Mont d’an endalc’had

gwelo

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar gwel-, pennrann ar verb gwelet pe gwelout, hag an dibenn-ger -o

Furm verb

gwelo /ˈgɥeːlo/

  1. Furm ar verb gwelet/gwelout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
— Da nav heur? Mad, me her lavaro da gement hini a velign, ha ni a en em gavo ganehoc'h eno neuze, hag a velo penaoz ez ai an traou. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 317.)
An archer. — Bezit dienkrez ! ne welo ket liou al laz-kroug. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 44.)
— [...]... Ya, filhor ha mab-kaer, ni a welo bremaïk. — (Ivon Krog, Eur Zac'had Marvailhou, Buhez Breiz, Kemper, 1924, p. 10.)
« [...]. Ni a welo goude se ar pez a zo d'ober ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 17.)
« Me a welo emberr, » eme ar vestrez ; « [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 123.)
— Pa gomzign-me out-han e velo, rak me am beuz guelet meur a velek epad an dispac'h. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 315.)

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù