Сонечная карона

Сонечная карона падчас поўнага сонечнага зацьмення 11 жніўня 1999 года (блізка да максімуму 23-га цыклу).

Со́нечная каро́на — вонкавыя пласты атмасферы Сонца, якія пачынаюцца ўслед за фотасферай, хромасферай і пераходнай вобласцю. Межы кароны Сонца дагэтуль не ўсталяваныя, на сённяшні дзень ясна, што яна працягваецца, прынамсі, да межаў Сонечнай сістэмы. Зямля, гэтак жа як і іншыя планеты, знаходзяцца ўсярэдзіне кароны.
Карона мае тэмпературу каля 1,5 млн. К. Прычына такой высокай каранальнай тэмпературы дагэтуль да канца не ясная, магчыма, карону награваюць струмені хваль, якія ўтварыліся ў падфотасферных пластах.
Шчыльнасць кароны малая, таму яна не бачная на фоне яркага выпраменьвання шчыльных пластоў Сонца. Асноўная структура, што назіраецца ў кароне — каранальныя аркі. Каранальныя аркі ўяўляюць з сябе завесу або сістэму завес магнітнага поля з плазмай падвышанай шчыльнасці. Падчас зацьменняў пры назіраннях у белым святле карона бачная як прамяністая структура, форма і структура якой залежыць ад фазы сонечнага цыклу. У эпоху максімуму сонечных плям яна мае параўнальна круглявую форму. Прамыя і накіраваныя ўздоўж радыуса Сонцы прамяні кароны назіраюцца як ля сонечнага экватара, так і ў палярных абласцях. Калі жа плям мала, каранальныя прамяні ўтвораюцца толькі ў экватарыяльных і сярэдніх шыротах. Форма кароны становіцца выцягнутай. У канцавоссяў з'яўляюцца характэрныя кароткія прамяні, так званыя палярныя шчотачкі. Пры гэтым агульная яркасць кароны памяншаецца.

Гл. таксама

• Кароній

Літаратура

• Шымбалёў А. А. Со́нечная каро́на // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 83. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0251-2 (т. 15).