Saxón antiguu, tamién conocíu como so alemán antiguu, ye una llingua xermánica. Ye la forma rexistrada más temprana del baxu alemán, y ta documentu ente'l sieglu VIII y el sieglu XII, fecha a partir de la cual empecípiase'l baxu alemán mediu. Falar nes mariñes noroccidentales d'Alemaña y Dinamarca habitaes pol pueblu saxón. Ta rellacionáu col anglofrisio antiguu (frisio antiguu, inglés antiguu), participando parcialmente de la llei d'aspiración nasal ingvaeónica. Bien probablemente yera intelixible col antiguu anglosaxón. Tamién ta rellacionáu col antigo so franconio ("antiguu holandés").[1]

Saxón antiguu, so alemán antiguu
'Nedersaksisch'
Faláu en Alemaña
Bandera de Países Baxos Países Baxos
 Bélxica
Bandera de Luxemburgu Luxemburgu
Falantes Estinguíu evolucionó al baxu alemán mediu
Familia Indoeuropea

  Xermánica
    Xermánica occidental
      Baxoxermánica
        Antiguu saxón

Alfabetu Llatín (variante xermánica)
Estatus oficial
Oficial en
Reguláu por Nun ta reguláu
Códigos
ISO 639-1 nengún
ISO 639-2
ISO 639-3
L'antiguu Ducáu de Saxonia, hacia l'añu 1000), onde'l saxón antiguu yera la llingua principal.

Sobrevivieron namái unos pocos testos, predominantemente en votos bautismales que s'esixíen a los saxones a instancies de Carlomagno. L'únicu testu lliterariu que se caltién ye Heliand. Escontra'l sieglu XII el saxón antiguu evolucionara considerablemente, dando llugar a lo qu'anguaño se llama baxu alemán mediu o saxón mediu.

Fonoloxía

editar

L'antiguu saxón estremar del antiguu altu alemán por non compartir les isogloses correspondientes a la segunda mutación consonántica xermánica, por esa razón caltién como p, t, k consonantes qu'en altu alemán pasaron a ser fricatives o africaes.

Los diptongos xermánicos ai, au sistemáticamente dieron n'antiguu saxón ē, ō, frente al antiguu altu alemán onde apaecen como ei, ou y namái dacuando ē, ō dependiendo de la consonante siguiente. Ente les llingües xermániques occidentales l'antiguu saxón ye la única que caltién la consonante protoxermánica -j- tres consonante, como en hēliand 'salvador', frente al altu alemán antiguu heilant, l'anglosaxón hǣlend (anque la -j continua en góticu háiljands). El umlaut xermánicu namái se da con una a curtiu, y con numberosos casos d'inconsistencia: hebbean o habbian 'haber, tener' (anglosaxón, hebban).

Testos o fragmentos

editar

Ente los testos conocíos tán:

Comentariu de salmo * Penitencia * Sermón de Beda

Referencies

editar
 
Wikimedia Incubator
  1. Fortson, Benjamin W. (2004). Indo-European Language and Culture: An Introduction. Wiley-Blackwell, páx. 315. ISBN 1405103167.