Kraljevina Crna Gora

bivša država

Kraljevina Crna Gora bila je monarhija u jugoistočnoj Evropi na teritoriji današnje Crne Gore, tokom burnog vremenskog perioda na Balkanskom poluostrvu koji je prethodio i Prvom svjetskom ratu. Zvanično je to bila ustavna monarhija, ali u praksi apsolutistička. Dana 28. novembra 1918. godine, po završetku Prvog svetskog rata, sa crnogorskom vladom još u izbjeglištvu, Skupština Podgorice je proglasila ujedinjenje sa Kraljevinom Srbijom, koja je tri dana kasnije pripojena Kraljevstvu Srba, Hrvata i Slovenaca 1. decembra 1918. Ujedinjenje sa Srbijom trajalo je, kroz različite države, skoro 88 godina, sve do 2006. kada proglašava nezavisnost.

Kraljevina Crna Gora
Краљевина Црна Горa
1910–1918
Prethodnice:
Kneževina Crna Gora
Nasljednice:
Kraljevina Srbija
Zastava Grb
HimnaUbavoj nam Crnoj Gori
Položaj na karti
Glavni grad Cetinje
42°23′N 18°55′E / 42.383°N 18.917°E / 42.383; 18.917
Najveći grad Podgorica
Službeni jezik Srpski
Etničke grupe  Crnogorci, Srbi
Religija Pravoslavlje (službeno)[1]
Državno uređenje Ustavna monarhija
Kralj
• 1910 - 1918.
Nikola I
Premijer
• 1910 - 1912. (prvi)
Lazar Tomanović
• 1917 - 1918. (zadnji)
Evgenije Popović
Zakonodavstvo  
Osnivanje 28. augusta 1910.
Ukidanje 28. novembra 1918.
Površina
• Ukupno
 ~18.000[2] km2
Stanovništvo
• Ukupno (1914.)
~500.000[2] 
Valuta Crnogorski perper
Vremenska zona UTC +1
Danas dio Crna Gora
Srbija
Kosovo

Historija

uredi
 
Karta Balkana iz 1899. godine.

Crnogorski knez Nikola I je na Cetinju 28. augusta 1910. godine proglasio Kraljevinu Crnu Goru, uzdigavši državu iz ranga Kneževine. Kralj Nikolaj I vladao je zemljom kao princ od 1860. godine, a početkom 20. vijeka pokrenuo je nekoliko reformi modernizacije, poput uvođenja ustava i nove valute, crnogorskog perpera.

Crna Gora je pristupila Prvom balkanskom ratu 1912. godine, nadajući se da će osvojiti udio u posljednjim područjima Rumelije pod osmanlijskom kontrolom. Crna Gora je ostvarila daljnje teritorijalne dobitke podjelom Sandžaka sa Srbijom 30. maja 1913. Ali Crnogorci su morali da napuste novoosvojeni grad Iškodar (današnji Skadar) novoj državi Albaniji u maju 1913. godine, na insistiranje velikih sila. Esad-paša je sklopio dogovor o predaji grada Crnogorcima u zamjenu da Crna Gora podrži njegove pretenzije na Centralnu Albaniju. Međutim, kako su Skadar i okolina imali veliku albansku većinu, to je područje pripalo državi Albaniji. Kada je u junu 1913. izbio Drugi balkanski rat, Srbija se borila protiv Bugarske, a kralj Nikola je stao na stranu Srbije.

Tokom Prvog svjetskog rata (1914–1918) Crna Gora se udružila sa Antantom, u skladu sa prosrpskom politikom kralja Nikole. Shodno tome, Austrougarska je okupirala Crnu Goru od 15. januara 1916. do oktobra 1918. godine.

Potpisivanje Krfske deklaracije 20. jula 1917. nagovijestilo je ujedinjenje Crne Gore sa Srbijom. Dana 26. novembra 1918. godine Skupština Podgorice, izabrano tijelo koje je tvrdilo da predstavlja crnogorski narod, jednoglasno je usvojilo rezoluciju o svrgavanju kralja Nikole I (koji je još bio u izbjeglištvu) i ujedinjenju Crne Gore sa Srbijom. Po tom događaju Nikola I, koji je prethodno podržavao ujedinjenje sa Srbijom u veću državu sa svojom dinastijom koja je imala ključnu ulogu, prešao je na promovisanje crnogorskog nacionalizma i suprotstavljanje uniji sa Srbijom, na čemu je ostao do svoje smrti u Francuskoj 1921.

Srbija i Crna Gora su 1. decembra 1918. zajedno činile glavni dio novog Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca.

Tokom Drugog svjetskog rata, okupatorske snage u Jugoslaviji razmišljale su o pretvaranju marionetske države Crne Gore u marionetsku kraljevinu, ali od ovih planova nije bilo ništa.

Vladari

uredi

Kralj Crne Gore (1910–1918)

uredi

Premijeri (1910–1916)

uredi

Premijeri u izbjeglištvu (1916–1922)

uredi

Galerija

uredi

Također pogledajte

uredi

Reference

uredi
  1. ^ Ustav Knježevine Crne Gore, 1905, član 40, "Stav 1: Državna vjera u Crnoj Gori je pravoslavna. Stav 2: Crnogorska crkva je autokefalna. Nezavisna je od svake druge crkve, ali održava dogmatsko jedinstvo sa istočnim - Pravoslavna Vaseljenska Crkva Stav 3: Sve ostale priznate vjere su slobodne u Crnoj Gori.[1]
  2. ^ a b Živko Dragović, Ljub. A. Bakić, Poznavanje zakona. str. 105 — Cetinje 1914, Državna štamparija Crne Gore

Literatura

uredi
  • Živojinović Dragoljub R. (2014). "Kralj Nikola i teritorijalno proširenje Crne Gore, 1914–1920". Balcanica (45). Pristupljeno 1. 3. 2023.CS1 održavanje: datum i godina (link)

Vanjski linkovi

uredi

42°38′00″N 19°32′00″E / 42.6333°N 19.5333°E / 42.6333; 19.533342°38′00″N 19°32′00″E / 42.6333°N 19.5333°E / 42.6333; 19.5333