y posteriormente obispo de Winchester y arzobispo de Canterbury. Stigand fue consejero de diversos miembros de las dinastías reales inglesas anglosajona y normanda, al servicio de seis reyes sucesivos. Fue excomulgado por diversos papas debido a su pluralismo de beneficios eclesiásticos, ocupando al mismo tiempo las sedes de Winchester y Canterbury. Finalmente fue despojado de sus títulos en 1070, y sus fincas y fortuna personal fueron confiscadas por Guillermo el Conquistador. Stigand fue encarcelado en Winchester, donde murió. (es)
- Stigand est un ecclésiastique anglais mort le 21 ou le 22 février 1072. Il est archevêque de Cantorbéry de 1052 à 1070. Issu d'une famille anglo-scandinave, Stigand entre au service du roi Knut le Grand en tant que chapelain de la fondation royale d'Ashingdon en 1020. Il joue ensuite un rôle de conseiller auprès du roi, puis de ses fils et successeurs. Sous le règne d'Édouard le Confesseur, Stigand semble devenir le principal responsable de l'administration du royaume. Il est nommé évêque d'Elmham en 1043, puis évêque de Winchester quatre ans plus tard. En 1052, il est choisi pour succéder à l'archevêque de Cantorbéry Robert de Jumièges, qui s'est enfui d'Angleterre. Comme son prédécesseur n'est pas mort, il ne bénéficie pas d'une légitimité incontestée, et plusieurs évêques anglais élus d (fr)
- Stigand (died 1072) was an Anglo-Saxon churchman in pre-Norman Conquest England who became Archbishop of Canterbury. His birth date is unknown, but by 1020 he was serving as a royal chaplain and advisor. He was named Bishop of Elmham in 1043, and was later Bishop of Winchester and Archbishop of Canterbury. Stigand was an advisor to several members of the Anglo-Saxon and Norman English royal dynasties, serving six successive kings. Excommunicated by several popes for his pluralism in holding the two sees, or bishoprics, of Winchester and Canterbury concurrently, he was finally deposed in 1070, and his estates and personal wealth were confiscated by William the Conqueror. Stigand was imprisoned at Winchester, where he died without regaining his liberty. (en)
- Stigand (Norfolk, voor 1000 - Winchester, 1072) was een Engels kerkelijk leider in de jaren onmiddellijk voor en tijdens de Normandische verovering van Engeland. Hoewel zijn geboortedatum onbekend is diende hij rond 1020 reeds als koninklijke kapelaan en adviseur. Hij werd in 1043 genoemd als bisschop van Elmham en was later bisschop van Winchester en aartsbisschop van Canterbury. Stigand trad op als adviseur van verschillende leden van de en Engelse koninklijke dynastieën. Hij diende zes opeenvolgende koningen. Vanwege zijn pluralisme, hij bezette tegelijkertijd twee bisschopszetels, die van Winchester en Canterbury, werd hij door verschillende pausen geëxcommuniceerd. Hij werd uiteindelijk in 1070 afgezet. Zijn landgoederen en persoonlijke bezittingen werden in beslag genomen door Will (nl)
- Stigand (zm. 1072) – angielski duchowny przed inwazją Normanów na Anglię. Jego data narodzin jest nieznana, ale w 1020 roku służył jako kapelan królewski i doradca. W 1043 roku był mianowany , a później biskupem Winchesteru i arcybiskupem Canterbury. Stigand działał jako doradca kilku członków anglosaskiej i normandzkiej dynastii królewskiej z Anglii, służąc sześciu kolejnym królom. Ekskomunikowany przez kilku papieży za piastowanie jednocześnie dwóch biskupstw (w Winchesterze i Canterbury), został ostatecznie usunięty z urzędu w 1070 roku, a jego posiadłości i majątek osobisty zostały skonfiskowane przez Wilhelma Zdobywcę. Stigand został uwięziony w Winchesterze, gdzie zmarł, nie odzyskawszy wolności. (pl)
- Estigando (em inglês antigo: Stigand; em latim: Stigandus) ou Estiganto (em latim: Stigantus; antes de 1020 — 22 de fevereiro de 1072) foi um clérigo inglês, último Arcebispo da Cantuária anglo-saxã antes da invasão normanda da Inglaterra. Em 1020 já tinha o cargo de capelão e conselheiro real. Foi nomeado bispo de Elmham em 1043, e posteriormente bispo de Winchester e arcebispo da Cantuária. Estigando foi conselheiro de diversos membros das dinastias reais inglesas anglo-saxãs e normanda, a serviço de seis reis sucessivos. Foi excomungado por diversos papas por seu pluralismo, ocupando ao mesmo tempo as sés de Winchester e Cantuária. Foi finalmente despojado de seus títulos em 1070, e suas fazendas e fortuna pessoal foram confiscadas por Guilherme, o Conquistador. Estigando foi encarcerad (pt)
- Стіганд (? — 1072) — релігійний діяч у Англії до вторгнення норманів. Стіганд був радником при кількох членах англо-саксонських та норманських королівських династій, служив послідовно шести королям. Перші наявні згадки про Стіганда у письмових джерелах стосуються його служби як капелана та радника у короля Канута Великого. Потому він продовжував служити і синам Канута, Гарольду та Хардекнуду, а також його побічному сину Едуарду Сповіднику. У 1043 році Едуард призначив Стіганда єпископом . За чотири роки, у 1047, його було призначено єпископом Вінчестера, а у 1052 — архієпископом Кентерберійським, при цьому Стіганд зберігав за собою посаду єпископа Вінчестерського. За таке обіймання двох посад його було відлучено від церкви Папою Левом IX, потім це відлучення підтверджувалось і наступними П (uk)
|
