Стаклішкі
Стаклішкі | |||||
лет. Stakliškės | |||||
Касьцёл | |||||
| |||||
Краіна: | Летува | ||||
Павет: | Ковенскі | ||||
Раён: | Прэнскі | ||||
Вышыня: | 108 м н. у. м. | ||||
Насельніцтва: | 747 чал. (2011) | ||||
Часавы пас: | UTC+2 | ||||
летні час: | UTC+3 | ||||
Геаграфічныя каардынаты: | 54°35′30″ пн. ш. 24°19′10″ у. д. / 54.59167° пн. ш. 24.31944° у. д.Каардынаты: 54°35′30″ пн. ш. 24°19′10″ у. д. / 54.59167° пн. ш. 24.31944° у. д. | ||||
Стаклішкі | |||||
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы |
Стаклішкі (лет. Stakliškės) — вёска ў Летуве, каля ракі Верхняй. Цэнтар староства Прэнскага раёну Ковенскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 747 чалавек. Знаходзяцца на ўсход ад Прэнаў, на аўтамабільнай дарозе Прэны — Трокі.
Стаклішкі — даўняе мястэчка гістарычнай Троччыны. Да нашага часу тут захаваўся касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы ў стылі віленскага барока, помнік архітэктуры XVIII ст.
Гісторыя
Вялікае Княства Літоўскае
Першы пісьмовы ўпамін пра Стаклішкі датуецца 1375 годам. У 1413 годзе яны ўваходзілі ў склад Троцкага павету Троцкага ваяводзтва.
У 1513 годзе Стаклішкі сталі мястэчкам. У 1586 годзе тут збудавалі першы касьцёл. 16 студзеня 1792 году кароль і вялікі князь Станіслаў Аўгуст Панятоўскі надаў Стаклішкам Магдэбурскае права і герб.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Стаклішкі апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Троцкім павеце Віленскай губэрні.
На 1866 год у Стаклішках было 272 будынкі.
Найноўшы час
Па польска-летувіскіх баях і падпісаньні пагадненьня паміж міжваеннай Польскай Рэспублікай і Летувой у 1919 годзе Стаклішкі апынуліся ў складзе Летувы. За часамі Другой сусьветнай вайны з чэрвеня 1941 да 1944 году мястэчка знаходзілася пад акупацыяй Трэцяга Райху.
Насельніцтва
Дэмаграфія
- XIX стагодзьдзе: 1866 год — 1644 чал., зь іх 936 каталікоў, 41 праваслаўны, 5 эвангелістаў, 355 юдэяў і 7 мусульманаў[1]
- XXI стагодзьдзе: 2011 год — 747 чал.
Турыстычная інфармацыя
Славутасьці
- Капліца
- Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (1776)
Крыніцы
- ^ Krzywicki J. Stokliszki // Słownik geograficzny... T. XI. — Warszawa, 1890. S. 359.
Вонкавыя спасылкі
Стаклішкі — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
|