Wikipedia

Plan de les Naciones Xuníes pa la partición de Palestina

(Redirixío dende Plan de partición de Palestina)

El 29 de payares de 1947 l'Asamblea Xeneral de les Naciones Xuníes, axuntada en Nueva York, aprobó la Resolvimientu 181, que encamentaba un plan pa resolver el conflictu ente xudíos y árabes na rexón de Palestina, que s'atopaba nesos momentos baxu alministración británica. El plan de la ONX proponía estremar la parte occidental del Mandatu en do Estaos, unu xudíu y otru árabe-palestín, con un área, qu'incluyía Xerusalén y Belén, so control internacional. El refugu del gobiernu británicu a llevar a cabu esti plan, xunto cola negativa de los países árabes de la rexón a aceptalo, tuvo de resultes una guerra civil nel territoriu del Mandatu de Palestina qu'españó a otru día de la votación del Plan, siguida de la guerra árabe-israelina de 1948 y los socesivos enfrentamientos ente árabes y xudíos que se caltienen hasta l'actualidá.

Infotaula documentPlan de les Naciones Xuníes pa la partición de Palestina
Tipu resolución de la Asamblea Xeneral de les Naciones Xuníes
Publicación 29 payares 1947
Autor Asamblea Xeneral de les Naciones Xuníes
Testu completu [1]
Cambiar los datos en Wikidata

Creación del plan

editar

La Organización de les Naciones Xuníes nomó un Comité Especial pa Palestina cola misión de resolver la disputa ente xudíos y árabes de Palestina, la UNSCOP, compuestu por representantes d'once países. Pa garantizar la neutralidá d'esti comité, decidióse que nenguna de les grandes potencies tuviera representada. Dempués de dellos meses d'auditoríes y encuestes sobre la situación en Palestina, la UNSCOP emitió un informe oficial el 31 d'agostu de 1947. La mayoría de los países de la comisión (Canadá, Checoslovaquia, Guatemala, Holanda, Perú, Suecia y Uruguái) encamentó la creación de dos estaos separaos, unu árabe y otru xudíu, con Xerusalén so alministración internacional. Australia abstúvose, y el restu de los países de la comisión (India, Irán y Yugoslavia) sofitó la creación d'un únicu estáu qu'incluyera dambos pueblos.

El 29 de payares de 1947, l'Asamblea Plenaria de la ONX —so presidencia del brasilanu Osvaldo Aranha— votó'l plan de partición encamentáu pola UNSCOP, siendo la resultancia final de 33 votos a favor, 13 en contra y 10 astenciones, al empar que fizo axustes nes llendes propuestes ente los dos estaos. La partición tendría efeutu a partir de la retirada de los británicos. La resolución nun contemplaba nenguna disposición pa executar el Plan, lo cual tuvo consecuencies a la llarga, yá que nun foi posible aplicala. Los Estaos Xuníos y la Xunión Soviética tuvieron ente quien votaron en favor de la resolución.

Votación de la resolución

editar
 
     Votos a favor      Votos en contra      Abstención      Ausentes

Los 33 países (58%) que votaron a favor de la resolución 181 fueron: Australia, Bélxica, Bielorrusia, Bolivia, Brasil, Canadá, Checoslovaquia, Costa Rica, Dinamarca, República Dominicana, Ecuador, Estaos Xuníos, Filipines, Francia, Guatemala, Haití, Holanda, Islandia, Liberia, Luxemburgu, Nueva Zelanda, Nicaragua, Noruega, Panamá, Paraguái, Perú, Polonia, Suecia, Sudáfrica, XRSS, Ucraína, Uruguái y Venezuela.

Los 13 países (23%) que votaron contra'l Resolvimientu 181 fueron: Afganistán, Arabia Saudita, Cuba, Exiptu, Grecia, India, Irán, Iraq, El Líbanu, Paquistán, Siria, Turquía y Yeme.

Los países que s'abstuvieron fueron 10 (el 18%): Arxentina, Colombia, Chile, China, El Salvador, Etiopía, Hondures, Méxicu, Reinu Xuníu y Yugoslavia. Tailandia tuvo ausente na sesión plenaria.

Entós, cuando apenes empezara la descolonización d'África, 57 estaos yeren miembros de les Naciones Xuníes (anguaño son 193). El mayor bloque constituyir los 20 estaos iberoamericanos, siguíu de los países árabes ya islámicos (diez), los d'Europa Occidental (ocho) y los comunistes (seis).

La mayoría (13) de los 20 países iberoamericanos votó a favor de la partición. Seis países abstuviéronse y solo unu (Cuba, so la presidencia de Ramón Grau San Martín) votó en contra.

Los diez países árabes o islámicos votaron unánimemente en contra.

Cinco estaos comunistes votaron a favor de la partición, cola astención de Yugoslavia.

Reacciones al plan

editar

La mayoría de los habitantes xudíos celebraron el plan pa la creación d'un estáu xudíu, pero criticaron la falta de continuidá territorial del mesmu, estremáu en tres zones separaes por vértices que lo faíen bien pocu vidable (y malo de defender), al igual que'l territoriu asignáu a los árabes. Los líderes árabes oponer al plan argumentando que violaba los derechos de la población árabe, que nesi momentu representaba'l 67 % de la población total (1 237 000 habitantes), criticando amás que la mayor parte del territoriu (el 54 %, incluyendo'l desiertu del Néguev, que suponía'l 45 % de la superficie de tol país) axudicar al Estáu xudíu, que consistía nel 33 % de la población.

El Irgún de Menájem Beguin y el Leji (conocíu polos sos opositores como'l Stern Gang), que llucharen contra los británicos, refugaron el Plan de Partición. Beguin alvirtió que la partición nun traería la paz porque los árabes atacaríen el pequeñu Estáu d'Israel, y declaró «Na guerra que ta por venir vamos tener que tar solos, va ser una guerra pola nuesa esistencia y el nuesu futuru.»[1] Afirmó tamién «la biseición de la nuesa patría ye illegal. Nunca va ser reconocida.»[2] Beguin taba convencíu de que la creación d'un estáu xudíu dexaría la espansión territorial «dempués d'arramar munchu sangre».[3]

Según l'historiador israelín Simha Flapan, ye un mitu creer que los sionistes aceptaren la partición de Palestina como un compromisu, abandonaren les sos ambiciones de faese con toa Palestina y reconocieren el derechu de los palestinos a tener el so propiu Estáu. Flapan afirma que les sos investigaciones indiquen que l'aceptación foi solo una maniobra táctica pa torgar la creación del Estáu palestín y espandir los territorios asignaos al Estáu xudíu poles Naciones Xuníes.[4]

Apenes dos selmanes dempués d'aprobase la resolución de la ONX, nuna xunta pública celebrada'l 17 d'avientu, la Lliga Árabe aprobó otra resolución que refugaba frontalmente la de la ONX y na qu'alvertía que, pa evitar la execución del plan de partición, emplegaría tolos medios al so algame, incluyendo la intervención armada. L'amenaza árabe, que finalmente cumplió, nun tuvo nenguna respuesta per parte de Naciones Xuníes.

El Reinu Xuníu negar a aplicar el plan de partición, argumentáu que yera inaceptable pa les dos partes implicaes. Cuando'l ministru d'Asuntos Esteriores Ernest Bevin recibió la propuesta de partición, ordenó de momentu que nun s'impunxera a los árabes,[5][6] y el Plan foi arduamente aldericáu nel Parllamentu. El Reinu Xuníu refugó amás compartir l'alministración de Palestina coles Naciones Xuníes mientres el periodu de transición encamentáu pol plan, y abandonó Palestina'l 15 de mayu de 1948, fecha en que expiraba el mandatu británicu y un día dempués de que David Ben Gurión lleera la Declaración d'independencia d'Israel nel Muséu de Tel Aviv (adelantrada un día de la salida del altu comisariu británicu por que nun coincidiera col sabbat). Nesa mesma sesión del Conseyu del Pueblu aprovechar pa derogar les lleis represives y antiinmigratorias del Mandatu Británicu, que llindaben la emigración de xudíos a Palestina.

Unes selmanes antes de la votación del Plan de Partición, nuna entrevista publicada nel periódicu exipciu Akhbar el-Yom el 11 d'ochobre de 1947, el secretariu xeneral de la Lliga Árabe, Azzam Pachá, llanzó esta alvertencia: «Personalmente, espero que los xudíos nun nos obliguen a la guerra, porque sería una guerra d'estermín y de tarrecible matanza, comparable a los estragos de los mongoles y a les Cruzaes.»[7] Esta declaración foi de cutiu fechada incorreutamente el 15 de mayu de 1948, y utilizada como prueba de que los árabes entamaben aniquilar l'Estáu d'Israel.[7] El futuru xefe de la resistencia palestina, Ahmed Shukeiri, afirma que la invasión tien como oxetivu «la eliminación del Estáu hebréu» y la universidá islámica d'El Cairu proclama la guerra santa contra'l sionismu.

Fora de Palestina y del mundu árabe, la nacencia del Estáu xudíu atopó un sofitu universalmente favorable, tantu n'Occidente como nel bloque del Este. Na nueche del 15 de mayu de 1948, los exércitos d'Exiptu, Transjordania, Siria, El Líbanu ya Iraq cruciaron les fronteres y empezaron la invasión del Estáu d'Israel. La primer guerra árabe-israelina empezara.

Bibliografía

editar

Notes y referencies

editar
  1. ↑ «in the war ahead we'll have to stand on our own, it will be a war on our existence and future.» Begin, Menachem. The Revolt, 1978, páx. 412.
  2. ↑ «the bisection of our homeland is illegal. It will never be recognized.» Begin, Menachem, In The Underground: Writings and Documents, 1977, Tomu 4, páx. 70.
  3. ↑ 'Aviezer Golan & Shlomo Nakdimon, Begin, Xerusalén, 1978, páx. 172, citáu en Shima Flapan, The Birth of Israel: Myths And Realities, Pantheon Books, Nueva York, 1988, páx. 32.
  4. ↑ Flapan, Simha. The Birth of Israel: Myths and Realities, Pantheon, 1988, ISBN 0-679-72098-7, páxs. 8-9.
  5. ↑ Morris, Benny (ochobre de 2008). «1948: A History of the First Arab-Israeli War» (inglés) páx. 73. Yale University Press. Consultáu'l 25 de xineru de 2014.
  6. ↑ Louis, William Rodger (2006). «Ends of British Imperialism: The Scramble for Empire, Suez, and Decolonization» (inglés) páx. 419. I.B.Tauris. Consultáu'l 25 de xineru de 2014.
  7. ↑ 7,0 7,1 Tom Segev, The makings of history / The blind misleading the blind, Haaretz, 21 d'ochobre de 2011. Accesu 25 de xineru de 2014. (n'inglés)


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Plan_de_les_Naciones_Xuníes_pa_la_partición_de_Palestina&oldid=4212642»