پرش به محتوا

ویئتنام ساواشی

باغلانتیلاری دَییشدیر
ویکی‌پدیادان، آچیق بیلیک‌لیک‌دن
(ویتنام ساواشی-دن يوْل‌لاندیریلمیش)
Vietnam War
(Chiến tranh Việt Nam)
شامیل دیر:the Indochina Wars and the سویوق ساواش
فایل:VNWarMontage.png
Clockwise, from top left: U.S. combat operations in Ia Drang, ARVN Rangers defending Saigon during the 1968 Tet Offensive, two A-4C Skyhawks after the Gulf of Tonkin incident, ARVN recapture Quảng Trị during the 1972 Easter Offensive, civilians fleeing the 1972 Battle of Quảng Trị, and burial of 300 victims of the 1968 Huế Massacre.
تاریخ1 November 1955[A ۱] – 30 آوریل 1975 (1975-04-30)
(۱۹ ایل، ۵ آی، ۴ هفته و ۱ گون)
یئر
گونئی ویئتنام، شومالی ویئتنام، کامبوج، لائوس، گونئی چین دنیزی، تایلند کؤرفزی
نتیجه

شومالی ویئتنامese victory

اراضی
دییشیکلیکلری		 Reunification of North and South Vietnam into the ویئتنام.
دویوشچولر

 ویئتنام
United States
 جنوبی کوره
 تایلند
 اوسترالیا
 فیلیپین
 یئنی زلاند‌
شابلون:Country data Khmer Republic
شابلون:Country data Kingdom of Laos

Military support:
 تایوان[۱][۲]

Other support

شابلون:Country data شومالی ویتنام
جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی Viet Cong
Khmer Rouge
Pathet Lao
 چین
 قوزئی کوره

Military support:
 شوروی
 کوبا[۶][۷]

Other support
باشچیلار و لیدرلر
ویئتنام Ngô Đình Diệm †
ویئتنام Nguyễn Văn Thiệu
ویئتنام Nguyễn Cao Kỳ
ویئتنام Cao Văn Viên
ویئتنام Ngô Quang Trưởng
بیرلشمیش ایالتلر جان اف. کندی
بیرلشمیش ایالتلر لیندون بی. جانسون
بیرلشمیش ایالتلر ریچارد نیکسون
بیرلشمیش ایالتلر جرالد فورد
بیرلشمیش ایالتلر رابرت مک‌نامارا
بیرلشمیش ایالتلر William Westmoreland
بیرلشمیش ایالتلر Creighton Abrams
بیرلشمیش ایالتلر Frederick C. Weyand
جنوبی کوره Park Chung-hee
تایلند Thanom Kittikachorn
اوسترالیا Robert Menzies
اوسترالیا Harold Holt
اوسترالیا John McEwen
اوسترالیا John Gorton
اوسترالیا William McMahon
فیلیپین Ferdinand Marcos
یئنی زلاند‌ Keith Holyoake
یئنی زلاند‌ Jack Marshall
یئنی زلاند‌ Norman Kirk
تایوان Chiang Kai-Shek
…and others

شومالی ویتنام Ho Chi Minh
شومالی ویتنام Lê Duẩn
شومالی ویتنام Võ Nguyên Giáp
شومالی ویتنام Văn Tiến Dũng
شومالی ویتنام Lê Trọng Tấn
شومالی ویتنام Phạm Văn Đồng
جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی Hoàng Văn Thái
جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی Trần Văn Trà
جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی Nguyễn Văn Linh
جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی

جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی Nguyễn Hữu Thọ

…and others
گوج

≈1,420,000 (1968)
 South Vietnam: 850,000 (1968)
1,500,000 (1974–75)[۲۱]

 United States: 543,000 (April 1969)[۲۲][۲۳]
 South Korea: 50,003
 Thailand: 11,570[۲۴]
 Australia: 7,672
 Philippines: 2,061
 New Zealand: 552[۲۵]

≈1,060,000 (1967)
 North Vietnam: 690,000 (January 1967)[۲۶]

جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی Viet Cong: 200,000 (estimated, 1968)[۲۵][۲۷]
 China: 170,000 (1967)[۲۸][۲۹][۳۰]
 North Korea: 200[۳۱]
تلفاتلار و ایتکیلر

 South Vietnam
195,000–430,000 civilian dead[۳۲][۳۳][۳۴]
220,357[۳۵]–313,000 military dead[۳۶]
1,170,000 wounded[۳۷]
 United States
58,220 dead;[۳۸] 303,644 wounded (including 150,341 not requiring hospital care)[A ۲]
 South Korea
5,099 dead; 10,962 wounded; 4 missing
 Australia
521 dead; 3,129 wounded
[۴۳]
 Thailand
351 dead; 1,358 wounded[۴۴]
 New Zealand
37 dead; 187 wounded[۴۵]
 تایوان
25 dead;[۴۶]
 Philippines
9 dead;[۴۷] 64 wounded[۴۸]

Total military dead: 284,668–377,311
Total wounded: ≈1,340,000+[۳۷]

جنوبی ویتنام ایسلامی اینقلاب جومهوریتینین موقت دوولتی North Vietnam & Viet Cong
65,000 civilian dead[۳۳]
849,018 military dead[۴۹][۵۰]
600,000+ wounded[۵۱]
 China
≈1,100 dead and 4,200 wounded[۳۰]
 North Korea
14 dead[۵۲]

Total military dead: 850,132+
Total wounded: ≈604,200

ویئتنام ساواشی ویئتنام ساواشی ویت کونق کیمی تانینان شیمالی ویئتنامین کومونیست حرکاتی و موتتفیقلری‌نین گونئی ویئتنام و اوْنون اساس موتتفیقی اوْلان آمریکا-آ قارشی دوردوغو اۇزون مودّتلی و باها باشا گلن بیر مۆناقیشه اوْلموش‌دور. ساواش ۱۹۵۴-جو ایلده، قوزئی ویئتنام‌دا هو چی مینه و اوْنون کومونیست ویت مینه پارتییاسینین حاکمیّته گلمه‌سی ایله باشلامیش و ایکی فؤوقل دؤولت، آمریکا بیرلشمیش ایالتلری و شوروی آراسیندا سویوق ساواش نتیجه‌سینده داها دا شیددتلنمیش‌دیر. ویئتنام ساواش‌سینده یاری‌دان چوْخو ویئتنامین دینج اهالی‌سی اوْلماقلا، ۳ میلیون اینسان ( ۰۰۰ ۵۸ آمریکالی) هلاک اوْلموش‌دور. ۱۹۶۹-جو ایلدن اعتباراً، آمریکا بیرلشمیش ایالتلری-این ساواش‌یه ان یاخین‌دان جلب اوْلوندوغو دؤورده ویئتنام مۆناقیشه‌سینده ۰۰ ۵۰۰۰ نفردن چوْخ ساواش قۇللوق‌چو ایشتیراک ائتمیشدیر. ۱۹۷۳-جو ایلده باشکان ریچارد نیکسونون آمریکا بیرلشمیش ایالتلری قوه‌لری‌نین گئری چکیلمه‌سی حاقیندا امرین‌دن هم اوّل، هم ده سوْنرا آمریکا بیرلشمیش ایالتلری-دا ساواش الیهداری قوه‌لرین آرتماسی آمریکالیلار آراسیندا داها جدی فیکیر آیری‌لیقلارینین یارانماسینا سبب اوْلموش‌دور. ۱۹۷۵-جی ایلده کومونیست قوه‌لرین سایقونو اله کئچیرمه‌سی ایله ویئتنام ساواشی بیتمیش، و نؤوبتی ایل اؤلکه ویئتنام سوسیالیست جومهوریتی آدی آلتیندا بیرلشدیریلمیش‌دیر.

ساواشین اساس سببلری

[دَییشدیر]

۲-جی دۆنیا ساواشی دؤورونده ژاپون جنوبشرقی آسیادا، هیند-چین یاریماداسینین شرق اۇجقاریندا یئرلشن و ۱۹-جو عصره قدر فرانسهنین حاکمیّتی آلتیندا اوْلموش ویئتناما قوشون یریت‌دی و اوْنو ایشغال ائتدی. چین و سووت کوممونیزمین‌دن ایلهاملانان هو چی مینه ژاپون و فرانسه موستملکه ایداره‌چی‌لییی ایله موباریزه آپارماق اۆچون ویت مینهی، موستقیل ویئتنام لیقاسینی یاراتدی. ۱۹۴۵-جی ایلده ژاپون موستقیل ویئتنامین ایداره‌سینی فرانسه تحصیل‌لی ایمپراتور باو داییه بوراخاراق اؤز قوشونلارینی گئری چکدی. هو چی مینهین ویت مینه قوه‌لری فوری آیاغا قالخاراق هانویون شیمال شهرینی اله کئچیردی و هونون باشکان‌لییی آلتیندا دموکراتیک ویئتنام جومهوریتیسینی (ودر) اعلان ائتدی.

بؤلگه نین ایداره‌سینی یئنی‌دن اؤز الینه آلماغا چالیشان فرانسه باونو دستک‌له‌دی و ۱۹۴۹-جو ایلین جۇلای آیین‌دا باشکندی سایقون اوْلان ویئتنام (گونئی ویئتنام) دؤولتینی یارات‌دی. سیلاح‌لی مۆناقیشه فرانسویلرین ۱۹۵۴-جو ایلین مئی آیین‌دا، دین بین فو دؤیوشون‌ده ویت مینه قوه‌لری طرفیندن مغلوب ائدیلمه‌سینه قدر داوام ائتدی. جنوره‌ده کچیریلن نؤوبتی باریش دانیشیقلاریندا ویئتنام ۱۷-جی پارالل بویونجا ایکی حیصّه ‌یه بؤلون‌دو (شیمال‌دا هو، جنوب‌دا باو حاکمیّت‌ده اوْلماقلا) و بیرلشمه باره‌ده ۱۹۵۶-جی ایلده کچیریلمک اۆزره عۆموم خالق سَس وئرمه‌سی چاغریل‌دی. ۱۹۵۵-جی ایلده ایسه گۆج‌لو آنتی-کومونیست گؤروشلره مالیک نگو دینه دیم باونو حاکمیّت‌دن سالاراق ویئتنام جومهوریتی باشکانی اوْلدو.

قایناقلار

[دَییشدیر]
  1. ^ Moïse 1996, صفحه‌لر 3–4.
  2. ^ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ ALLIES OF THE REPUBLIC OF VIETNAM. یوْخلانیلیب24 September 2011.
  3. ^ Chapter Three: 1957-1969 Early Relations between Malaysia and Vietnam (PDF). مالایا بیلیم‌یوردو Student Repository. یوْخلانیلیب17 October 2015.
  4. ^ Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj (Profiles of Malaysia's Foreign Ministers) (PDF). Institute of Diplomacy and Foreign Relations (IDFR), Ministry of Foreign Affairs (Malaysia) (2008). آرشیولنیب اصلی نۆسخه‌دن on 16 October 2015. یوْخلانیلیب17 October 2015. “The Tunku had been personally responsible for Malaya's partisan support of the South Vietnamese regime in its fight against the Vietcong and, in reply to a Parliamentary question on 6 February 1962, he had listed all the used weapons and equipment of the Royal Malaya Police given to Saigon. These included a total of 45,707 single-barrel shotguns, 611 armoured cars and smaller numbers of carbines and pistols. Writing in 1975, he revealed that "we had clandestinely been giving 'aid' to Vietnam since early 1958. Published American archival sources now reveal that the actual Malaysian contributions to the war effort in Vietnam included the following: "over 5,000 Vietnamese officers trained in Malaysia; training of 150 U.S. soldiers in handling Tracker Dogs; a rather impressive list of military equipment and weapons given to Viet-Nam after the end of the Malaysian insurgency (for example, 641 armored personnel carriers, 56,000 shotguns); and a creditable amount of civil assistance (transportation equipment, cholera vaccine, and flood relief)". It is undeniable that the Government's policy of supporting the South Vietnamese regime with arms, equipment and training was regarded by some quarters, especially the Opposition parties, as a form of interfering in the internal affairs of that country and the Tunku's valiant efforts to defend it were not convincing enough, from a purely foreign policy standpoint.”
  5. ^ Weil, Thomas E. et. al. Area Handbook for Brazil (1975), p. 293
  6. ^ The Cuban Military Under Castro, 1989. Page 76
  7. ^ Cuba in the World, 1979. Page 66
  8. ^ Cesky a slovensky svet. Svet.czsk.net. یوْخلانیلیب24 February 2014.
  9. ^ Bilaterální vztahy České republiky a Vietnamské socialistické republiky | Mezinárodní vztahy | e-Polis – Internetový politologický časopis. E-polis.cz. یوْخلانیلیب24 February 2014.
  10. ^ Foreign Affairs in the 1960s and 1970s. Library of Congress (1992). “Throughout the 1960s and 1970s, Bulgaria gave official military support to many national liberation causes, most notably in the Democratic Republic of Vietnam, (North Vietnam)…”
  11. ^ Project MUSE - Sailing in the Shadow of the Vietnam War: The GDR Government and the "Vietnam Bonus" of the Early 1970s.
  12. ^ Stasi Aid and the Modernization of the Vietnamese Secret Police | Wilson Center
  13. ^ Crump 2015, səh. 183
  14. ^ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Radvanyi, Janos (1980). "Vietnam War Diplomacy: Reflections of a Former Iron Curtain Official" (PDF). Paramaters: Journal of the US Army War College. Carlise Barracks, Pennsylvania. 10 (3): 8–15. 2017-05-25-ده اوریجنال (PDF)-دن آرشیولشدیریلمیشدیر. 2017-12-21-ده یوخلانیب. {{cite journal}}: |archive-date= / |archive-url= وقت مؤهورونون اۇیغونسوزلوغو (کؤمک)
  15. ^ Why did Sweden support the Viet Cong?. HistoryNet (25 July 2013).
  16. ^ Sweden announces support to Viet Cong. HISTORY.com. “In Sweden, Foreign Minister Torsten Nilsson reveals that Sweden has been providing assistance to the Viet Cong, including some $550,000 worth of medical supplies. Similar Swedish aid was to go to Cambodian and Laotian civilians affected by the Indochinese fighting. This support was primarily humanitarian in nature and included no military aid.”
  17. ^ DoD 1998
  18. ^ Lawrence 2009, səh. 20.
  19. ^ Olson & Roberts 1991, səh. 67.شابلون:Cnf
  20. ^ Origins of the Insurgency in South Vietnam, 1954–1960 Archived 2010-04-11 at the Wayback Machine., The Pentagon Papers (Gravel Edition), Volume 1, Chapter 5, (Boston: Beacon Press, 1971), Section 3, pp. 314–346; International Relations Department, Mount Holyoke College.
  21. ^ Le Gro, p. 28.
  22. ^ Tucker, Spencer (2011). The Encyclopedia of the Vietnam War: A Political, Social, and Military History, 2nd Edition. ABC-CLIO. p. xlv. ISBN 9781851099610.
  23. ^ Facts about the Vietnam Veterans Memorial Collection. nps.gov. (citing The first American ground combat troops landed in گونئی ویئتنام during March 1965, specifically the U.S. Third Marine Regiment, Third Marine Division, deployed to Vietnam from Okinawa to defend the Da Nang, Vietnam, airfield. During the height of U.S. military involvement, 31 December 1968, the breakdown of allied forces were as follows: 536,100 U.S. military personnel, with 30,610 U.S. military having been killed to date; 65,000 Free World Forces personnel; 820,000 South Vietnam Armed Forces (SVNAF) with 88,343 having been killed to date. At the war's end, there were approximately 2,200 U.S. missing in action (MIA) and prisoners of war (POW). Source: Harry G. Summers Jr. Vietnam War Almanac, Facts on File Publishing, 1985.)
  24. ^ Archived copy. آرشیولنیب اصلی نۆسخه‌دن on 2 August 2016. یوْخلانیلیب2016-08-02., accessed 7 Nov 2017
  25. ^ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ The A to Z of the Vietnam War. The Scarecrow Press. 2005. ISBN 9781461719038.
  26. ^ Victory in Vietnam: The Official History of the People's Army of Vietnam, 1954–1975. Translated by Merle Pribbenow, Lawerence KS: University of Kansas Press, 2002, p. 211: "By the end of 1966 the total strength of our armed forces was 690,000 soldiers.”
  27. ^ Doyle, THE NORTH, pp. 45–49
  28. ^ "China admits 320,000 troops fought in Vietnam". Reuters. 16 May 1989. https://news.google.com/newspapers?nid=1350&dat=19890516&id=HkRPAAAAIBAJ&sjid=_gIEAAAAIBAJ&pg=3769,1925460. Retrieved 24 December 2013.
  29. ^ Roy, Denny (1998). China's Foreign Relations. Rowman & Littlefield. p. 27. ISBN 978-0847690138.
  30. ^ ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ Womack, Brantly (2006-02-13). China and Vietnam. ISBN 9780521618342.
  31. ^ Pham Thi Thu Thuy (1 August 2013). The colorful history of North Korea-Vietnam relations. NK News. یوْخلانیلیب3 October 2016.
  32. ^ قایناق خطاسی برچسب <ref> نامعتبر؛ متنی برای ارجاع‌های با نام Hirschman وارد نشده است
  33. ^ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ Lewy 1978, صفحه‌لر 450–3.
  34. ^ Thayer 1985, chap. 12.
  35. ^ ۳۵٫۰ ۳۵٫۱ Aaron Ulrich (editor); Edward FeuerHerd (producer and director) (2005, 2006) (Box set, Color, Dolby, DVD-Video, Full Screen, NTSC, Dolby, Vision Software). Heart of Darkness: The Vietnam War Chronicles 1945–1975 (Documentary). Koch Vision. Event occurs at 321 minutes. ISBN 1-4172-2920-9. https://www.amazon.com/Heart-Darkness-Vietnam-Chronicles-1945-1975/dp/B000GDIBT8.
  36. ^ Rummel, R.J (1997), "Table 6.1A. Vietnam Democide : Estimates, Sources, and Calculations" (GIF), Freedom, Democracy, Peace; Power, Democide, and War, University of Hawaii System
  37. ^ ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ Tucker, Spencer E. The Encyclopedia of the Vietnam War: A Political, Social, and Military History ABC-CLIO. آی‌اس‌بی‌ان 1-85109-961-1
  38. ^ America's Wars Fact Sheet. یوْخلانیلیب29 November 2017.
  39. ^ America's Wars (PDF) (Report). Department of Veterans Affairs. مئی 2010. 24 ژانویه 2014-ده اوریجنال (PDF)-دن آرشیولشدیریلمیشدیر. {{cite report}}: Unknown parameter |deadurl= ignored (|url-status= suggested) (کؤمک)
  40. ^ Anne Leland; Mari–Jana "M-J" Oboroceanu (26 February 2010). American War and Military Operations: Casualties: Lists and Statistics (PDF) (Report). Congressional Research Service.
  41. ^ Lawrence 2009, صفحه‌لر 65, 107, 154, 217
  42. ^ Kueter, Dale. Vietnam Sons: For Some, the War Never Ended. AuthorHouse (21 March 2007). آی‌اس‌بی‌ان 978-1425969318
  43. ^ Australian casualties in the Vietnam War, 1962–72 | Australian War Memorial. Awm.gov.au. آرشیولنیب اصلی نۆسخه‌دن on 2013-05-16. یوْخلانیلیب29 June 2013.
  44. ^ The Encyclopedia of the Vietnam War: A Political, Social, and Military History By Spencer C. Tucker "https://books.google.com/?id=qh5lffww-KsC"
  45. ^ Overview of the war in Vietnam | VietnamWar.govt.nz, New Zealand and the Vietnam War. Vietnamwar.govt.nz (16 July 1965). آرشیولنیب اصلی نۆسخه‌دن on 26 July 2013. یوْخلانیلیب29 June 2013.
  46. ^ America Wasn’t the Only Foreign Power in the Vietnam War. یوْخلانیلیب10 June 2017.
  47. ^ Chapter III: The Philippines. History.army.mil. آرشیولنیب اصلی نۆسخه‌دن on 29 October 2013. یوْخلانیلیب24 February 2014.
  48. ^ Asian Allies in Vietnam. Embassy of South Vietnam (March 1970). یوْخلانیلیب18 October 2015.
  49. ^ Chuyên đề 4 CÔNG TÁC TÌM KIẾM, QUY TẬP HÀI CỐT LIỆT SĨ TỪ NAY ĐẾN NĂM 2020 VÀ NHỮNG NĂM TIẾP THEO, datafile.chinhsachquandoi.gov.vn/Quản%20lý%20chỉ%20đạo/Chuyên%20đề%204.doc. آرشیولنیب اصلی نۆسخه‌دن on 2023-04-04. یوْخلانیلیب2017-12-21.
  50. ^ Associated Press, 3 April 1995, "Vietnam Says 1.1 Million Died Fighting For North."
  51. ^ Soames, John. A History of the World, Routledge, 2005.
  52. ^ North Korea fought in Vietnam War. BBC News (31 March 2000). یوْخلانیلیب18 October 2015.


قایناق خطاسی برچسب <ref> برای گروهی به نام «A» وجود دارد، اما برچسب متناظر با <references group="A"/> یافت نشد.

«https://azb.wikipedia.org/w/index.php?title=ویئتنام_ساواشی&oldid=1553534»-دن آلینمیش‌دیر